De Zuidelijke Waterstam - 14

Tot het meisje na een paar slokken van de soep moest overgeven. Haar moeder barstte in snikken uit.

“Kan niemand van jullie helen?”, vroeg ik zacht. Ze keken me ongelovig aan.
“Dat mogen we niet leren, de enige die kan helen in het dorp, is de oudste vrouw, maar we mogen ’s avonds niet buiten.” Ik keek om.
“Katara?” Ze knikte.
“Breng dat meisje naar haar kamer en geef me een kom water”, gebood ze. Ze keek een beetje aarzelend naar mij. “Als het niet lukt…”
“Dan roep je maar, ik heb meer ervaring”, knikte ik. “Maar je bent in principe een volleerd heler, Katara.”
“Oké.” Ze glimlachte aarzelend en liep achter het meisje en haar moeder aan.
“Waarom doet u dat niet?”, vroeg iemand. Zijn toon was beschuldigend.
“Omdat Katara moet oefenen”, zei ik. “En omdat ik met jullie wil praten.” Ik keek naar het angstige groepje. “Ga toch zitten, ik heb echt geen kwade bedoelingen hoor.”
“Waarom zouden wij u vertrouwen? U heult met dat vuurgedrocht!”
“Die man hier net aan de deur? Ik win er op dit moment niets mee ruzie met hem te maken”, zei ik. “Maar ik keur wat hij doet absoluut niet goed.”
“Nee, maar u heeft geen problemen met de vuurvrouw! Wij hebben het nu nog moeilijker dan in de oorlog, beseft u dat wel?”
“Dat is mij gemeld, ja, maar hier had vuurvrouw Keylina tot voor kort geen weet van.”
“Dat zegt u! Hoe weet u dat dan?”
“Toen ik het hoorde, heb ik haar meteen een brief gestuurd. Ze heeft me onmiddellijk geantwoord en gevraagd of ik hierheen kon komen. Prinses Lizzie komt ook, zo snel mogelijk, maar ze had nog iets doen. Ik schat dat ze hier over twee weken zal zijn. Ik ken hen persoonlijk, zoals ik net heb uitgelegd, en ik weet zeker dat ze die soldaten hier zo snel mogelijk weg zullen halen.”
“Zijn er in uw stam ook soldaten dan?”