W5

“Ik begrijp dat dat moeilijk voor je is, Bloom, maar mensen die je niet echt kennen, zullen in het begin altijd bang van je zijn. Je bent een koningin, een kroonprinses, bijna een schoolhoofd. Dat alleen dwingt al heel wat respect af, en bij sommigen helaas ook angst.”
“Maar mijn krachten…”
“Je krachten zullen dat effect inderdaad versterken”, zei Faragonda. “En de enige die er voor kan zorgen dat ze van hun angst af raken, ben jij zelf.”
“Maar als u nu hen nu zou uitleggen…”
“Dat zou inderdaad helpen, Bloom, maar het lost nooit alles op.”
“Maar hoe moet ik dan… Ik bedoel…”
“Door jezelf te zijn”, zei Faragonda. “Gewoon een meisje zoals alle anderen, iemand die plezier maakt met haar vriendinnen. Vriendelijk, beleefd, geduldig.”
“Denkt u echt dat…”
“Bloom, jij bent iemand die altijd voor anderen klaar staat. Blijf dat gewoon doen, wees jezelf, dan zullen anderen je ook leren zien zoals je echt bent, zullen ze meer zien dan je krachten en je titels.”
“Denkt u dat echt?”
“Ik ben er zeker van”, zei Faragonda met een glimlach. Ze stond op. “Kom je mee? Ik moet de eerstejaars gaan verwelkomen.”
“Oh, euh, oké”, zei Bloom aarzelend.
“Hoe meer ze je zien, hoe beter het allemaal zal gaan, Bloom.”
“Ja, goed, ik kom mee.” Met wat moeite wist Bloom een glimlach tevoorschijn te toveren. Ze vertrouwde erop dat Faragonda wist wat ze deed, en zelfs al leek het haar moeilijk, ze wist dat ze het gewoon moest proberen, ze kon zich niet eeuwig verstoppen.

De eerstejaars leken allemaal behoorlijk bang toen ze Bloom zagen, maar die reageerde daar niet op. Faragonda gaf haar gebruikelijke speech, al legde ze iets meer nadruk op vriendschap en samenwerking bij feeën dan gewoonlijk. Daarna wezen Flora, professor Paladian en Bloom de eerstejaars hun kamers. Flora had gemerkt welke eerstejaars het minst bang leken te zijn en had hen met Bloom meegestuurd. Bloom merkte wel dat ze zich niet helemaal op hun gemak voelden, maar ze deed wat Faragonda gezegd had, gewoon vriendelijk zijn.