013 Eleanor

Het was al twee uur in de namiddag als de beul aankomt in het kasteel. Helemaal omhult in het zwart, zijn gezicht onherkenbaar bedekt en een grote bijl in zijn handen, knielt hij voor me neer.
'U had me nodig?' klinkt zijn zware stem, waarna hij weer recht staat. Ik schenk hem een flauwe glimlach, waarbij ik me de juiste woorden zoek.
'Ik heb je inderdaad nodig. Binnen een half uur moet er iemand terecht gesteld worden voor moord en meerdere pogingen tot geweld, vooral gericht op vrouwen.' zeg ik en de beul knikt. Zoals gewoonlijk zegt hij er persoonlijk niks over, aangezien beulen neutraal horen te blijven. Hij gaat terug naar buiten, waar hij alles zal klaarzetten voor straks.
'Wachter, heeft de gevangene zijn laatste maaltijd kunnen kiezen en opeten?' vraag ik aan een van mijn wachters.
'Ja prinses, hij heeft gekozen en alles opgegeten. Hij ligt nu te rusten.' beantwoordt hij mijn vraag en tevreden knik ik. Met gemengde gevoelens zet ik me recht en ga naar mijn slaapkamer om mij om te kleden. Aangezien het een publiekelijke terechtstelling is, moet ik wat aangepaste kledij aandoen. Ook is het weer de eerste keer sinds jaren dat ik weer een terechtstelling buiten zal volgen. Snel doe ik een bloedrode kleed aan, met daarover een zwart jasje en mijn platte schoenen. Zoals een echte prinses betaamt, kam ik mijn haar mooi en zet mijn kroon op mijn hoofd. Ik blik een laatste keer in de spiegel, waarna ik naar buiten ga en verschillende dorpelingen kijken me met groten ogen aan.
'Gaat het lukken?' hoor ik de stem van Thorin me vragen. Ik draai me om en zie hem aan de deuren staan en gebaar hem om tot bij me te komen.
'Als je het niet erg vind, zou ik graag jou aan mijn zijde willen.' vraag ik hem fluisterend. Zijn ogen kijken me met een lieve blik aan, waarbij ik weet dat hij het zal doen. Een flauwe glimlach verschijnt op zijn gezicht en als ik naar de troon loop in het midden van het plein, volgt hij mijn voorbeeld. Hij komt aan mijn rechterzijde staan, terwijl zijn hand bemoedigend op mijn schouder ligt.
'Beste dorpelingen, ik denk dat iedereen wel zal weten wat er hier gebeurt en waarom. Een man zal terecht gesteld worden vanwege zijn onmenselijke daden. Zouden de wachters hem willen halen?' Begin ik, waarna ik een vraag stel naar de wachters. Met zijn zessen vertrekken ze naar beneden, richting de kerkers en na een vijftal minuten zijn ze terug boven met de gevangene bij hun. De beul mompelt wat naar de gevangene, maar die lijkt het zich niet erg aan te trekken. Edwin is zijn naam, hij wordt naar voren gebracht en net voor het betonnen blok laten de wachters hem neerknielen. Ik zet me recht en kijk de man erg serieus aan.
'Ik hoop dat je begrijpt waarom je deze straf krijgt?' vraag ik aan de man, die mij even dom aanstaart. Hij begint plots hysterisch te lachen, alsof ik net de beste grap van de week heb vertelt.
'Natuurlijk niet, ik deed gewoon wat een man hoort te doen. Een vrouw moet haar plaats kennen, zelfs jij. Het is niet omdat jij van adel bent, dat de dwergenkoning je niet gaat proberen te beheersen en te commanderen. Je zult wel zien, je plaats is onder een man en niet ernaast of erboven.' zegt de man op een verafschuwende toon.
'Goed, als jij het zo in wilt zien is er inderdaad niet veel keuze meer over. Beul, ik laat het proces volledig over aan jou. Doe het snel, zo pijnloos mogelijk en zonder teveel spektakel.' zeg ik tenslotte nog, waarna de man zijn hoofd op de blok legt en nog een paar woorden prevelt. De beul slijpt voor de laatste keer nog zijn bijl, om zeker van te zijn dat deze goed zal snijden. Als de man zijn ogen opent, staan de tranen erin. Ik zet me terug neer op de troon, volledig van slag bij dit proces. Maar ik weet ook dat ik deze man niet ongestraft verder kan laten doen, hij mag niet nog meer vrouwen pijn doen of anderen vermoorden.
'Gaat het, je lijkt erg gespannen Eleanor. Anders moet je naar binnen gaan als het te moeilijk is?' stelt Thorin voor op een zachte toon, zodat ik het alleen te horen krijg. Maar ik schud mijn hoofd, wetend dat ik verplicht ben om op het proces aanwezig te zijn. Vele dorpen en stadjes in midden-aarde heeft zulke processen afgezworen, maar helaas hebben zij ook veel grotere cellen die ook beter bewaakt zijn. En de raad heeft nog steeds geen verbod gestemd op dit proces, dus mag ik deze nog steeds uitvoeren. Natuurlijk gebruik ik deze optie enkel en alleen in uitzonderlijke gevallen. Gelukkig heb ik deze keuze nog niet al te veel moeten maken.
'Nog een paar laatste woorden?' vraagt de beul aan de man maar hij schudt gewoon zijn hoofd. Edwin kijkt me plots aan in de ogen, om mij nog meer schuldgevoelens proberen te geven. De beul zijn bijl gaat naar omhoog, hangt even in de lucht en valt met een krachtige zwaai naar beneden. De snelheid en de scherpheid van de bijl maakt dat het allemaal snel gebeurd en op een paar seconden tijd dooft het licht in Edwin zijn ogen. Zijn hoofd valt voorover in een mand, die klaar staat om alles wat nodig is op te vangen. Als ik nu net gegeten had, zou mijn hele maaginhoud eruit zijn gekomen. Misselijkheid overspoeld mijn lichaam en ik moet me inhouden om niet gillend terug naar binnen te lopen. Opnieuw legt Thorin zijn hand op mijn schouder en knijpt er zachtjes is, als een troost dat ik hier niet alleen ben. Het lichaam wordt ingepakt in verschillende doeken, om daarna weg te worden gedragen en om op een vredig plekje begraven te worden. Ik sta na een paar minuten recht, waarbij de mensen weten dat het proces volledig afgerond is. Met een brok in de keel ga ik terug naar binnen, waarna tranen uit mijn ooghoeken ontsnappen en ik loop naar mijn slaapkamer toe.