Proloog

‘Je bent bijzonder Chaira, vergeet dat niet. Ik moet gaan, en ook al zal ik je misschien niet meer zien, weet dat ik er altijd voor je zal zijn. Ik houd van je, en zal altijd van je blijven houden. Ik zal er alles aan doen om heel terug te komen. En zal je goed zorgen voor mama? Wees braaf hoor!’ Ik kijk papa met ogen vol tranen aan, waarom moest hij weg? Mama zegt dat hij gaat werken, maar waarom zal hij me misschien niet meer zien? Ik kan echt niet zonder hem! Ik klamp me vast aan zijn been. ‘Papa, blijf hier, alsjeblieft! Ik kan niet zonder jou! Ik heb jou meer nodig dan iemand anders!’ Bij de laatste woorden stort ik in, ik heb hem nodig! Hij is mijn stoere papa, mijn grote voorbeeld! ‘Lieverd, ik kom terug, dat heb ik je toch beloofd? Ik breek mijn belofte niet, echt niet! Maar ik moet nu echt gaan, doei schat!’ En met die woorden drukt hij een kus op mijn hoofd. Mama tilt mij op, en samen gaan we naar buiten, waar we papa uitzwaaien totdat hij weg is. Ik barst in tranen uit, ik mis hem nu al! Mama troost me, en vertelt me dat het goed komt. Uiteindelijk leg ik me er bij neer, en mama brengt me naar bed. Stiekem hoop ik dat het een droom is, dat papa er wel is bij mijn eerste schooldag.