WhatDidIHaveToSay.

Jaspers POV:
Ik ging naast Edward zitten, op een van de krukken in het lokaal. Zijn hoofd zat nog steeds in die frons van daarnet.
“Wat had ik dan moeten zeggen?”
“Alles was beter geweest dan ’kunnen we dit vanavond bespreken’, Jazz”
Het had op men lippen gelegen, de 3 woorden die ik niet durfde uit te spreken. Ik kon het wel, ergens, maar het voelde niet goed. Iets weerhield me en ik wist niet wat, het ergste van allemaal.
“Ik hou wel van haar, maar…” ik was nu de gene die fronste.
“Ik kan het gewoon niet, het is zo… betekenis vol!”
“En?”
“Dat wil zeggen dat zij er heel veel belang aan hecht, wat als ik nu eens… niet zo gefocust ben op haar niet vermoorden, ik verlies mijn grip en doe haar pijn. Moet ik dan zeggen dat ik van haar hou? Het is allemaal veel te gevaarlijk. Ik weet nu wat je doormaakte met Bella. Ik moet me iedere keer herinneren dat ik haar bloed niet wil en toch…” ik stopte, schudde men hoofd en liet het in mijn handen rusten. Ik hoorde Edward snuiven, in zich opnemend wat ik net zei.
Hij had het door, voelde ik. Hij nam een hap lucht en sprak met zachte stem: “Je houd van haar of niet. Je kan niet zo met haar spelen Jazz. Het is NU aan jou een beslissing te nemen. Niet morgen of volgende week. Jij moet het opmaken of je… in haar buurt kan zijn zonder een fout te maken.”
“Hoe doe jij het?” Ik neer naar de tafel, volgde de patronen in het hout.
“Bella en ik, zijn al zo lang samen dat het niets meer uitmaakt. Ik ben sterker nu. Maar vroeger, je weet hoe ik me voelde. Ik had haar kunnen doden…”
Ik kon zijn gevoelens voelen omslaan. Hij voelde nog steeds de pijn van zijn kleine fouten van toen. Het feit dat hij zijn ware liefde ook maar zo kwetsen, een haar zou krenken, maakte hem zwak en kwetsbaar. Ik snapte het nu. Nooit was een mens belangrijk voor me geweest. Nooit had een meisje zo veel voor me betekend als nu. Ik kon haar niet in gevaar brengen, en toch kon ik mezelf niet overtuigen om afscheid van haar te nemen. Het voelde niet juist.
Ik probeerde het juiste te vinden, maar alles had een slechte kant voor één van ons. Ergens, een paar lokalen hier vandaan, zat ze. Haar kwetsbaarheid, dat door mij zou gebroken kunnen worden. De les ging voorbij in een roes. Ik piekerde, terwijl Edward antwoord gaf op men gedachten. Lunch was wel heel dicht bij. Ik zou met haar moeten spreken, op de één of andere manier. Haar proberen uitleggen wat er in men hoofd omging.
Ik slenterde terug naar men wagen en haalde het doosje van de achterbank. Nou, misschien hielp een cadeau wel.