•OO3 || Mémoire
Harold Edward Styles
Vermoeid liep ik de trappen op. Nog een paar te gaan en ik stond op het hoogste punt van de eiffeltoren! De laatste treden vloog ik zowat naar boven. Ik kon echt niet wachten om van het prachtige uitzicht te genieten. Toen ik de laatste treden ook had gehad liep ik snel door naar voren. Precies zoals ik had gedacht, was het prachtig. Nog mooier dan in mijn gedachte. Zuchtend leunde ik met mijn armen tegen het muurtje. Ik kon hier wel uren naar kijken. Het was adembenemend. Ik keek om me heen en zag dat er ook nog een lift was, ik kon dus nog hoger. Ik aarzelde geen moment en liep richting de lift. Ik wachtte even, betaalde extra en stapte in. Ik voelde hoe we omhoog gingen. Ik keek door het middelgrote raampje naar buiten. Terwijl ik Parijs van bovenaf bewonderde had ik niet in de gaten dat we al boven waren. Ik stapte weer uit de lift en liep achter een groepje mensen aan. Ik deed een stap opzij zodat ik het uitzicht goed kon zien. Het was werkelijk waar prachtig. Ik strekte mijn armen en sloot mijn ogen. Een zachte zomerbries, blies mijn krullen wat naar achter. Dit was geweldig.
Ik sprong de van het kleine trappetje naar beneden. Ik keek om mijn horloge, ik was zeker wel een anderhalf uur op de eiffeltoren gebleven, en ik had me geen moment verveeld. Ik begon een beetje trek te krijgen dus ik besloot om maar weer naar beneden te gaan. Ik keek om me heen of er een auto aan kwam en liep toen naar de overkant. Het eerste wat ik wilde doen als ik in Parijs was, was de eiffeltoren bezoeken, die kan ik alvast van mijn lijstje afstrepen. Glimlachend liep ik door Parijs. Terwijl ik een lange winkelstraat afstruinde viel mijn oog op een klein restaurantje. Ik liep richting de deur en keek naar binnen. Het zag er knus en gezellig uit. Ik deed de deur open en stapte naar binnen. Al snel kwam er een vrouw op me af. ‘Tableau pour un?’ vroeg ze. Ik was niet de beste in Frans maar ik kon haar wel een beetje verstaan en knikte. De vrouw begeleidde me naar een tafeltje in het hoekje van het restaurant. Ik schoof de stoel wat naar achteren en ging zitten. Ik voelde me nu best eenzaam. Helemaal alleen, zonder vrienden of familie. Even later kwam er een meisje met een kladboek naar me toe gelopen. Ik bestelde een broodje en wat te drinken en later verdween ze weer. Verveeld tikte ik op de tafel, mijn hoofd ruste op mijn hand. Ik pakte mijn mobiel en ik keek of ik nog wat berichten had. Helemaal niks. Ik zuchtte en liet mijn mobiel weer in mijn zak glijden. Het zelfde meisje als net legde een dienblad met mijn bestelling op de tafel. Langzaam begon ik te eten. Ik keek naar buiten. De warme zomerzon verlichtte de ruimte. Toen spotte ik een paar lange blonde lokken die heen en waar danste. Ik schoot gelijk overeind. Was dat het meisje bij de eiffeltoren? Ik stond op om haar beter te kunnen zien. Ik maakte mijn ogen tot speeltjes en bekeek haar nog eens goed. Ze had een knots van een camera om haar nek heen hangen, ze was niet heel erg lang en haar prachtige bruine ogen met die lange gekrulde wimpers die het totaal plaatje helemaal afmaakte. Het meisje deed wat met me, ik wilde meer over haar weten. Ik gooide wat geld op tafel en propte het broodje in mijn mond. Snel rende ik naar de uitgang richting het meisje.
Toen ik buiten stond kon ik nergens meer de lange lokken vinden. Verbaasd keek ik om me heen. Hoe kon ze nu al weg zijn? Nog geen minuut geleden stond ze hier nog, precies op deze plek! Ik bleef eventjes zo staan. Ik liet mijn hoofd zakken en draaide me weer om. Sloffend liep ik terug naar het restaurant. Ik keek weer door het raam. Zou ik wel terug gaan? Toen ik zag dat een gezin mijn plek had ingenomen was mijn beslissing algauw genomen. Met mijn handen in mijn zakken liep ik doelloos rond. Toen ik voor me keek zag ik dat het pad steiler werd. Waarschijnlijk liep ik nu richting Montmartre, een kunstenaars wijkje. Ik besloot om gewoon door te lopen, misschien kon ik wel de sacre coeur bezoeken. Ik liep de steile trappen op, helemaal naar boven. Toen ik eindelijk op het hoogste punt was aangekomen keek ik bewonderd om me heen. Buitenadem liep ik naar een laag hek toe. Het uitzicht was prachtig! Dit zou ik niet zo snel vergeten. Ik pakte mijn mobiel en maakte wat foto's. Toen ik vond dat ik er genoeg had gemaakt liep ik naar een trap. Terwijl ik naar beneden liep dwaalde mijn gedachten af naar het meisje. Hoe kan ik haar al twee keer gezien hebben maar nog niet èèn gesproken? Ik herkende mezelf bijna niet meer. Wat was er gebeurd met de stoere zelfverzekerde Harry?
verder voor de mensen die het niet weten, Montmartre is een kunsternaarswijkje in Parijs. 
Reageer (1)
Slecht stukje?!
1 decennium geledenHoe kom je erbij! Je hebt een geweldige schrijfstijl!
Snel verder xx
Kudooo