•OO1 || Mémoire

Ik haal diep adem en loop het ziekenhuis binnen. Het ruikt weer zoals altijd naar dezelfde geur.
Het is nu al weer een tijdje geleden toen Juliette het het auto-ongeluk kreeg, maar tegelijkertijd ook niet. Toen ik het vreselijke nieuws te horen kreeg stond mijn leven even stil. Het is pas de tweede keer dat ik Juliette bezoek van alle weken dat ze al in het ziekenhuis ligt. Ik vindt het moeilijk om naar haar toe te gaan. Om haar zo te zien liggen. Ik moest haar nooit alleen laten. Na alles wat ze voor mij heeft gedaan, na al die keren dat ze voor me klaar stond. En ik heb haar laten vallen. Ik zal het mezelf nooit vergeven.

Ik loop weer door de lange gangen van het ziekenhuis. Het is een groot doolhof. Ik vindt het maar een nare plek, ik heb het nooit leuk gevonden. Het heeft me nooit geïnteresseerd. Het liefst ga ik nooit naar een ziekenhuis. Ik open de krakende deur. Mijn schoenen maken een duidelijk geluid, het galmt door de lege en kleurloze gang. Kippenvel ontstaat op mijn armen. Snel loop ik naar de grote witte deur, de deur waarachter Juliette ligt. Ik trek de deurklink naar beneden. Juliette ligt op precies de zelfde plek, in precies de zelfde houding. Ik sluit zachtjes de deur en ga naast haar zitten. Ik strijk over haar wang met mijn hand. Ze voelt koud aan. Mijn warme handen glijden over haar zachte witte huid. Mijn nekhaartjes schieten overeind. Even lijkt het of ze beweegt. Ik schud mijn hoofd. Ik wordt gek. Ik sta op en loop richting een wasbakje wat in de hoek van de kamer staat. Ik draai de kraan open en plens wat water in mijn gezicht. Vermoeid wrijf ik in mijn ogen. Ik kijk in de spiegel. Een jongen met slappe bruine krullen die rond zijn gezicht hangen, grote zwarte kringen onder zijn ogen en een kille en levenloze blik kijkt me aan. Ik schrik. Ik zie er zwaar verwaarloost uit. Ik pieker de laatste tijd te veel. Ik huil me zelf in slaap, allemaal om maar èèn reden. Juliette. Als ik nooit weg was gegaan, was dit nooit gebeurd, het is mijn schuld. Het is allemaal mijn schuld.

Ik loop weer terug naar het ziekenhuisbed. Ik moet mezelf niet gaan beschuldigen, dan raak ik nog veel dieper in de put. Maar diep van binnen, weet ik dat het wel mijn schuld is. Ik doe ook altijd alles fout. Er ontstaat een brok in mijn keel. Ik vecht tegen mijn tranen, maar tevergeefs, even later rollen de tranen over mijn wangen. Met luide snikken verlaten allerlei woorden mijn mond. Ik kan niet meer stoppen en laat alles gaan. De ene traan volgt de ander. Ik buig me voorover op Juliette's schoot.
‘Het is mijn schuld, mijn schuld.’ Herhaal ik. Ik ga rechtop zitten en stop met huilen. Ik wil niet huilen. Even is het stil. Een traan ontsnapt en niet veel later land hij op de grond. ‘I'm sorry Juliette, it's all my fault, i know.’ Ik pak haar tengere hand en wrijf zachtjes met mijn duim over de bovenkant van haar hand. Het voelt zo vertrouwt, maar toch zo vreemd.

Ik staar voor me uit. Wat als ik nooit we was gegaan? Dan zat ik misschien nu wel met Juliette op de bank, een romantische film te kijken, of at ik nu met haar een hapje bij kaarslicht. Ik schud mijn hoofd en kom weer uit trance. Ik moet niet aan dit soort dingen denken, daar doe ik mezelf alleen maar meer pijn mee. Ik laat haar hand weer los en druk een tedere kus op haar voorhoofd. Verslagen sta ik en loop naar de deur. Ik kijk nog èèn keer achterom naar het levenloze lichaam van Juliette. Een zucht verlaat mijn mond. Ik laat mijn handen in mijn zakken glijden. In mijn rechterzak voel ik iets kouds. Ik pak het eruit. Het is een zilver sleuteltje. Er ontstaat gelijk weer een brok in mijn keel. Ik had dit sleuteltje gekocht voor Juliette tijdens onze tour. Maar die heb ik nooit kunnen geven. Het is een hanger voor aan een bedelarmband. Mijn ogen worden vochtig. haar bedelarmband. Die had ik voor haar gekocht in Parijs, de plek waar we elkaar voor het eerst ontmoette...