Halfblood~14

Luid geritsel klonk op vanuit het struikgewas tegenover me. Uit het niets verscheen er opeens een meisje, een heel stevig meisje. Haar armen en benen waren gespierd, haar schouders waren breed en haar gezicht was pafferig. Percy had me haar ooit aangewezen. Dit was Clarisse La Rue, de pestkop van dit kamp.
'Zo zo, dus ze laten de nieuwe slimmerik helemaal alleen?' vroeg ze met een gemeen lachje.
Ik slikte. Clarisse haar glimlach werd groter. Ik draaide zenuwachtig mijn zilveren zwaard rond in mijn hand, dit werd vast...leuk? Ik had nog nooit gevochten, laat staan tegen iemand van de Ares cabine.
Uit het niets viel ze aan. Het was een totaal onverwachte slag van haar zwaard, eigenlijk had ik hem niet tegen kunnen houden maar het ging als een automatisme.
'What the...' Clarisse staarde verwonderd naar mijn zilveren zwaard die verhinderde dat haar zwaard mijn arm zou doorboren.
Ze haalde haar zwaard nog een keer naar achter en stootte nog een keer. Opnieuw weerde ik de slag af. Een kleine glimlach sierde mijn gezicht. Alles ging automatisch. Ik wist precies wat ik moest doen en wanneer, ik wist wat haar volgende aanval zou worden en ik wist hoe ik mezelf kon verdedigen. Alles zat netjes gesorteerd in mijn hoofd, het waren net allemaal kleine mapjes. Een mapje voor: Gevecht strategieën, wapens, verdediging, aanval, enzovoort. Ik liet het mapje met aanval er op links liggen en ging over op de verdediging.
De ene zwaardslag na de andere klonk door het bos, ik duwde Clarisse helemaal naar de andere kant van de kleine openplek. Nooit gedacht dat zwaard vechten zo leuk kon zijn.
'Hey Clarisse, als je debiel opzoekt in het woordenboek staat er een foto van jouw.' Zei een stem aan mijn rechter kant, een hele bekende stem.
Clarisse keek woest, maar verloor mij niet uit het oog.
'Is je hoofd altijd zo lelijk of heeft je vriendje, Chris, er zo hard aan gelebberd dat...' verder kwam Nico niet met zijn zin. Clarisse stormde op hem af. Nico's ogen werden iets groter en hij zette het op een rennen, Clarisse vlak achter hem aan.

Ik stond weer alleen, een beetje hijgend onder een enorme boom op een mini openplek. En ik had me al in tijden niet meer zo goed gevoeld. De energie stroomde door mijn lichaam heen. Ik wist nu wat ik allemaal kon doen, mijn hoofd was netjes geordend en ik had veel handige technieken die ik kon gebruiken tijdens het vechten. Een glimlach verspreide zich over mijn gezicht, ik zou die vlag beschermen met mijn leven.
Een klein takje kraakte aan mijn linker kant, snel als de bliksem draaide ik me om naar het geluid. Ik zag goudblond haar wegschieten achter een struik, erg bekend goud blond haar. Ik begon te grijnzen.
'Lieve, Lieve Adam, wat doe jij achter die struik? Was je opzoek naar een toilet?' vroeg ik liefjes.
Adam kwam met een verbaasd gezicht achter de struik vandaan, lichte blosjes gloeide op zijn wangen.
'Ik kwam eigenlijk kijken hoe Clarisse je in de pan zou hakken, maar ik zie haar niet.' Antwoorde hij.
'Clarisse is... bezig met ons verdedigingssysteem.'
Adam trok zijn wenkbrauwen op.
'Verdedigingssysteem?' vroeg hij schamper.
'Nico Di Angelo.' zei ik trots.
'Adam!! Hier ben je eindelijk. Heb je Clarisse al gevonden?' riep een stem vanachter Adam.
'Nee Olive, ik vond alleen Rose.' glimlachte Adam.
Olive kwam vanachter de struik vandaan en begon te lachen.
'Zeg alsjeblieft dat je Clarisse verslagen hebt.' hikte ze.
Ik schudde mijn hoofd en glimlachte.
Toen Olive uitgelachen was kwam de ongemakkelijke stilte. Geen van ons wist wat te doen want eigenlijk waren we vijanden maar tegelijkertijd ook vrienden. Adam stapte als eerste de openplek op.
'Goed, waar is de vlag?' vroeg hij opeens serieus.
Olive ging dreigend achter hem staan, al lukte dat niet echt omdat er nog steeds een grijns op haar gezicht geplakt zat.
'Kom hem maar halen.' grijnsde ik.
Adam trok zijn zwaard en overbrugde de afstand naar mij toe.
Ik trok ook mijn zwaard en we begonnen op elkaar in te hakken. Het duurde niet echt lang, Adams zwaard vloog al snel door de lucht. Adam en Olive stonden er beiden met openmond naar te kijken.
'Oke, mijn beurt.' zei Olive na enkele seconden.
Ze trok haar korte slag zwaard en begon mijn richting in te lopen. Ze haalde uit. Ik sloeg terug. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Adam zijn zwaard weer oppakte en opnieuw tegen mij ten strijden trok. Ik ontweek Olive's slagen en blokte die van Adam. Enkele minuten stonden we zo te vechten. Toen werd het opeens drukker op de openplek, rode en blauwe helmen trokken door de bossen om naar ons gevecht te komen kijken. Het nieuwe meisje dat zich verdedigde tegen twee camp leden. Langzaam maar zeker voelde ik dat Adam's slagen minder krachtig werden en Olive's slagen kwamen minder snel achter elkaar. Olive was moe en wilde een paar stappen naar achter zetten, om zich terug te trekken uit de strijd maar dat ging niet. Een ring van vuur omringde ons drieën, we stonden alle drie in vuur en vlam.