Halfblood~3

Het was donker, het enige licht in de ruimte kwam van een klein vlammetje, heel ver weg. Ik rilde, het was koud en het donker begon me angst aan te jagen. Het vlammetje, daar moest ik naartoe. Hoe ik ook bewoog, hoe snel ik ook liep, het vlammetje bleef op een veilige afstand, ver weg van mijn zwaard en mijn handen. Ik gaf het op, langzaam maar zeker sloot de duisternis zich om me heen.
Haar naam lag nog op mijn lippen 'Rosalynn.'

'Rosalynn,' zei Joey met een bibberende stem 'ik denk niet dat we het gaan halen.'
Ik keek nog een keer achterom, door de achterruit zag ik het donkere landschap aan me voorbij schieten de enige lichtpuntjes waren de twee koplampen die zo helder brandde als vuur.
'Wat zit er achter ons, Joey?' vroeg ik met een vermoeide zucht.
Eigenlijk was het allemaal een beetje teveel. Ik was er vandaag achter gekomen dat alle monsters waar ik ooit over gelezen had echt bestonden. Ik had vandaag zelfs met een van die monsters gevochten. Mijn vader was waarschijnlijk een Griekse god en daarom was ik nergens op aarde veilig behalve op een raar kamp zo'n 200 meter hier vandaan.
'Als het is wat ik denk dat er achter ons zit, dan hebben we een heel groot probleem.' zei Joey nog steeds bang.
'Wat is het dan Joey?' vroeg ik nu een beetje geïrriteerd.
Joey zuchtte diep en zei: 'Waarschijnlijk eens Chimaera.'
Een gegrom verstoorde de nachtelijke stilte, net alsof het beest dat achter ons aan zat zijn naam herkent had.
'Een WAT?' vroeg ik ongelovig.
'Een Chimaera, het zijn drie dieren in een, een leeuw, een slang en een geit. De leeuw blaast vuur, de slang spuit gif en de geit heeft puntige hoorns. Normaal is de Chimaera zo'n 3 huizen hoog, maar omdat Bellerophon het beest in de oude mythe vermoord heeft en mensen het monster minder goed kennen, hoop ik dat hij deze keer kleiner is.' ratelde Joey.
Ik nam de kennis gretig in me op en hoopte dat Joey gelijk had, want dit beest klonk vreselijk.
'Hoe heeft Bellerophon het beest verslagen?' vroeg ik, opzoek naar een manier om mezelf te kunnen verdedigen.
'Vanaf de rug van de originele Pegasus, het vliegende paard, stopte Bellerophon een stok met een klomp lood aan het einde in de bek van de leeuw. Hierdoor smolt het lood en slikte de leeuw het door, maar het lood was zo heet dat het de ingewanden van de Chimaera verbrandde. Hierdoor ging het dier dood.' dreunde Joey op.
Dat ging dus niet lukken, ik had geen stok met lood en geen vliegend paard, het moest toch op een andere manier kunnen?

Er ging een enorme schok door de auto heen, Joey schreeuwde het uit van verbazing en probeerde de auto op de weg te houden. Een tweede schok zorgde ervoor dat we met auto en al in de berm terecht kwamen.
'Uit!' riep Joey terwijl hij zijn portier openzwaaide.
Zo snel mogelijk sprong ik de auto uit en net op tijd want een enorme boomstam kwam boven op de auto terecht. Ik rende naar Joey toe die verslagen naar zijn auto stond te kijken. Een enorm laag gebulder vulde de avondlucht.
'Mijn auto, mijn arme auto.' mompelde hij in shock.
'Joey, we moeten nu gaan! Voordat het monster nog dichter bij komt.' riep ik terwijl ik aan zijn arm stond te trekken.
Dat leek hem weer bij zijn positieve te brengen en al snel begon hij met mij in een richting te lopen.
'Waar moeten we precies heen?' vroeg ik zenuwachtig over mijn schouder heen kijkend.
'Daar bij die grote boom.' bromde Joey.
We stonden midden in het bos, maar toch kon ik de boom makkelijk zien, hij stak een flink eind boven de andere bomen uit.
'Maar dat is nog maar zo'n 100 meter.' riep ik een beetje opgelucht.
'Misschien halen we..' Midden in zijn zin stopte Joey met praten.
'Hoor jij dat ook?' vroeg hij opeens.
Een suizend geluid vulde de nacht lucht, het werd met de seconde luider.
'Het klinkt hol, net alsof het een groot brok metaal is dat door de lucht vliegt.' zei Joey opeens doodsbang.
We keken elkaar een kort moment met grote ogen aan. Precies op het goede moment doken we allebei naar de grond.
Nog geen zeven meter bij ons vandaan kwam Joey's auto met een enorme knal neer, met de boom nog steeds door de voorruit heen. Het gegrom dat al een tijdje op de achtergrond klonk was nu opeens veel dichterbij. Ik keek naar de auto met de boom door de voorruit, opeens kreeg ik een idee.
'Joey, ik weet wat we kunnen doen maar ik heb er wel je hulp bij nodig.' zei ik met een lichte trilling in mijn stem.

Joey stond al klaar, hij had zijn panfluit tevoorschijn gehaald en probeerde nu een paar deuntjes uit.
'Ik weet het niet hoor Rose. Misschien ben ik niet krachtig genoeg.' zei Joey onzeker.
Al vanaf het begin dat ik Joey kende was hij een meester in de muziek instrumenten bespelen, het maakte niet uit of het nu een gitaar of een drumstel was, hij kreeg overal muziek uit.
'Tuurlijk kan je het wel, ik geloof in je.' zei ik, naar halve waarheid.
Ik geloofde wel in hem maar ik wist niet of dit ook echt wel zou kunnen werken. Het gestamp kwam steeds dichterbij en het gebrul werd zo luid dat het pijn deed aan mijn oren. Even verderop door de bomen heen zag ik opeens een enorme klauw verschijnen. De klauw was ongeveer zo groot als een auto en duidelijk van een leeuw. Toen zag ik de rest van het monster en mijn hart stond even stil. Hij was enorm groot, veel groter dan 3 huizen. Alle drie de koppen keken onze kant op en pure woede danste als vuur in hun ogen.
'Oke, Joey nu!' riep ik.
Even was alles stil maar toen begon Joey te spelen.