Beauty
Haar hand gleed over het gras en stopte toen ze een klein wit bloemetje aanraakte. Ze bracht haar gezicht er heel dicht bij en inspecteerde de kroonblaadjes, de stamper en de meeldraden. Ze kon het stuifmeel perfect zien en blies er heel lichtjes op. Het waaide op en verdween met de wind.
Het gras wijs heldergroen. Jong, fris, vers zomergras, nog niet verdord door de tijd. Ze plukte het sprietje en keek er lang naar. Iedere nerf kreeg een beetje van haar aandacht, ze kwamen allemaal samen in één puntje.
Zuchtend richtte ze haar blik op de lucht, die had een kleur die ergens tussen grijs en blauw in lag. De avond viel en de regen volgde. Toch bleef ze liggen onder een dikke, oude treurwilg.
De tijd heeft op alles een ander effect. Voor sommigen betekent hij beginnen, groeien, soms ook bloeien, uiteindelijk ook vergaan. Alles heeft zijn tijd, maar ook iedere tijd heeft zijn charmes. Tijd is onbeheersbaar, niemand heeft er vat op, hoe hard men ook probeert.
Het enige wat de tijd niet verandert, zijn de herinneringen aan de schoonheid. Schoonheid die er altijd al geweest is, die er altijd is en die er altijd zal zijn.
Daar hou ik me aan vast, aan constanten. Dingen die de tijd ongetwijfeld zullen overleven wanneer niets anders het kan.
Er zijn nog geen reacties.