Eindelijk vakantie

"Mevrouw Marshall en mevrouw van der Meer! Kunnen jullie alsjeblieft even opletten! Het is nog een paar minuutjes en dan is het zomervakantie!". De leraar keek met een strenge blik in hun richting.
Roos Marshall en haar bff Lorena van der Meer keken geschrokken naar hun leraar. "Ja meneer" zei Roos met een rood hoofd. De leraar keek vragend naar Lorena, die knikte en zakte net als de rest van de klas met een diepe zucht onderuit.
Roos keek verlangend naar buiten. Nog een paar minuten en dan kon ze weer naar de manege. Samen met Lorena. Lorena is al sinds de kleuterklas haar beste vriendin en net zo 'n paardengek als Roos. Ze hebben samen een verzorgpony op manege De Waard. Een al wat oudere merrie die vroeger aan een heleboel springwedstrijden heeft mee gedaan. Nu is ze daar te oud voor. Ze is nu met pensioen. De eigenaar zocht iemand die voor haar wilde zorgen en toen liep hij bij toeval Roos en Lorena tegen het lijf. De merrie heet Bella. Omdat ze al wat ouder is en last heeft van haar rug, mag ze niet meer heel hoog springen en daarom rijden Roos en Lorena alleen maar simpele dressuur en soms een klein sprongetje met haar. Ze gaan iedere dag naar Bella toe.
Op de manege berijden ze ook wel eens andere paarden en pony 's voor meneer de Waard, de eigenaar van manege de Waard. Ook helpen ze met klusjes op de manege. Hiervoor krijgen ze niet betaald maar ze doen het met plezier.
Door het raam kan ze de torenklok van het dorp zien. Daarachter ligt de manege, in de duinen. Waar ze al heel vaak fantastische buitenritten hebben gemaakt met Bella.
Roos haar blik gleed naar de klok in het lokaal, die boven de deur hing. Nog 1 minuut.

TRINGGGGGGG!!!!! Eindelijk ging de bel. Iedereeen stormde het lokaal uit. Inclusief Roos en Lorena. Roos en Lorena pakte zo snel mogelijk hun jas en rende naar het fietsenhok. Ze sprongen op hun fiets en reden het schoolplein af. "Eindelijk vakantie Roos" zei Lorena blij, "6 weken vakantie, geen huiswerk en een goed laatste rapport voor dit jaar".
"En 6 weken lang tijd voor Bella" vulde Roos aan.
"Klopt" zei Lorena.

Na ongeveer 5 minuten parkeerden ze hun fiets in het fietsenhok van de manege. Ze liepen samen de stallen binnen, waar al een heleboel stalhulpen aan het werk waren. Roos snoof de bekende paardenlucht op die altijd hier in de stallen hangt. Deze geur maakte haar zo ontzettend blij! Deze geur kon ze absoluut niet missen. Deze geur hoorde bij haar!
Sanne de Haan, een stalhulp op de manege, en een goede vriendin van Roos en Lorena kwam aanlopen.
"Hoi meiden" begroette Sanne hun vrolijk. Haar korte roode staartjes dansten vrolijk op en neer toen ze op hun af kwam lopen. "Zin om weer naar Bella te gaan?" vroeg ze.
"Altijd" antwoorde Lorena met een glimlach.
Met z 'n drieën liepen ze naar de wei, waar Bella rustig stond te grazen met een paar andere oudere merries. "Bella!" riep Roos, en ze zwaaide met de appel die ze vasthad. Bella hinnikte en kwam enthousiast aandraven, gevolgd door de andere merries. Ze hadden allemaal zin in de appel en verdrongen zich voor het hek. Roos gaf de appel aan Bella en deed haar het halster om. Ze klikte het touw eraan vast en leidde Bella naarde buitenpoetsplaats. Daar zette ze Bella vast en begonnen haar te poetsen. Bella had een flinke laag modder op haar vacht. Ze schuurde zich tegen de rosborstel aan. "Gaan jullie vandaag een sprongetje met haar maken?" vroeg Sanne nieuwsgierig.
"Ja, dat waren we wel van plan" antwoorde Lorena. "Het is lang geleden en Bella is het vast nog niet verleert."
"Mag ik kijken?" vroeg Sanne.
"Tuurlijk!" riepen Lorena en Roos in koor.
Nadat ze ook Bella 's hoeven en manen gedaan hadden zadelde ze haar op en namen haar mee naar de bak. Roos ging als eerste rijden. Terwijl Roos opsteeg en haar beugels op maat maakte, zette Lorena een kleine hindernis op. Toen dat gebeurd was ging Lorena naast Sanne op het hek zitten. Roos liet Bella eerst een paar rondjes stappen aan de lange teugel en daarna maakte ze haar teugels op maat en liet ze Bella aandraven. Ze reed een paar figuren. Daarna maakte ze een volte met Bella en stuurde haar richting de hindernis. Met gemak, en een veel te ruime sprong, vloog ze over de hindernis heen.
Roos genoot ervan. Ze reed al vanaf haar zesde paard. Haar moeder had vroeger ook paard gereden maar toen ze zwanger werd van Roos is ze ermee gestopt. Haar vader heeft nooit paard gereden. Veel te hoog en veel te eng vind hij. Alleen 'die kleintjes' (zoals haar vader Shetlanders noemt).

Na een halfuurtje was Lorena aan de beurt. Roos gaf de teugels van Bella aan haar bff en sprong naast Sanne op het hek. "Bella luisterde goed hè!" zei Sanne.
"Bella luistert altijd goed! Het is gewoon een schatje!"
Roos en Sanne keken een tijdje zwijgend naar Sanne en Bella, toen Roos haar telefoon begon te trillen. "Ik word gebeld. Wacht even Sanne, ik ben zo terug!"
Roos sprong van het hek een liep richting de stallen. Daar leunde ze tegen de muur. De muur was lekker koel. De afgelopen weken heeft het zonnetje non stop geschenen. Roos keek op haar telefoon. Zo te zien was het haar vader die belde met zijn mobiel. Waarom zou papa bellen? Vroeg Roos zich af. Zat hij niet op zijn werk, helemaal in Amsterdam? Roos nam op. "Hee pap! Wat is er? Waarom bel je me? Zit je niet op je werk?" vroeg Roos meteen.
"Geen geintjes nu Roos!" klonk de stem van haar vader. Hij klonk anders. Hij klonk... bang! Een naar gevoel schoot door Roos heen.
"Wat is er pap?"
"Het is mama." antwoorde haar vader, "Ze ligt in het ziekenhuis!"