De Zuidelijke Waterstam - 15

“Zijn er in uw stam ook soldaten dan?”

“Nee, ik mag mijn stam zelf leiden, zolang ik me aan hun voorwaarden hou.”
“Maar we kennen wel dorpjes in de buurt waar soldaten zijn”, zei Thomatio. “Ze hebben de minst betrouwbare mannen daar geplaatst en ik ga er, op verzoek van de vuurvrouw, elke maand controleren of alles in orde is. En het gaat er daar heel anders aan toe dan hier.”
“De onbetrouwbaarste daar, juist ja”, gromde iemand.
“Ik ben bang dat ze een inschattingsfout gemaakt hebben over de mannen hier”, zei ik. “Vertel eens, hoe gaat het er hier aan toe. Wat mogen jullie wel en niet?”
“Nou, we moeten heel dure belastingen betalen”, begon iemand.
“Het bedrag dat mij daarnet genoemd is, was hoog, maar niet onbetaalbaar, lijkt me”, merkte ik op. “Het is niet veel meer dan wij thuis moeten betalen.”
“Dat was de helft van wat wij moeten betalen.” Ik schrok, dat had ik niet verwacht. “Terwijl het eten onbetaalbaar is. We hebben elke dag honger. We kunnen maar één keer per week eten kopen en dan kunnen we het niet eens betalen, dus houden die soldaten het meest.”
“Hoeveel hebben jullie dan gemiddeld per week?”
“De helft van ons heeft elke dag zo’n kom soep”, wees iemand op de kom die het meisje had laten staan. “En nu u hier bent, is dat nog minder.”
“En jullie mogen ook niet zelf gaan vissen, heb ik begrepen?”
“Nee, we mogen het dorp niet uit. Drie weken geleden wilden een paar mannen gaan onderhandelen. Ze vroegen om te mogen gaan vissen, ze zeiden dat er best soldaten mee mochten om te controleren of ze niets anders deden en of ze wel terugkwamen, dat ze de buit eerlijk zouden verdelen. De commandant hier zei dat de soldaten wel betere dingen te doen hadden. Toen ze probeerden of ze dan zonder soldaten mochten gaan vissen, zijn ze in de gevangenis gegooid wegens brutaliteit. Ze probeerden alleen maar aan eten te komen.”
“Nu de kinderen ziek worden, geven we hen elke dag een kom, maar daardoor is er dus nog minder voor ons.”