Season 1 Chapter 12 - Season Finale

‘De meeste sterren die hier neer kwamen, en geloof me, ik heb er al veel meegemaakt, vertrouwde niemand en dachten het alleen te kunnen, maar jij vertrouwde deze tweeling en ijsjongen, jij laat tenminste vechtkracht zien. Ik kan niet wachten om jouw hart in handen te hebben, volgens mij heb jij een hart vol vechtkracht, niet waar?’
Met een ruk kwam in overeind en ik keek verbaasd om me heen. De stem van Hugo galmde nog steeds door mijn hoofd. Ik kon nog steeds niet geloven wat hij had gedaan. Hij had het as mijn een van mijn broeders in mijn gezicht gegooid en het brandde als de hel. Dit was het enige waar wij sterren gevoelig voor waren, sterrenstof. Ik lag in een blauw bed en overal in de muren liepen watervallen, sommige waren bevroren, andere stroomde nog een beetje. Naast mij op een witte sofa, zat de ijskoningin.
‘Je bent wakker’ zei ze met een zingende stem.
‘Majesteit’ zei ik. ‘Hoe lang heb ik geslapen?’
‘Vijf dagen’ zei ze. ‘We waren even bang dat je het niet zou overleven. Ik heb geen idee of een introductie nog nodig is, maar mijn naam is Madelief, ik ben de ijskoningin van het ijsvolk. Jouw metgezellen zijn aan het slapen, jullie waren allemaal uitgeput’.
‘We kwamen ook van ver, majesteit’ zei ik.
‘Heb je honger?’ vroeg Madelief.
‘Best wel’ gaf ik toe. De ijskoningin haalde een schaaltje tevoorschijn en gaf het aan mij.
‘Dit is Turks fruit’ zei de ijskoningin. ‘Na een aantal stuks ervan zal je al snel vol zitten. Ik ga ondertussen even bij de andere kijken, blijf vooral rustig liggen, je bent nog herstellende’. De koningin stond op en liep mijn kamer uit. Ik had het fruit dat ze me gegeven had op en even later zat ik inderdaad bomvol. Ik was erg nieuwsgierig hoe het kasteel eruit zag en ik voelde me al een stuk beter. Ik gooide mijn benen over de rand van bed het en sprong op de grond. Op mijn tenen liep ik de kamer uit.

Toen ik mijn deur open deed, keek ik eerst even om de hoek of er iemand over de gangen liep, daarna stapte ik mijn kamer uit en liep ik de gang over. Ik kreeg waarschijnlijk nooit meer de kans om in mijn eentje het kasteel door te struinen. Ik had eigenlijk geen idee waarnaar ik opzoek was, waarschijnlijk was ik gewoon alleen benieuwd wat er allemaal te zien was. In de verte hoorde ik Madelief praten met Geronimo, maar zo te horen liep ik niet richting hun. Ik kwam terecht in een lange gang waarvan de rechter muur vol grote ramen zat.
Aan het einde van een gang zat een deur. Ik liep naar de deur en maakte hem voor een kiertje open. Ik keek naar binnen en zag dat er niemand te zien was. Ik liep de kamer binnen en achter me ging de deur vanzelf zicht. Ik stond in een kamer vol met beeldschermen. Om precies te zijn waren het 14 grote beeldschermen die allemaal uitstonden. Op een tafel lag een afstandsbediening met 14 knoppen erop. Ik drukte op de eerste en het eerste beeldscherm ging aan. Ik kreeg op een verwoest drop en ik kon meteen raden wat het was, een van de 14 vuurdistricten.
Geboeid keek ik wat er allemaal te zien was. Ik zag een groepje mannen beschermend om een jongen vrouw staan met een baby in haar armen. Dit was het vuurdistrict waar wij waren geweest! De groep met mannen stond tegenover drie mensen van het ijsvolk. Ik herkende ze meteen aan hun lichtblauwe uniformen. De mannen schreeuwden boos tegen de ijsmannen elkaar aankeken. De vuurde ijs op de mannen af die direct bevroren. Ze werden aan de kant geschoven zonder pardon en de ijsmannen liepen op de vrouw het de baby in haar armen af. Ik drukte op de volumeknop en zette het geluid iets harder.
‘Uw wekelijkse bijdrage alsjeblieft’ zei de voorste ijsman.
‘Ik heb niet eens geld om mijn kind te verzorgen, laat staan dat ik jullie kan betalen!’ riep de vrouw.
‘Daar hebben wij geen oren naar’ zei de voorste ijsman. ‘Uw geld, of we zullen maatregelen moeten nemen’.
De vrouw begon nu nog harder te huilen en ze wiegde haar baby heen en weer. Verschillende mannen en vrouwen kwamen nu om de ijsmannen heen staan. ‘Laat haar met rust!’ zei de voorste man.
‘Nee maar’ zei de achterste ijsman. ‘Er zit dus toch nog wel een beetje verzet in het vuurvolk’ zei de ijsman. ‘Ik denk dat het weer is tijd is om jullie wat strakker aan de lijn te houden’. De ijsman vuurde een ijswolk af en de man kwam in actie. Hij hief zijn armen en een muur van vuur vormde zich voor hem. Het ijs botste er tegenop en smolt vervolgens. De ijsmannen kwamen in actie en grepen hardhandig toe. Meerdere ijsmannen kwamen aanrennen en begonnen te het vuurvolk te bevriezen. Mijn grote ogen stond ik naar de gebeurtenis voor me te kijken. Ik kon het haast niet geloven, zo wreed waren de ijsmannen in het vuurdistrict.
Dit kan nooit de bedoeling zijn, dacht ik bij mezelf. Dit zou de ijskoningin nooit toestaan.
De meeste vuurmannen waren bevroren totdat alleen nog de vrouw met de baby in haar armen overbleef.
‘Dit is jouw schuld’ zei de voorste ijsman. ‘En je zal de duurste prijs ervoor betalen’. En wat er toen gebeurde, had ik nooit verwacht. De ijsman bevroor de vrouw samen met haar baby en de lucht in gehesen. Toen ze ongeveer een meter of 8 de lucht inhingen, werden ze met een smak tegen de grond aan gewerkt. Het ijs dat om hun lichamen heen zat brak en overal viel ijs op de grond. De ogen van de vrouw stonden wagenwijd open en bloed sijpelde uit haar oor. Ook de baby gaf geen krimp meer. Ik wist dat ze allebei dood waren, ik wist dat de ijsmannen zojuist de onschuldige vrouw vermoord hadden. Ik zette het beeldscherm uit en liet de afstandsbediening op de grond vallen.
En van de woede, werd de hele kamer verlicht door het licht dat van mijn lichaam af kwam.

Dit is het laatste hoofdstukje van seizoen 1.
Ik merk dat er veel lezers nog niet bij gelezen zijn, dus daarom las ik een kleine pauze in van ongeveer 2 weken.
Dit seizoen was een inleidend seizoen, het echte verhaal zal nu pas van start gaan.
Hopelijk ben ik goed begonnen met het eerste seizoen en zijn jullie benieuwd naar het vervolg ervan
Reacties zijn altijd welkom
Eventuele tips natuurlijk ook.
LordFantasy