052.

We liepen eerst de heuvel af en daarna zei Yuta dat ik op zijn rug moest zitten omdat we een heel stuk van huis was. Maar goed welk huis... Het huis waar we verbleven het huis waar mijn hell tot leven komt? Of het oude huis waar niemand van mij kan houden en alsnog een hell voor mij zou worden?
Het beste keus wist ik nu wel. Het huis waar we nu verbleven. Het was natuurlijk niet zo comfortabel als ons oude huis. Met genoeg geld om te leven. Ik miste wel mijn menselijke familie. Ze waren allemaal vermoord door Kira om het ons gemakkelijk te maken. En later zei ze ook nog eens dat het ons goed zou doen. Ach ja... Afscheid nemen had toch niet gelukt. Het was voor hun ook een stuk makkelijker om afscheid van ons te doen. Anders hadden ze ons gezien als deze wezens. Maar ik wist dat ze onze familie niet meer was. En ik moest daar mee leren leven. Ik wilde achteraf hen toch niet verwonden met de klauwen die ik nu had. Ik weet niet eens mijn echte ware ik. De echte ik die deze wereld had verlaten om een nieuw leven daar te beginnen. Heb ik dan de afgelopen 14 jaar gekloot met mijn leven? Mijn eigen leven verspeelt? En alles weggegooid wat van ik had kunnen weggooien? Mijn hoofd was een rommeltje en ik moest dat zo snel mogelijk oplossen.