020 Eleanor

Zijn stem klinkt zo verleidelijk dat ik er haast door fantaseer, maar ik herstel me snel en kijk hem nieuwsgierig aan.
'Wat dan?' vraag ik hem. Blijf aan Thorin denken, kom op Eleanor je houdt van Thorin. Deze zin bleef ik in gedachte steeds herhalen, maar als Smaug begint te praten ben ik de woorden weer kwijt.
'Ik zou graag iets willen prinses. Iets dat enkel hier nog te vinden is en dat ons beiden kan vermoorden. Ik zou graag bezit nemen van de robijnzwaard.' zegt hij, alsof het zwaard maar een kleine waarde heeft en daardoor door iedereen kan opgeëist worden. Ik kijk hem wantrouwend aan en schud mijn hoofd meteen.
'Het is al jarenlang in mijn bezit, het is nog niemand gelukt om hem af te pakken. Ik hou het hier bij me.' zeg ik met een vastberaden stem. Smaug kijkt me even onderzoekend aan, maar legt zich dan toch neer bij mijn besluit.
'Zoals u wilt prinses, maar ik hoop dat het hier echt veilig is voor alles en iedereen. Ik zou niet willen dat jou hetzelfde overkomt zoals met je moeder is gebeurd.' zegt Smaug en ik kijk hem verbaasd aan.
'Hij heeft het je niet verteld he? Je vader had het zwaard gegeven aan de vader van je elfenslaaf en die heeft je moeder vermoord van zodra ze in een draak was veranderd. Ze heeft geroepen tot ze gestorven was van het gif die zich in het zwaard bevind. Ik wou haar helpen, maar ze stopte al met roepen nog voor ik halverwege was geraakt.' zegt hij en ik kijk hem aan, terwijl tranen zich ophopen.
'Waarom heeft hij dat gedaan? Waarom moest ze dan dood?' vraag ik aan Smaug, terwijl de tranen zachtjes over mijn wangen naar beneden rollen.
'Ze wou geen verplicht huwelijk voor jou, zij was verplicht geweest om met je vader te trouwen en ze wou voor jou niet hetzelfde lot. Dus had ze besloten dat je mocht trouwen met wie je wou, maar daar gingen je vader en Thranduil niet mee akkoord. Beide hadden ze al een akkoord gesloten dat je tegen je honderdste levensjaar verloofd zou worden met Thranduil's zoon.' vertelt Smaug en ik laat de informatie even verwerken. Vader had me altijd gezegd dat hij genoodzaakt was om moeder te vermoorden omdat ze haar drakengedaante niet onder controle had en anders het gehele dorp ging platbranden. Het is altijd een leugen geweest of zat Smaug me nu te beliegen, gewoon om mij wat gek te maken? Ik weet niet wat ik moet geloven, dus bedenk ik een nieuwe vraag.
'Hoe heeft hij het zwaard dan in haar kunnen steken? Bij mijn weten is Thranduil nu ook niet zo groot dat hij dat meteen kon gedaan hebben.' vraag ik hem, nieuwsgierig naar zijn uitleg. Hopelijk kan ik zo wat achterhalen of hij het verzonnen heeft of niet.
' Na haar geschreeuw, ben ik hierheen gevlogen. Iets verderop had ik me getransformeerd en naar de grote open plek gegaan waar je moeder lag. Een mes lag diep in haar nek begraven, duidelijk gestoken door iemand die wist hoe het moest. Toen je vader me zag, kreeg ik niet echt een warm welkom. Hij nam het mes uit je moeder's nek en probeerde me daarmee uit zijn buurt te houden. Hij zei dat als ik te dicht in zijn buurt kwam, hij me zou neersteken zoals het bij je moeder was gebeurd. Thranduil stond er wat verloren bij, alsof hij zich toen pas realiseerde dat hij een onschuldige vrouw had vermoord. Het is sinds die dag, dat Thranduil's hart veranderde in steen en daardoor zo kil is geworden. Hij heeft het zichzelf nooit vergeven en is daardoor half gek geworden. Daardoor dat zijn gedrag ook zo verandert is tegenover vroeger.' legt Smaug uit. Ik wist dat Thranduil verandert was doordat hij iemand onschuldig had vermoord en wat Smaug net verteld had, kon verklaren waarom Thranduil niet vaak onder mijn ogen kon komen. Hij heeft nog steeds zoveel schuldgevoelens doordat hij mijn moeder heeft vermoord en daardoor kan ik afleiden dat Smaug misschien wel echt de waarheid verteld.
'Wat is er met haar lichaam gebeurd? Vader zei dat hij een graf had gemaakt, maar dat er een paar bosbewoners die vernield hadden.' vraag ik hem, benieuwd of dat dan waar is.
'Nee dat klopt niet, ik heb je moeder's lichaam mee genomen en haar een prachtig plaats bezorgd aan een prachtig meer. Je moeder was dol op water, ze was dan ook een waterdraak. Als je wilt, breng ik je er straks wel heen. Het is niet ver, we kunnen zelfs te voet erheen gaan.' stelt Smaug voor en ik glimlach flauwtjes naar heb, waarbij ik mijn tranen wegveeg van mijn wangen.
'Graag, ik zou het willen zien. Nooit heb ik echt afscheid kunnen nemen en nu wil ik dat graag doen, onderweg zal ik wel wat bloemen plukken.' zeg ik hem en hij kijkt me glimlachend aan.
'Je lijkt in zoveel op je moeder. Ze kon erg koppig zijn, aangezien ze deels dwerg was. Maar ze kon erg behulpzaam, lief en vriendelijk zijn tegen iedereen. Ik vind het sneu voor je dat je ze niet langer hebt mogen kennen, maar ik ben er zeker van dat ze trots op je zou zijn moest ze er nog zijn.' zegt hij als troost en neemt mij vast in een omhelzing. Even ben ik verbaasd en staar voor me uit, maar leg vervolgens mijn armen rondom hem en knuffel hem terug. Zijn woorden deden deugt, ook al wist ik niet zeker of ze waar zijn. Maar een ding wat ik zeker, zijn laatste zinnen zei hij zo oprecht dat ik het geloof. Smaug staat recht en neemt mijn hand vast, als teken dat ik ook recht moet staan.
'Wat gaan we doen?' vraag ik hem.
'Wat ik je zonet beloofd heb, we gaan je moeder bezoeken.' zegt Smaug en begeleid me naar buiten.