42.

Gepijnigd zat William aan het bed van zijn kleine zusje. Moet je haar toch zien, ze leek zo vredig te slapen. Maar William wist dat Anna vocht voor haar leven. Ze lag hier nu veilig, terwijl Petunia en Helena nog op vrije voeten waren. In het hele land is een opsporingsposter verspreid in de hoop dat ze gevonden worden. Stel dat Anna nooit wakker zou worden, dat zou verschrikkelijk zijn. William had haar eindelijk terug, zijn lieve kleine zusje. Hij wist nog zo goed dat ze er een paar dagen na haar geboorte opeens niet meer was. Al was hij toen nog zo klein, hij zou het nooit vergeten. 's Morgens gingen hij en Harry lachend naar de kamer van hun zusje, ze was er niet. Dagen hadden ze gehuild om de verdwijning van hun zusje. Een paar jaar later toen zijn moeder overleed, miste hij Anna nog veel meer. Zijn vader vond al snel een nieuwe vrouw, Camilla, maar William had haar nooit gemogen. Ze probeerde altijd de rol van zijn moeder over te nemen. Nee, dat moest ze niet doen. William en Harry haatten hun stiefmoeder.
'Hé dromer, waar denk je aan?'
William knipperde verward met zijn ogen en keek Harry aan.
Zijn broertje glimlachte en ging aan de andere kant van Anna zitten. 'Je dacht aan mama, is het niet?'
William knikte en haalde een haar uit Anna's gezicht.
'Kom, we moeten naar huis. Bezoekuur is al twee uur afgelopen en de zusters durven ons er niet uit te schoppen, maar ik weet dat ze dat willen,' zei Harry en grinnikte.
William moest een lach onderdrukken en keek zijn broertje grijnzend aan. 'Nou ja, dan moet het maar. Al wil ik Anna hier niet achter laten,' zei hij, bang om zijn kleine zusje te verliezen.