009. Carly

Carly

Nog steeds zit ik op hetzelfde bankje. Somber staar ik voor me uit, naar de -nog steeds kwakende- eenden. Een bekende stem zegt mijn naam. Ik draai me om, en kijk in de blauwe ogen van Cilia. Ze kijkt me bezorgd aan. 'Gaat het wel?' 'Sinds wanneer maakt dat jou wat uit?' snauw ik haar toe. Meteen krijg ik een enorm schuldgevoel, maar het is toch zo? 'Sorry hoor.' zegt ze fel. Ik schrik even. Zo'n toon had ik van haar niet verwacht. Het blijft akelig stil. 'Waarom doe je zo afstandelijk?' flapt het er bij mij uit. Cilia kijkt me weer aan. 'Dat doe ik niet.' zegt ze met een trillende ondertoon. 'Nee, dat doe je inderdaad niet! Je ontloopt me, maar toch!' gil ik het uit. Cilia barst in huilen uit en pakt de riem van haar hond, Domino. Ze keert haarzelf weer om naar de richting waar ze vandaan kwam. 'Ja, loop maar weg. Wat je altijd doet!' roep ik haar boos na. Ik pak een kiezelsteentje, en gooi het in de vijver. Het kiezelsteentje belandt in het water met een zachte plons. Hebben we nu ruzie?

Als ik de hal van mijn eigen huis inloop, komt me een heerlijke geur tegemoet. Het is de heerlijke geur van pannekoeken. Ik trap mijn schoenen uit, en hang mijn jas aan de kapstok. Ik kijk verlangend naar de stapel pannekoeken, die me vanaf het bord aanstaren. Ik kan niet wachten om er wat te nemen! Maar dan schiet de belediging van daarnet me weer te binnen. Ben ik echt zo dik? 'Ik ga nog even naar boven, mam!' roep ik naar mijn moeder die nog een paar andere pannekoeken aan het bakken is. 'Is goed, lieverd! We gaan wel zo eten!' Ik ren de trap af en start mijn laptop op. Langzaam verschijnt het startscherm. Ik typ mijn wachtwoord in, en wacht dan als mijn laptop updates uitvoert. Als mijn laptop klaar is met de updates, klik ik op het interneticoontje. Google verschijnt op mijn scherm. 'Waar word je dik van?' typ ik in. De sites verschijnen. Ik klik de eerste link aan. Er staat een lijst met dikmakers op. Ik lees het aandachtig. Geen lasagne meer, oké daar kan ik meeleven. Als ik naar beneden scroll staat er ook pannekoeken. 'Maar ik had zo'n trek...' zeur ik tegen mezelf. 'Maar als je dat eet, wordt je dik. En dik is lelijk.' zegt een stemmetje in mijn hoofd. 'Maar, moet ik dan verhongeren?' Het stemmetje geeft weer antwoord. 'Wil je dat mensen je uitlachen? Net zoals vanmiddag?' zegt het stemmetje streng. Ik zucht. Dat wordt dus deze maaltijd overslaan. De schrelle stem van mijn moeder, klinkt onderaan de trap. 'Carly, we gaan eten!' roept ze. 'Ik kom!' Ik sluit mijn laptop af, en ren de trap af.

De tafel is gedekt. Er liggen twee borden. Mijn ouders zijn gescheiden. Mijn moeder pakt een pannekoek en legt er een op mijn bord. Mijn maag knort. Ik kan de verleiding niet weerstaan, en neem een grote hap. Ik zit heerlijk te smakken. Ik heb er in totaal 5 op. 'Was het lekker?' vraagt mijn moeder. Ik knik. Op de tv begint de intro van mijn favoriete programma: ANTM*. Dat is waar ook! Vandaag begint seizoen negentien! Ik ga op de bank liggen. ANTM, het programma waar Cilia en ik naar keken toen we gingen logeren. Een raar gevoel zit in mijn buik. Onze band is zo veranderd. Ik schuif het gevoel weg en kijk naar de tv. Er zijn 55 meisjes uitgekozen, maar alleen 16 meiden kunnen meedoen. Een meisje, die verassend veel op mijzelf lijkt stelt zich voor aan de jury. De jury wijst haar af want: 'Je bent te dik.' Te dik... Te dik... De woorden spoken in mijn hoofd. 'Ik ga huiswerk maken.' zeg ik tegen mijn moeder die naast me op de bank zit. 'Oké.' Ik loop naar boven, en als ik boven ben kan ik me niet inhouden. Ruzie met Cilia, en ik ben te dik. Huilend trek ik een kussen over mijn hoofd heen. 'Ik haat mezelf.' snik ik.