051.

Ze lag daar levenloos op de grond. Ze was dood. Het was compleet stil. Zelfs mijn gedachten hield op met denken over alles om mij heen. Ik voelde me uitgeput en waarschijnlijk gewond. Maar ik leefde. Opeens viel ze uiteen in stof. En dwarrelde met de wind de lucht in.
" Kim je weet hoe je Aimequmy moet gebruiken." Ik hoorde Yuta dat zeggen. Maar ik was er niet helemaal blij mee. Ik heb weinig ervan gehoord dus snapte het ook niet echt. Ik wist wel dat het nu heel gevaarlijk voor mij kon worden.
" Yuta. Iedereen heeft die straal van de zon kunnen zien. Ze zullen mij alleen maar meer willen hebben." Zei ik.
" Ze weten ook dat je het kan gebruiken ze zullen wel voorzichtig daarmee zijn. Zoals je ziet is het vrij effectief."
" En offensief" Zei Mathias erachter aan. "Kim kom hier. Ik miste je." Dat zei hij er achteraf."
Ik rende naar hem toe en gaf hem een dikke knuffel. Het knuffelde niet zo heel erg fijn omdat hij 2 bobbels op zijn rug had. Waarschijnlijk zouden de vleugels daar komen. Ik was blij dat we dit deel kunnen afsluiten. Nu kan ik eindelijk is rustig aan dit leven opbouwen. Ook al waren we nog lang niet klaar met onze transformaties. Waar ik nog steeds doods bang voor was. Zouden we dan nog weten wie we waren? En onze soort in de waarde laten... Nou ja menselijke soort.
" Mathias wist je dat ik eigenlijk je zusje bent?" Zei ik met glinsterende oogjes. Ik was er opeens zo blij mee dat ik weer bij hem was. Ik had hem echt heel erg gemist. Ik had hem toch al altijd als een broer willen hebben.
" Yuta klopt dat?"
" Dat klopt. Dat was nog een reden waarom je haar wilde beschermen. Alleen jullie konden niet gelijk in dezelfde tijd terecht anders zou de wereld en tijd en dimensies dood kunnen gaan. En berekenen had nauwelijks zin. Kim. je broer heeft goed kunnen berekenen dat het niet al te veel zou schelen omdat hij wist hoelang een mens zou leven je hebt een goeie broer en is ook een goeie vriend." Hij keek daarbij naar de grond. Waarom wist ik niet echt en kon me niet echt ook schelen. Ik zou zodanig naar ons nieuwe huis gebracht en was daar ook heel erg blij mee. Ik knikte wel bij en ging toen lachen. lachen dat dit was gebeurd en hopelijk ook nooit meer zal gaan gebeuren.