A ranger/traitor 203

Will had nog nooit meegemaakt dat een bende Skandiërs zo snel stil was. Svengal liep in de richting van de grootste tafel, die traditiegetrouw bestemd was voor de Oberjarl en zijn vrienden. Voor het eerst in maanden zagen Svengal, Will en Eraks mannen de nieuwe Oberhond. Egil zag er op het eerste zicht uit als een normale Skandiër. Groot, gespierd, een vettige baard waar resten van eten en bier in hingen. Het enige verschil was dat Will nog nooit zo’n een uitdrukking van pure doodsangst op het gezicht van een Skandiër had gezien.
“Wie zegt hier dat hij de Oberjarl is?” vroeg Svengal. Hoewel het wel duidelijk was. Egil zei niets, maar iedereen die in zijn buurt zat, schoof meteen bij hem vandaan. Will hoorde Eraks mannen afkeurend snuiven. Dat was niet wat zij zouden doen, als iemand binnen zou zijn komen stormen om Erak aan te vallen. Alleen hadden zij niet de kans gekregen om hem te verdedigen.
Svengal liep naar voren. Een paar mannen waren nu wel met getrokken wapens voor Egil gaan staan.
“Verschuil je je achter ingehuurde lijfwachten, hond?” De rest van de bemanning had hun wapens ook in de handen en maakten er geen geheim van wat zij dachten over een betaalde lijfwacht in plaats toegewijde vrienden. Ook in het publiek zag Will getrokken wapens, maar het was niet altijd duidelijk aan welke kant ze van plan waren om te vechten. Svengal keek over zijn schouder.
“Jij en ik, Egil. Hier en nu.” Egil leek eindelijk zijn stem teruggevonden te hebben.
“Jij kan hier niet zomaar mijn huis binnen komen vallen en me uitdagen. Dat is tegen alle wetten van de gastvrijheid.” Svengal snoof.
“Ik heb tenminste nog het lef om je uit te dagen. Zover ik me herinner is Erak hier vermoord, zonder uitdaging.” Op dat moment ging Svengal met zijn bijl langs zijn linker bovenarm en maakte daar een snee in, zodat hij begon te bloeden.