Dreams- Prologue

Ik zit in mijn appartementje een boek te lezen als er op de deur wordt geklopt.
‘Ik ga al, Mevrouw Zoey,’ piept het kleine huiselfje Dean.
‘Nee, Dean, laat maar ik ga zelf wel.’ Mijn ouders stonden er op dat ik Dean mee zou nemen als ik zou verhuizen, zodat hij hen kon bereiken mocht er iets gebeuren. De overbezorgde schatten ook, maar met mijn inmiddels negentien jaar, kan ik best voor mezelf zorgen. Tenminste, dat denk ik dan.
‘En het is Zoey voor jou, jongeman,’ grap ik.
‘Oh ja,’ piept hij lachend.
Nadat ik met mijn hoofd tegen de deur aan ben gelopen doe ik hem open.
‘Hallo Zoey,’ zegt een zachte vriendelijk stem. Het duurt even voordat ik hem kan plaatsen.
‘Oh! Hallo professor Dumbledore?’ Zeg ik daarna lachend, me afvragend of ik hem nog steeds professor moet noemen.
‘Je mag nu Albus zeggen, hoor.’
‘Ook goed, Albus,’ zeg ik en ik knipoog naar hem.
‘Zoey!’ Brult Harry dan door ons heen, waarna hij me om de hals valt.
‘Harry!’ Roep ik terug waarna ik hem terug knuffel. ‘Kom binnen, kom binnen. In mijn eigen appartementje. Ga zitten, willen jullie iets drinken? Wat een vreemde tijd om ook langs te komen! Had even gewaarschuwd!’
Met mijn handen voor me uitgestoken zoek ik mijn weg naar de stoel, waar ik net nog op zat.
‘Neem plaats, neem plaats!’
‘Koekjes en thee, juffrouw Zoey!’
‘Dankjewel Dean, je bent een schat, maar alsjeblieft alleen Zoey is genoeg. Ik voel me zo oud anders.’
Het elfje grinnikt even. ‘Kan ik nog iets voor je doen, Zoey?’ Vraagt hij dan.
‘Nee, nee, dankjewel. Als je wil kan je wel iets voor jezelf gaan doen. Ik handel deze dudes wel af,’ grinnik ik.
‘Oké,’ piept het wezentje, waarna zijn voetstappen langzaam wegsterven. ‘
‘En, wat doen jullie hier op dit.. Ongewone tijdstip?’ Vraag ik dan. ‘Ik heb niet vaak mensen voor mijn deur staan om elf uur.’
‘Ik heb een vraag voor je. Heerlijke koekjes trouwens.’
‘Dankuwel,’ zeg ik lachend, terwijl ik zelf ook naar een koekje reik en probeer niets om te stoten. Voorzichtig wurm ik mijn hand tussen de mokken door en weet uiteindelijk zo’n krengerig koekje te pakken te krijgen, dat zich verstop heeft tussen de mokken. ‘Zelf gebakken.’
‘Zo, zo,’ klinkt Harry’s stem, proberend niet te lachen, ‘mevrouw Weasley zou ze ook heerlijk vinden.’
‘Ik zal jullie er allebei straks meegeven. Als ik ze allemaal zelf moet opeten groei ik dicht. Goed, door naar de vragen,’ zeg ik, waarna ik een serieus gezicht trek. Al houd ik die niet lang in stand.
‘Goed, we hebben een nieuwe docent Potions en ik weet dat jij dat altijd al zou willen geven. Nu heeft professor Slughorn om assistentie gevraagd. Hij zou het alleen niet meer aankunnen. Ik heb aan hem gevraagd of het goed was als zij blind was en pas afgestudeerd. Hij zei dat hij het leuk zou vinden iemand te helpen verder te ontwikkelen en blindheid was geen probleem, alleen een extra uitdaging. Toen hij er om vroeg moest ik gelijk aan jou denken en de vraag is of je het wilt.’
‘Ja! Ja! Ja, heel graag!’ Roep ik enthousiast uit.
‘Fijn om te horen,’ zegt hij.
‘Dan zie ik je weer op één September, professor,’ zegt Harry en ik weet dat hij lacht.