006

Toen we in de grote zaal aankwamen leek het wel of ik vastgenageld was aan de grond. Het was een mooi gezicht, al die zwevende kaarsen. Er leek geen dak te zitten toen ik naar boven keek, maar dat was slechts een illusie. Ik zag vier lange tafels. Vast voor iedere afdeling een andere dacht ik. Later werd mijn gedachte bevestigd door Harry. Kom we gaan aan de Griffoendor tafel zitten. Aan je uniform te zien hoor je daar ook zei hij erg zelfverzekerd. Ik had alleen geen idee waarom hij dat was. We gingen zitten aan de lange tafel van Griffoendor. Er stapte een oude man het podium op en wilde beginnen aan zijn speech. Dat is professor Perkamentus zei Hermelien alsof ze erg oud en wijs was. Ik grinnikte en luisterde daarna aandachtig wat het schoolhoofd te zeggen had.
Ik ben professor Albus Perkamentus, maar voor jullie is het professor Perkamentus. begon hij
Ik wil iedereen van harte welkom heten. We hebben voor het eerst in eeuwen een late leerling. ging hij verder en zonder te twijfelen wist ik dat hij mij bedoelde.
Ik heb jullie al over haar verteld. Maar ik zal het jullie nog even duidelijk maken. o nee hij was bezig mijn leven te ruïneren. Hou op pleassss!
Haar naam is Lucy Lewin, zij zal vanaf vandaag deelnemen aan dit schooljaar. Dit is wat ik te zeggen had, dus wens ik jullie nu een eerlijke maaltijd toe. o nee hij heeft het toch gedaan. Opeens verscheen er vreemd eten op tafel. Eten dat ik nog nooit gezien had. Harry zag me wantrouwend kijken naar het eten. Hij lachte en zei: dit is wat we hier eten. Wen er maar aan! Ik pakte en lepen en roerde in het kommetje dat voor mijn neus stond en nam een hap. Pompoen soep. Ik proefde het meteen aan de wortelachtige smaak. Bah. Ik hield absoluut niet van pompoen soep. Maar at het kommetje wel leeg, want ik durfde niks anders te proeven. Het eten zag er erg raar uit ( voor mij dan ik was het natuurlijk helemaal niet gewend.) en rook niet al te lekker. Na het eten moesten we wachten, het leek eeuwen te duren. Eindelijk konden we de grote zaal verlaten. Alle leerlingen duwde elkaar door de deur. Ze gingen er met honderden te gelijk uit. Ik zag dat Harry Ron en Hermelien nog aan de tafel zaten dus bleef ik ook nog even. Toen bijna alle leerlingen uit de grote zaal waren liepen mijn vrienden naar buiten. Kom je hoorde ik Ron roepen. Ik kom zo riep ik vlug. Al die tijd had ik mijn tasje bij me gehouden. Ik maakte het open en pakte de brief van Roos eruit. Ik las alleen het doorgekraste zinnetje. Ik wilde je niet in gevaar brengen Het zinnetje spookte in mijn hoofd. Wat bedoelde ze er mee. Ik kwam erachter dat het geen zin had om hier te blijven zitten, ik kon beter naar de leerlingenkamer gaan. Ik stopte de brief terug in mijn tasje en liep met mijn tasje verborgen onder mijn gewaad de grote zaal uit. Opeens pakte iemand mijn arm vast. Ik draaide me razend snel om en keek recht in de grijze ogen van Draco. Hij keek verbaasd. Vast om dat hij verwachte angst te zien in plaats van woede. Zo nu ben jij eindelijk alleen. Geen Potter om je te redden. Hij pakte zijn staf en keek me woest aan. CRUCIO galmde door de gangen. De spreuk keerde zich naar mij, maar ik gaf geen kik. Verward keek Draco me aan. Zo je bent een goede tovenaar. Ik ben echt zo bang. Zei ik tussen het lachen door. Opeens werd alles zwart. Ik lach op de bewusteloos op de grond. Draco lachte en sloop stilletjes weg. Het was anders gegaan dan Draco wilde maar het was beter dan niets. Hij wilde niemand doodde en dat had ie ook niet gedaan. Ik leefde nog maar was buiten bewustzijn. wat rot voor mij!!!!!!!