Ch. 30 R.I.P. Freds Boek

ELIZABETH POV

Een hele vakantie heb ik geprobeerd om Carlo te mijden, ik heb met zijn moeder in de tuin gewerkt, ik heb gelezen, dingen met zijn broer gedaan. En als ik niets te doen had was Cho er meestal. Ik heb ze zelfs nog zien kussen, toen ik dat zag ben ik zo snel als ik kon naar mijn kamer gevlucht zonder dat iemand mij gezien heeft. Als ik voelde dat Carlo in mijn buurt was deed ik zo normaal mogelijk, alsof er niks was.

Ik zit aan tafel, normaal zouden Carlo en ik al druk aan het praten zijn, maar deze keer zit ik niet bij Carlo. Bij niemand eigenlijk, heel de Huffelpuf tafel bekijkt Carlo en mij maar raar omdat we niet bij elkaar zitten, Carlo begrijpt het volgens mij niet. Maar hij is te dom om dan ook maar te komen vragen wat er is. Blue heb ik daarnet samen met Ginny, Tylor en Derek zien vertrekken. Als zij met iemand van haar vrienden ruzie heeft kan ze nog altijd bij de andere gaan zitten. En ik, ik zit hier moederziel alleen. Nou ja Marie zit voor me aan tafel, Marie is niet echt mijn beste vriendin maar toch een van de liefste meisjes die ik ken. Samen met haar ga ik richting het klaslokaal. ‘Mag ik even deze dame mee nemen’ Carlo’s stem hoor ik achter me en de haartjes in mijn nek gaan recht staan. Marie knikt en gaat bij de rest lopen. Ik wil stug door wandelen maar Carlo heeft mijn arm al vast gepakt en zorgt dat ik bij hem blijf wandelen. ‘Wat?’ het komt er misschien iets killer uit dan bedoeld maar dat kan me op dit moment niet veel schelen. Toch voel ik de grip op mijn arm niet zachter worden. ‘Waarom ontwijk je me?’ ik snuif. ‘Elizabeth, ik snap je echt niet’ ik draai mijn hoofd de andere kant op. ‘Ik weet dat je koppig bent, maar doe nu toch is even normaal’ hij roept bijna. Gelukkig is er niemand in de hele gang. Ik begin bijna te koken van woede. ‘Alsof het niet logisch is dat ik kwaad ben!’ ik kijk hem kwaad aan. Ik zie dat hij schrikt van mijn reactie. ‘Wat heb ik dan fout gedaan?’ ik schud mijn hoofd. ‘Als je dat zelf niet weet, moet het voor mij niet’ ik wil verder lopen maar hij trekt me terug. Met een beweging duwt hij me tegen de muur. ‘We moeten verder, sevens komen we te laat’ ‘Wat boeien de lessen nou als ik ruzie heb met mijn beste vriendin. Godverdomme Elizabeth je betekend de hele wereld voor me, zonder jou ben ik mezelf toch niet’ nu ben ik stil, ik weet gewoon dat hij niet liegt. Hij kijkt me hopeloos aan. ‘Waarom ben je boos op me’ ik draai mijn hoofd een beetje. ‘De eerste dag van de herfstvakantie’ ik weet gewoon zijn gezicht een beetje betrekt, hij heeft het begrepen daar ben ik zeker van. Hij laat een arm zaken zodat ik verder kan. Zonder naar hem om te kijken loop ik verder, ik weet dat ik hem gekwetst heb. Maar als ik bij hem blijf maak het gewoon erger.

Als ik aan het klaslokaal kom zie ik dat iedereen nog buiten staat, mijn pas verminder ik van tempo en wandel rustig richting de rest. Ik ga achter Fred en George staan, ja ze zitten nog altijd in mijn klas. ‘En hoe is het met Winter?’ ‘Goed, nou ja nog geen honderd procent maar toch beter dan toen we haar mee namen’ ik knik. ‘Dat is toch al een stuk beter, en wat hebben jullie deze vakantie gedaan?’ ‘Fred is gaan picknicken met Winter’ ‘En George is op date geweest’ ik schud mijn hoofd terwijl ik iets mompel van rare kinderen. ‘George weet dat al langer hoor’ ‘Ze heeft het ook over jou hoor’ ik grinnik, die twee zijn echt niet normaal.

‘Wat is er eigenlijk met Carlo?’ Fred zit samen met mij aan een bank, George zit samen met Angelique voor me. ‘Hoe bedoel je?’ ‘Wel hij is er niet met zijn gedachten bij en hij duwt Cho de hele tijd weg’ ik heb echt zin om naar hem te kijken, om recht in zijn twee bruine ogen te kijken. Maar als ik dat doe, weet ik dat het fout loopt. Een propje valt op mijn bank neer. Ik doe het open. Sorry, die vijf letters staan er in krullerig geschrift netjes opgeschreven. Carlo’s geschrift. Ik pak het papiertje, plooi het een paar keer en steek het dan in mijn tas. ‘En?’ Fred kijkt me nieuwsgierig aan. ‘Niks belangrijk’ ik zie hem knikken. Weet je bij Astronomie, ja overdag, kan je alles zeggen zonder dat de leerkracht het ook maar door heeft. We hebben eigenlijk een soort van Marcel van Griffoendor in vrouwelijke vorm van Huffelpuf. Professor Maron heeft zijn handen vol met haar. ‘Mevrouw Andas, probeer het zo eens’ ik denk dat we die zin 10 keer per les op zijn minst horen. Onder tussen ben ik Fred aan het helpen. ‘Pas op’ Fred en ik vliegen snel van onze stoel af, en dan BAM. Daar gaat Freds boek. Fred en ik kijken elkaar 2 seconde aan en dan liggen we strijk. Angelique is al recht geschoten en helpt Fred recht. Een hand komt voor mijn neus terecht, als ik langs de arm waar de hand aan vast hangt naar boven kijk zie ik Georges gezicht. Ik pak zijn hand vast en hij trekt me recht. ‘Sorry’ hoor ik George zeggen, ik kijk hem even raar aan en merk dan dat hij het niet tegen mij heeft maar tegen iemand achter me. Ik draai me om en zie Carlo daar staan, zijn twee bruine ogen proberen de mijne vast te krijgen. ‘Gaat het’ hij legt een hand op mijn arm. ‘Tuurlijk, het was maar een ongeluk’ ik kijk naar Fred zijn boek. ‘Dat slecht afgelopen is, George volgens mij moet je broer een nieuw boek’ ‘Ik denk ook zoiets, we hebben thuis nog wel drie boeken liggen, en volgens Bill zijn het nog altijd dezelfde boeken dus we hebben geluk’ ik grinnik. Wat zou ik zonder die twee doen?