Themawedstrijd~Disney - Opdracht 1

Stone

De jonge prinses Falla was de twaalfde dochter van de koning. Ze hield ervan om in de tuinen van het kasteel een boek te lezen of te spelen met de dorpsjongen . Ze sprak met hem af dat hij haar "ware liefde" was, want daar had ze ooit eens iets over gelezen.
De koning vond dat zijn dochter teveel tijd buiten het kasteel doorbracht en verbood haar nog met de jongen te spelen. Hij zei haar dat ware liefde pas ontstond als je ouder werd en dat ze daar nog even op moest wachten. De prinses deed braaf wat haar vader haar opdroeg en toen Troy steentjes tegen haar raam gooide om haar wakker te krijgen legde ze hem uit dat hij haar niet meer moest komen opzoeken.

Acht jaar later was de prinses van huwbare leeftijd. Ze moest veel tijd doorbrengen met prinsen uit andere landen en had geen tijd meer om boeken te lezen. Ze wenste dat ze eens wat tijd voor zichzelf zou hebben, zoals vroeger.
Alles veranderde toen de oorlog begon. Er kwamen geen prinsen meer naar het kasteel en Falla zat de hele dag samen met haar zussen binnen. Ze wenste dat ze weer wat vrijheid zou hebben, zoals vroeger.

De familie van de dorpsjongen leed zwaar onder de oorlog. Troy's twee oudere broers vochten in de linies en hij moest samen met zijn ouders de herberg runnen, en de vele inbraken proberen te voorkomen

Op een dag werden alle twaalf de prinsessen wakker met hoofdpijn. Over de vloer verspreid lagen hun dansschoenen, helemaal versleten, alsof ze er de hele nacht op gedanst hadden. De koning zette een onderzoek op gang om uit te zoeken wat er aan de hand was maar het leverde hem niets op. Falla voelde zich raar, alsof ze zich iets heel belangrijks zou moeten herinneren maar er steeds niet op kon komen.
Toen het twee nachten later weer gebeurde kondigde de koning aan de de man die het raadsel binnen een week op zou lossen met een van zijn dochters zou mogen trouwen. Maar als dat ze niet zou lukken, zou de koning ze verbannen uit zijn land. Velen probeerden het, en iedere drie nachten werd iedereen die in de kamer verbleef wakker met barstende koppijn. Steeds meer mannen kwamen en verlieten het paleis maar het raadsel bleef onopgelost.

Troy hoorde natuurlijk van het voorval maar hij kon zijn familie niet zomaar achterlaten om naar het paleis te vertrekken. Hij had zijn handen vol aan de herberg en probeerde genoeg geld te verdienen met de weinige mensen die een kamer wouden huren. De eerste klant van die maand was een oude vrouw die hem had betaald voor een kamer maar er niet in had geslapen, hij was namelijk nog brandschoon. Ze had voor hem een briefje achter gelaten met daarbij een onzichtbaarheidsmantel van onschatbare waarde.
Op het briefje spoorde de vrouw hem aan om het raadsel van de dansschoenen op te lossen, Troy kon de verleiding niet weerstaan.
Eenmaal bij het kasteel glipte de dorpsjongen naar binnen en ging stilletjes en onzichtbaar in de kamer van de prinsessen zitten. Die nacht zat hij tegen de muur toen alle prinsessen als in een trance uit hun bed stapten, hun dansschoenen aan hun voeten schoven en via een luik een trap afdaalden naar beneden. De twee bewakers die de wacht hielden merkten niets, een grijzige mist hing om hen heen.
Troy volgde de prinsessen naar een binnenplaats omgeven door muren met een grote poort. Achter de poort bevonden zich drie boomgaarden. De eerste vol bomen met zilveren, de tweede met gouden en de derde met diamanten bladeren. De simpele dorpsjongen keek zijn ogen uit terwijl hij de meisjes volgde naar een groot meer. Daar lagen twaalf boten met twaalf spookachtige prinsen klaar voor vertrek. De prinsessen lieten zich, nog steeds in trance, naar een groot kasteel aan de overkant van het meer varen. Troy was zo stil mogelijk bij de jongste prinses en een van de prinsen in een boot gaan zitten.
In het bootje kwam de prinses uit haar trance, ze werd kwaad op de prins. Uit haar beschuldigingen bleek dat ze haar geheugen van de nachten ervoor had teruggekregen zo snel als ze uit de trance kwam. De rest van de reis naar het kasteel verliep in stilte en eenmaal daar aangekomen stapten alle prinsessen de boten uit en liepen door de poort de hal van het kasteel binnen. Het hele kasteel stond vol met afgrijselijke stenen beelden en Troy dacht voor even er een paar te zien bewegen. Zwijgend en bang liep de groep een trap op naar een grote balzaal, de prinsen behandelden de meisjes hard en duwden ze als ze niet snel genoeg liepen of protesteerden.
Voorin de grote balzaal stond een troon waarop een man was gezeteld. Zijn blik was koud en emotieloos en deed de prinsessen rillen. De man glimlachte gemeen en zei op dreigende toon "Welkom terug, mijn prinsesjes" De prinsessen keken hem enkel doodsbang aan "Jullie zullen je wel moeten overgeven aan mijn rijk. Van jong naar oud, vanaf vandaag hoeven jullie nooit meer terug naar boven. Dans nu, mijn liefjes, tot jullie harten zijn versteend." Hij knipte in zijn vingers en de prinsessen begon te dansen, tranen liepen over hun wangen terwijl ze zonder controle over hun eigen ledematen met de prinsen dansten.

Troy durfde niets te ondernemen en ging op onderzoek uit in het kasteel. Hij kwam in een kantoor vol stapels papieren met toverspreuken en bezweringen. Gefrustreerd zocht hij naar de juiste spreuk totdat de zon al langzaam weer aan de horizon rees. De prinsessen zouden hun eeuwige dans waarschijnlijk niet langer volhouden dan een nacht en de jongen zocht maar door. Toen hij eindelijk de juiste spreuk vond die de prinsessen in trance hield sloeg hij een kreet van geluk waarna hij hem verbrak, zijn mantel weer omsloeg en zich haastte naar de balzaal.
Eenmaal daar pakte hij, nog steeds onzichtbaar, de jongste prinses bij de hand en sleurde haar de zaal uit. Ze gilde en keek angstig om zich heen terwijl hij met haar wegvluchten van het land waar ze in beland waren. De prinsen achtervolgen hen maar ze wisten nog net door het luik te ontsnappen naar de slaapkamer van de prinses voordat ze hen te pakken kregen.
De dorpsjongen deed zijn mantel af en legde de prinses uit wat er aan de hand was. Hij vertelde de prinses niet wie hij was al kwam hij haar vaag bekend voor. Hij had nooit alle prinsessen kunnen redden en dat begreep de prinses zelf ook wel, maar ze bleef maar huilen om haar verloren zusters en Troy kon het niet aan zien.
De jongen vertelde de koning alles wat er gebeurt was, en omdat hij de spreuk had verbroken kon Falla zich weer alles herinnerde en vertelde over alle nachten dat ze naar het kasteel onder het luik werden gedreven. De koning was woedend en bereidde alle manschappen die hij nog had in het kasteel voor op de aanval. Ze verzamelden zich voor het luik en vielen het verborgen land binnen.
De binnenplaats was leeg en het leger liep zonder problemen onder de poort door. In het daglicht schitterden de zilveren bomen terwijl allerlei verschrikkelijke, grauwe wezens tevoorschijn kwamen en de troepen aanvielen. Met moeite vochten de soldaten ze van zich af maar ze hadden veel manschappen verloren. Zonder problemen liepen ze door de gouden boomgaard heen maar de diamanten bladeren van de bomen daarachter schitterden zo in het zonlicht dat de soldaten verblind werden door het felle licht. Terwijl de helft van de soldaten achter bleef in de diamanten boomgaard, vechtend tegen een tweede lading kwaadaardige wezens, vertrok de rest al over het meer naar het kasteel.
Op het kasteel vond een grote strijd plaats die de koning's manschappen uiteindelijk toch won. In de strijd redde Troy meerdere keren het leven van de jonge prinses en door iets wat hij zei herkende ze hem als de dorpsjongen uit haar jeugd. Ze bevrijdden samen de elf zusters en lieten het verschrikkelijke land achter zich.
Terug in de bovenwereld vierde de koning een groot feest, maar Troy was nergens te bekennen. Hij was teruggekeerd naar zijn familie om hen gerust te stellen. Toen hij uiteindelijk toch naar het kasteel kwam zag hij één van de twaalf spookachtige prinsen Falla meesleuren, richting een grot in de aarde. Hij doodde de prins en de prinses keek hem opgelucht aan waarna ze zei dat ze het verkeerd had over ware liefde en hem zoende. Een week later trouwden ze en ze leefden nog lang en gelukkig.