Road O36

Paar maanden later

Al sluipend sterven de secondes weg. "Ik voel een ademhaling." Stemmen om me heen, en ik weet niet van wie. Maar dat maakt ook niet uit.
Volgens mij weten ze niet dat ik gewoon zomaar weggevallen ben. Of weet ik het zelf niet eens? Ik voel een paar armen die me optillen, en op een soort bed word ik weer losgelaten. Nu pas besef ik me wat ik heb aangericht. Hoe kan ik dat nou niet geweten hebben?
"Één, twee, drie. Nu!" klinkt er een lage mannenstem. Opeens word ik verplaatst, op een ander bed, denk ik. Meteen nadat ze me erop hebben gelegd, voelt het fijner aan. Met beide armen omsloot iemand mijn lichaam, en word ik daarna goed gelegd. "Hou vol." Een bekende stem spreekt me toe. Ik kan me even niet herinneren wie het is. Misschien.. Nee, dat is onmogelijk. Zou hij me gevonden hebben? Ik zie witte flitsen in het rond vliegen, overal zijn ze. Waarvan ze afkomstig zijn, weet ik niet. Maar het doet niet veel goeds. Een tijdland lig ik hier, met dezelfde stemmen die tegen elkaar aan het praten zijn. Maar die ene stem, die hoor ik nergens meer. Overal zijn er schaduwen, van de onbekende mensen, of nouja.. Ik heb wel een idee wat voor mensen het zijn. Ik probeer mijn best te doen om ze gewillig op afstand te kunnen houden, maar niets helpt. Ze komen en ze gaan. Alsof ze denken dat ze me hiervan af kunnen helpen.
Dat ze weten wat ze doen. Af en toe komt er nog iemand langs gelopen, om te checken of ik nog een teken van leven geef. Het enige dat ik wil, is dat Jack hier bij me is. Vlakbij genoeg, waardoor ik zijn geweldige aanrakingen weer kan voelen. En verder zou iedereen noodgedwongen mee kijken.
Mijn gehoor is nog prima, zeker nu ik weet dat deze ene stem me bekend voor komt. Alles lijkt in slowmotion afgespeeld te worden, alsof er heel veel dingen langs me heen gaan, waar ik niks vanaf weet. En nu, een paar maanden later, komt alles weer terug, alles komt weer naar boven drijven. Alle mooie momenten die ik beleefd heb, samen met hem. Waar we samen de grootste lol hebben, maar waar ook de minder leuke dingen gebeurden. Ik heb vaak verteld over thuis.
Over de situatie in waar ik verkeer op dit moment. Het is niet zo simpel als dat het lijkt, het is niet alleen woorden aan pas gekomen, ook daden.
Nog steeds reageer ik niet op aanrakingen die ik voel, of de gebeurtenissen om me heen. Ik ben weerloos. Niks kan ik er tegenin brengen.
"Laten jullie haar hier zomaar liggen? Ze kan in gevaar zijn, zien je dat niet?" hoor ik die bekende stem weer zeggen, maar dit keer is het harder.
Ja, een paar maanden geleden ben ik van mijn fiets gevallen. En niet zomaar. Daar lag ik, bewusteloos. En kijk waar ik nu ben. Weer buiten bewust zijn.
Ik ben nu weer wakker. Voor de helft. Ik krijg het gevoel dat ik mijn ogen nog steeds niet kan openen, net zoals.. Toen. In Jack's armen.
Naast me weerklinkt een diepe zucht, die in de gehele ruimte te horen is. "Ik kan niks doen totdat ze wakker wordt." Oh. Dus nu ligt het aan mij?
Ik moet eerst mijn ogen openen, voordat ze kunnen onderzoeken wat er met me aan de hand is.
"Eva," mompelt diezelfde bekende stem vlakbij mijn oor. "Je komt er wel uit, ik geloof in je. Net zoals dat ik altijd in je geloof bij-" Daarna wordt het stil.
Wat wil hij nou zeggen? Bij wat? Het enige wat ik me kan bedenken is bij.. Ja! Bij boulen! Een gedaante komt dichterbij. Steeds dichterbij. Totdat het blijft hangen, vlak boven mijn hoofd. Heel zachtjes wordt er iets op mijn voorhoofd gedrukt. Een hele zachte, maar lieve kus. En nu weet ik het zeker.