Road O32

Verslagen loop ik de eetkamer in, waar ook de keuken is.
Ik weet niet wat het is, maar het gesprek, het voelt zo vertrouwt om zijn stem weer te horen..
En dat maakt het alleen maar moeilijker. Mijn moeder kijkt me verbaasd aan, als ik met een sip gezicht aan tafel ga zitten.
"Wie was dat aan de telefoon?" vraagt ze uiteindelijk. Ik kijk haar even met een klein vermoeiend gezicht aan.
Ik wil er het liefst niks over kwijt, want ze vertelt altijd alles door. Al is het niet aan familie, dan wel aan iemand anders. Die ik überhaupt nog niet eens ken! Mensen die ze tegen komt in supermarkten, of in gewone winkels. Ach, het maakt mij niks uit. Ik zal daardoor niet van gedachten veranderen.
"Er belde iemand om me te feliciteren met mijn diploma," zeg ik.
Natuurlijk lieg ik. Ik zou niks anders weten, wat ik had kunnen zeggen. Het stelt me dan ook niet gerust als mijn moeder en vader me allebei aan blijven kijken.
"Weet je het heel zeker? Was het niet iemand anders?" vraagt ze, haar blik richtend op mij. Ze kan blijven doordrammen, maar ik zeg toch niks.
"Ja, heel zeker. Ik weet toch wel met wie ik bel, hmm?" Een kleine grinnik verlaat mijn lippen, maar ik laat er nog steeds niks uit mijn mond glippen.
Ditmaal gaat het niet over mijn gevoelens, maar over de hare. Ze praat over verschillende onderwerpen, maar ze haakt telkens ervan af. Ik vind het niet gek dat ze soms in de war raakt, merendeel door haar zelf. Er borrelt een wantrouwend gevoel in me naar boven, wat toch nog een beetje zorgen maakt.
Ik besluit er verder niks over kwijt te willen. Terwijl het eten al op tafel is gezet, staar ik nog steeds voor me uit. Wat heeft het gesprek toch zo'n invloed op me.
Hij heeft geluk gehad, want als hij een paar minuten later zou bellen, dan was ik misschien wel al aan het eten. Bruine lokken worden naar achteren gezwiept, mijn bruine lokken. Voorzichtig kam ik afwezig door mijn lange lokken heen. De angst is nog steeds niet verdwenen, hij zit er nog, en evenveel als altijd.
Naast mij wordt er luid gepraat. Heel erg luid. Ik hoor het al niet eens meer, omdat ik zo erg in gedachten verzonken ben. Ik wil me er niet mee bemoeien.

Nadat ik heb afgedroogd, de borden en de pannen in de kastjes heb gezet, stap ik zachtjes de trap op, naar boven toe.
Volgens mij ken ik mezelf genoeg om te weten dat ik nu weinig dingen weet die ik kan doen. Sinds het vertrek van Jack heb ik bijna nergens meer zin in.
En dat is te merken. Is het maar mogelijk om tijd te doden. Om voor een paar dagen, of weken, te bevriezen, en daarna weer pas wakker te worden.
Maar nee, zo zit de wereld niet in elkaar. Helaas. Ik doe geen moeite om mijn bruine lokken weer naar achteren te strijken, terwijl ze naar voren hangen, precies in mijn gezichtsveld. Het is beter als mensen mij niet zien, niet zien staan, of niet zien zitten, het maakt niet uit. Ja, ik was alleen. Ja, ik voel me alleen.
Maar dat kan het gevoel niet stoppen. Ik kan niet ineens zeggen: en nu ben ik niet eenzaam meer. Nee, zo werkt het niet.
Al heel snel loopt er een rilling over mijn rug, die langzaam richting mijn hele lichaam gaat. Heel precies, alsof de rilling verstand heeft van coördinatie.
Dat heb je, als het net herfst is, en de temperaturen beginnen weer te dalen, tot een graatje of tien, en niet meer. Je zou bijna denken dat de winter al is aangebroken, terwijl het pas september is. Ik durf te wedden dat het in december al aan het sneeuwen is. Automatisch sla ik mijn miezerige kleine armpjes om mezelf heen, om maar geen idee te krijgen hoe koud het eigenlijk is. Daarbij heb ik mijn verwarming op zijn hoogst gezet,
zodat het straks lekker warm was, als ik hier nog wel een tijdje zou blijven. Oneerlijk, dat is het. het is oneerlijk dat ik me zo voel. Ik wil verandering zien.
Verandering, wanneer gebeurde dat? Wanneer zou er verandering in mijn leven plaats vinden? Ik wil er niets vanaf weten. Het liefst nooit.
Maar in mijn hoofd wet ik dat het nooit zal gebeuren. Want veranderingen, die sluiten zich niet uit.