Dreams are just dreams, but please don't wake me from this one, charpter tree.

Bij het laatste werd hij weer rood en zette de tv maar aan. Ik nam wat slokjes van mijn cola en trok mijn benen op.

Daar zaten we dan, een kwartier lang zonder wat te zeggen naar de tv te staren. ‘’Maar je hebt dus geen kaartjes voor het concert?’’ Ik schudde mijn hoofd. ‘’Ik zei toch al dat mijn ouders er te bezorgd om waren om me te laten gaan.’’ ‘’Als ik je mijn backstage pas geef kun je er wel heen zonder in de ‘gevaarlijke’ rij te wachten.’’ ‘’Je kan je pasje niet zomaar geven, je zou niet eens meer naar je eigen concert kunnen!’’ Hij begon te lachen,’’Ik zeg gewoon dat ik hem niet meer kon vinden tussen mijn kleren en ze laten me toch wel erin en anders gebruik ik tom’s pasje.’’ ‘’Hoeft echt niet hoor, ik blijf wel gewoon thuis.’’ ‘’Met de gedachten dat je ook op het concert kon zijn, nee je gaat gewoon mee, al moet ik je komen halen.’’ Hij stond op en liep naar een van de koffers op de grond en opende hem, hij pakte een pasje met key cord eruit en deed hem om mijn nek. ‘’Hou hem maar, deze is alleen voor dit concert bij elk concert krijg ik toch een nieuwe.’’ Bewonderend keek ik naar het pasje, ik zou toch naar het concert gaan! Dit was echt de beste dag in mijn leven, ik ben al lang niet zo blij meer geweest. ‘’Dankje.’’ Zei ik zacht, langzaam stonden de tranen me in mijn ogen. ‘’Dit betekend zoveel voor me.’’ Verbaast stond hij daar, hij wist niet zo goed wat hij moest doen en bestloot zijn armen maar om me heen te doen. ‘’En jij wou niet eens komen.’’ Fluisterde hij. Dit was een fijn gevoel, het gevoel dat iemand om je gaf. Ik keek op de klok die ik net kon zien langs Bill. Hij draaide zich ook om en keek naar de tijd. ‘’Het is al negen uur, vliegt de tijd zeg.’’ ‘’Inderdaad, maar ik denk dat je zo maar eens moet gaan, anders blijven je ouders ongerust.’’ Ik wou nog lang niet weg, ik had het net zo fijn. ‘’Kan ik misschien nog één kwartiertje blijven?’’ ‘’hij knikte, van mij mag je zolang blijven als je wilt, alleen ik vind dat je geen ruzie moet hebben met je ouders, wees blij dat je ze nog elke dag kan zien.’’ Ik wist zeker dat hij het ook over zichzelf had, hij is bijna het hele jaar onderweg en zijn ouders ziet hij ook bijna nooit, spontaan kreeg ik opeens heel veel medelijden, het moet best moeilijk voor hem zijn. Ik ging weer naast hem op de bank zitten en hij begon wat te zappen. Toen het weer kanaal erop was bleef hij hangen. ‘’Vandaag word er een hevige storm verwacht met windkracht 6, het advies is om binnen te blijven tot de storm morgen weer is gaan liggen.’’ Storm? De hele dag was er nog geen wolkje aan de lucht, maar toen ik uit het raam keek zag ik dat de weerman gelijk had, de stad werd bedolven onder zwarte wolken en het zou niet lang meer droog blijven, ik wou opstaan en zei nog snel bedankt tegen Bill. ‘’Wat ga jij doen dan?’’ ‘’Moet je zien wat voor weer het word ik overleef het niet als ik in een storm naar huis moet, ik woon aan de andere kant van de stad!’’ ‘’Heb je een mobiel bij je?’’ vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. ‘’Bel je ouders maar dat je vanavond hier blijft, het is niet verstandig om met dit weer naar huis te gaan, vooral niet met een wond op je hoofd.’’zei hij toen hij zijn mobiel uit zijn zak haalde. ‘’Ze zullen me persoonlijk komen ophalen !’’ ‘’Ik heb een bodyguard, ze komen hier niet zomaar in.’’ Zei Bill lachend. ‘’Vind je het echt niet erg?’’ vroeg ik twijfelend terwijl ik het nummer van mijn huis intoetste.
‘’Echt niet.’’ Verzekerde hij me. Ik drukte het groene hoorntje in en wachtte tot iemand de telefoon opnam, het was mijn moeder, gelukkig. ‘’Hey met Destiney’’ Ik zag Bill opkijken, hij wist mijn naam niet eens! ‘’Waar ben je? Je was opeens weg en we hebben de hele stad afgezocht en we zagen je opeens op het nieuws en toen viel het beeld uit en…’’ ‘’Was ik op tv?’’ ‘’Bij die overval, o gelukkig heb je niets! Waar ben je nu?’’ ‘’Ik ben bij iemand die me net geholpen had daar, maar kan ik hier vanavond blijven? Er komt storm en ik zit aan de andere kant van de stad.’’ ‘’Nee we komen je halen! Waar ben je!’’ ‘’Mam alsjeblieft?! Hij is echt heel aardig en ik kan wel voor mezelf zorgen, ik weet wat ik doe!’’ ‘’Ik weet niet, we kunnen je net zo goed komen halen.’’ ‘’mama, alsjeblieft.’’ Smeekte ik. ‘’Is hij echt te vertrouwen? Weet je het héél zeker?’’ ‘’Heel zeker, nog nooit zo zeker geweest!’’ op de achtergrond hoorde ik mijn vader vragen of ik het was. ‘’JE KOMT NU THUIS BEGREPEN!’’ schreeuwde hij, angstig hield ik mijn telefoon bij mijn oor weg. ‘’VERDOMME WAAR ZIT JE?’’ ‘’Doe alsjeblieft rusti…..’’ ‘’NEE ZEG ME WAAR JE BENT, JE MA IS HELEMAAL OVERSTUUR GEWEEST, WAT DACHT JE WEL?!’’ Tranen stroomde over mijn wangen en Bill was achter me gaan staan en zijn armen over mijn buik geslagen. ‘’Ik ben veilig, maak er geen probleem van, ik blijf vanavond bij een jongen en daarmee uit!’’ zei ik benauwd. ‘’EEN JONGEN NOG WEL, JE WEET DAT JE EEN MAKKELIJK DOELWIT VOOR DIE GASTEN BENT!’’ ‘’nee hij is niet zo!’’ nog meer geschreeuw kwam van de andere kant van de lijn. Bill pakte voorzichtig de mobiel uit mijn handen en ik bleef als versteend staan. Bill bleef tegen mijn vader praten ook al werd hij voor van alles uit gemaakt. Buiten was de storm al begonnen, regen kletterde tegen de ramen en onweer begon ook op te komen.
Bill pakte mijn hand en stopte mijn mobiel er in. ‘’Je mag hier blijven, heb alleen wel gezegd waar je was.’’ Ik liep naar het grote raam en legde mijn hand erop, de kou die de regen afgaf voelde ik door mijn hand. ‘’Gaat het wel?’’ Ik knikte. ‘’Ik ben het wel gewend.’’ ‘’Dat vroeg ik niet.’’ Hij liep naar me toe en nam me mee naar zijn bed en ging erop zitten. ‘’Wil je het me vertellen?’’Ik twijfelde, het was Bill, maar dat betekende niet dat ik meteen mijn hele leven kon gaan vertellen. Ik besloot dat ik hem wel kon vertrouwen en zuchtte, het was niet fijn om er aan herinnerd te worden.