Epiloog

Liam

Ik werd wakker van een trap die ik tegen mijn kuit kreeg. Slaperig opende ik mijn ogen. Het eerste wat ik zag was Mackenzie, ze sliep nog, haar haren zaten in de war en in de klit en ze mompelde iets over olijven. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht terwijl ik haar zo bekeek. Ze was prachtig, ze was puur, ze was alles wat ik nodig had. Morgen zou ze terug gaan naar Nederland. Ik had geen flauw idee wat ik ging doen, als ze daar was. Ik kon niet terug gaan naar Mark, die ging me vermoorden. Ik kon niet terug gaan naar de band, ik kon nog steeds niet zingen voor publiek. Morgen zou ze weg zijn, maar voor nu was ze nog van mij dus ik bleef naar haar staren tot ze wakker werd en haar ogen zich slaperig tot mij richten.
'Hoe laat is het?' vroeg ze. Ik boog naar voren en kuste haar op haar wang. Ze glimlachte tevreden en kroop tegen me aan. Haar gezicht drukte ze in mijn hals, haar handen lagen op mijn borst en haar voeten, die om de een of andere reden altijd koud waren in bed, warmde ze tegen mijn benen. 'Het is tijd om nog even te blijven liggen,' mompelde ze. Ik glimlachte en ze drukte een kusje in mijn hals. Er viel een gebruikelijke stilte tussen ons. Een fijne, warme stilte die niet opgevuld hoefde te worden met onzinnig gepraat.
'Liam,' mompelde Mackenzie ineens zachtjes. 'Ik hou van je.' Een warm gevoel trok door me heen.
'Ik hou ook van jou Kenz,' zei ik glimlachend. 'Heel veel zelfs.' Ze grinnikte en duwde zich zelf omhoog zodat ze naar mij kon kijken. Praten lukte me alleen in haar bijzijn. Drie weken Parijs hadden daarvoor gezorgd.
'Wil je voor me zingen?' vroeg ze zachtjes. Ik glimlachte en drukte een kus op haar wang.