Hoofdfstuk 42

Mackenzie

Ik werd wakker en nog even bleef de droom die ik had gehad aan me hangen. Het was zo perfect geweest mijn droom. De sterren hadden geschenen, Liam en ik hadden gedanst en toen...
Naast me klonk een kreun. Ik schoot in de lach en ik vroeg me af om mijn vader mijn briefje al had gelezen. Ik ging overeind zitten en keek op mijn mobiel. Nog geen gemiste oproepen of boze sms'jes dus ik nam aan van niet. Liam kreunde weer in zijn slaap en ik draaide me om zodat ik naar hem kon kijken. Uiteindelijk maakte mijn telefoon hem wakker. Het was tot mijn verbazing niet mijn vader maar Marlieke.
'Kenzie, leg mij iets uit!' schreeuwde ze in mijn oor. 'Hoe is het dat mijn brave lieve beste vriendin niet met mij school wil skippen om te gaan winkelen, maar nu wel ineens weg rent met een ongelofelijke knappe jongen die ze nog geen week kent?' Ze was overduidelijk niet boos. 'Lieverd ik ben zo blij voor je! Eindelijk weg bij die eikel van een vader! en je gaat op een romantisch avontuur met een knappe jongen, ik ben zo jaloers!' Volgens mij was ze aan het stuiteren aan de andere kant van de telefoon. 'Waag het niet om terug te gaan! Ik vermoord je als je terug gaat naar je vader!'
'Hoe weet je dit?' vroeg ik stomverbaasd.
'Je vader belde mij nadat hij je briefje gevonden had. Blijkbaar dacht hij dat ik de enige was die je over kon halen om terug naar huis te gaan.' Ik schoot in de lach. 'Wel geef Liam de groetjes van mij en als je thuis komt wil ik alles horen!' Voordat ik gedag kon zeggen had ze alweer opgehangen. Ik liet me lachend naast Liam vallen die me nieuwsgierig aan keek. Ik legde hem uit wat er gebeurd was en hij grinnikte. Voor een tijdje lagen we gewoon zo naast elkaar, in een stilte die gemakkelijk en vertrouwd voelde.
Ik besefte heel goed dat wat ik deed heel roekeloos en avontuurlijk was voor mijn doen, maar het voelde zo goed en vertrouwelijk rond Liam dat het me werkelijk niets kon schelen. Mijn telefoon maakte een geluidje en ik glimlachte toen ik zag dat het sms'je van Liam was.
Liam: Zullen we zo vertrekken en ontbijten onderweg?
'Waar gaan we heen?' vroeg ik nieuwsgierig. Hij gaf me een ondeugende blik en kuste me. Een antwoord kreeg ik niet.