Season 1 Chapter 1

Fel wit licht sprong voor mijn ogen en er streken een aantal secondes voorbij dat ik niets zag.
‘Fabian’ hoorde ik een zachte vrouwelijke stem in mijn hoofd.
Het beeld voor mijn ogen begon langzaam weer vorm te krijgen en er stond een vrouw voor me. Ze had een witte jurk aan en lang wit haar.
‘Fabian, ik wil dat je goed naar mij luistert. Jouw tijd in de hemel was voorbij en daarom ben je naar beneden gevallen. Begrijp me niet verkeerd, je hebt helemaal niets fout gedaan, maar blijkbaar ben je op een andere plek harder nodig dan tussen jouw broeders en zusters. De planeet waar je straks op terecht komt is gevaarlijk en je moet me één ding beloven. Wanneer straks je wakker wordt, moet je meteen naar een veilige plek toe om je sterrentekens in je gezicht weg te werken. Daarna moet je zo snel mogelijk aan kleurlenzen zien te komen, zodat jouw fel lichtgevende blauwe ogen niet opvallen’.
Toen ik beter naar de vrouw keek, zag ik ineens wie het was.
‘U bent de opperster van ons sterrenstelsel’ bracht ik uit.
‘Dat heb je goed gezien Fabian. Ga nu snel en doe wat ik heb gezegd. Veel succes Fabian’.
De opperster begon langzaam te verdwijnen en het witte licht overheerste weer voor mijn ogen. ‘Vertrouw niemand’ hoorde ik de stem van de opperster nog. Heel even leek het alsof mijn lichaam gewichtloos was, daarna voelde dat ik terecht kwam op een harde oppervlakte.

Moeizaam deed ik mijn ogen open en het eerste wat ik zag, waren mijn broeders en zusters, honderden lichtjaren van mij verwijderd. Ze fonkelden net zoals ik altijd had gedaan toen ik nog naast hun stond. Ik kwam langzaam overeind en keek om me heen. Ik lag in het midden van een grote krater en er om mij heen stonden resten van bomen die gehuld waren in grote vlammen. Ik stond op en keek goed om me heen of iemand naar mij toe kwam, maar gek genoeg was ik helemaal alleen.
Ik deed mijn capuchon van mijn witte trui op en begon te rennen. Alle sterren in de hemel waren gekleed in het wit en als we overdag niet hoefde te schijnen, hadden we ons eigen leven. Het was altijd geweldig met mijn broeders en zusters. Ik kon nog goed herinneren toen de eerste naar beneden viel. We hadden haar met z’n allen ontzettend gemist en ik wist dat ze nu hetzelfde deden om mij.
Toen ik de krater uit was, schoot mijn blik naar gebrokkelde stenen die aan de rand van de krater lagen en ik herkende het meteen, meteoriet. Die moesten meegekomen zijn met mij toen ik naar beneden viel. Ik pakte een hoop brokken op en stopte ze in mijn zak, je wist maar nooit of het nog van pas kwam.

Ik liep verscholen tussen de bomen door en zag in de verte het eerste dorp. Naarmate ik dichterbij het dorp kwam, begon er steeds meer sneeuw te vallen. De sneeuw bleef direct liggen en voordat ik het wist was alles bedekt met sneeuw. Toen ik bij het dorp aankwam, was natuurlijk alles dicht, want het was midden in de nacht. Mijn oog viel op een apotheekje waar met rode letters boven hing “24 uur geopend”.
Ik liep erop af en stopte voor de spiegel om te kijken of mijn capuchon mijn tekens goed bedekte. Toen ik zag dat alles goed bedekt was, stapte ik naar binnen.
‘Goedenacht, waarmee kan ik u helpen’ vroeg een aardige mevrouw.
‘Ik had graag camouflagecrème en heeft u toevallig ook kleurlenzen zonder sterkte?’ vroeg ik.
‘Jazeker’ zei de mevrouw.
Ze liep naar achter en kwam terug met een tube camouflagecrème en verschillende doosjes lenzen.
‘Had u graag blauwe, groene of bruine lenzen?’
‘Blauwe graag’ zei ik. Aangezien ik fel blond haar had, paste blauw het beste bij mijn haar.
‘Dat wordt dan 8 ijskronen alstublieft’ zei ze. Ineens realiseerde ik me dat ik helemaal geen geld bij me had. Ik keek naast me en zag een collecte bus voor een of ander goed doel.
‘Doet u trouwens maar twee tubes van die camouflagecrème’ zei ik.
De vrouw knikte en liep terug naar achter. Snel peuterde ik de deksel van de bus open en haalde een briefje eruit waar een 20 op stond. Ik deed de deksel er weer op en zette de bus weer terug. De vrouw kwam weer terug en ze sloeg de tube aan.
'Dat wordt dan 10 ijskronen alstublieft'.
Ik gaf het briefje waar de 20 op stond en ze pakte het zonder twijfel aan. Ze gaf me een briefje terug waar een 10 op stond.
‘Fijne nacht nog’ zei ze vriendelijk.
‘Tot ziens’ zei ik en ik liep de apotheek uit.