30.

Fluitend liep Collin richting het meer. Hij moest niet bang zijn nu. Die oude vrouw heeft hoogstwaarschijnlijk de meest geliefde prinses in de Britse geschiedenis vermoord, maar daar moet hij nu even niet aan denken. Oja, niet te vergeten: ze wil Anna ook vermoorden. Nou, dat wordt een gezellig gesprek.
'Pardon, jongeman? Mag ik iets vragen?' vroeg de oudere vrouw aan hem.
Collin keek haar verrast aan, hij dacht dat hij het gesprek moest beginnen. Nou ja, net zo gemakkelijk.
'Natuurlijk, mevrouw,' antwoordde Collin beleefd.
'Weet u of er mensen in dit bos wonen?' vroeg de vrouw. De kans dat ze Petunia was, was nu wel heel groot. Wie anders zou vragen of er mensen in dit bos woonden?
'Ik woon samen met mijn familie aan de rand van het bos, ergens woont nog een boswachter. Maar dat is helemaal aan de andere kant van het bos. Verder woont er volgens mij niemand,' antwoordde Collin. De jonge vrouw kwam bij hen staan. 'Hallo,' zei ze en glimlachte naar hem.
Hij moest weten of dit Petunia en Helena waren, het moest!
'Hallo, ik ben Collin en jij bent?' vroeg hij zo onschuldig en verleidelijk mogelijk.
'Ik heet Helena,' antwoordde de vrouw. Bingo! Missie geslaagd! Wat was hij goed! Complimentje voor deze kerel! Oké, nu weer normaal doen. Ze mogen niks merken.
'Wat een mooie naam,' complimenteerde Collin haar.
Helena bloosde. 'Dankje,' zei ze verlegen.
'Heel erg bedankt, Collin. Maar mijn dochter en ik gaan nu weer verder,' onderbrak Petunia, het moest haar wel zijn, hun korte gesprek. Helena knikte instemmend en volgde haar moeder. 'Tot ziens, Collin,' zei Helena en zwaaide naar hem. Nonchalant pakte Collin zijn mobiel, hij rende niet gillend terug naar Anna en Lilly om te zeggen dat hij Petunia en Helena had gezien. Want hij dacht dat Petunia hem nog in de gaten hield. Dus sms'te hij tante Victoria.
"Petunia en Helena zijn in het bos, wat moeten we doen?"