Return

Mijn hoofd begon te tollen bij die laatste zin. 'Wat bedoel je daarmee?' vroeg ik stotterend.
Ryan keek me even schattend aan en sloeg toen zijn arm om me heen. 'We praten hier later wel over. Het laatste wat je nu moet doen is je opwinden.' Hij keek me even ongerust aan. 'Denk je dat je die reis naar huis wel aankan?' vroeg hij onzeker.
'Ik kan nog niet naar huis,' protesteerde ik. 'Ik weet nog niet alles.'
'Maar ik wel,' probeerde hij me te sussen. 'Als ik meega, kan ik je alles rustig vertellen in een veilige omgeving.' Hij streelde zachtjes door mijn haren en keek toen naar Alice, die ondertussen naast me was komen zitten.
'We gaan beter naar huis,' zei ze met haar zangerige stem. Ik knikte zachtjes en zag haar de grot buiten lopen.
'Alles oké?' vroeg Ryan.
Ik knikte zachtjes en voelde me weer wegzakken in een diepe slaap.

Een zacht gemompel wekte me uit mijn slaap. Ik opende langzaam mijn ogen en keek naar Alice en Ryan die zachtjes met elkaar praatten. Het viel me op hoe Alice steeds glimlachte en hoe haar ogen die zachte goudkleur krijgen die Jasper ook altijd had als hij naar mij keek. Jasper. Ik had hem zo gemist, dat het haast pijn deed. Ik zou er alles voor geven om zijn stem te horen, om hem te zien. Om zijn sterke armen om mij heen te voelen.
'Dawn, je bent wakker,' zong Alice opgewekt. Ze legde haar hand op mijn knie en keek me stralend aan. 'Nog een halfuurtje,' zei ze.
Meteen verscheen er een glimlach om mijn lippen. Ik was blij dat ik zolang had geslapen, anders was ik vast uiteen gebarsten van spanning.
'Dus nu ga ik eindelijk die Jasper zien,' zei Ryan. 'En of hij wel goed genoeg voor mijn zusje is.'
Ik keek hem verontwaardigd aan. 'Het kan me niet schelen wat je van hem vindt,' zei ik vastberaden.