Road O53

"Ik ben in staat om je een klap in je gezicht te geven," klinkt mijn stem, anders dan ik verwacht had. Zonder dat ik het tegen kan houden loopt hij alweer naar me toe. Maar ik wil het niet. En toch blijf ik staan, op dezelfde plek als een paar seconden geleden. Ik richt mijn ogen op zijn gezicht. Mijn handen bewegen naar zijn wang. Ik herinner me de laatste woorden die ik gezegd had. Toch nog onverwachts hoor ik een klap. Ik kijk naar het resultaat, dat op zijn wang te zien is.
"Ik.. Jack.." Woorden komen er niet vanzelf uitrollen. Waar ben ik mee bezig? Langzaam maar zeker begint het besef er te komen. Ik heb Jack zojuist geslagen..
"Heb jij spijt van je daad? Want als dat zo is.. Ik heb geen spijt van mijn woorden," geeft hij toe. Heeft hij gelijk? Ik voel geen medeleven of spijt in mijn lichaam.
Ik zet een stap naar voren, om zijn gezicht van dichtbij te kunnen bekijken. Zachtjes laat ik mijn hand over zijn wang glijden. Ik zie een grote rode plek tevoorschijn komen, die er nog wel een tijdje op blijft zitten. Zijn lichte ogen waren strak op mijn gezicht, alsof hij nog steeds zijn woorden aan het herhalen is.
"Nee, Jack. Ik heb er geen spijt van. Het lucht misschien op, maar dat is alles. Ik deed het voor ons." En dat lucht ook op. Zijn heldere ogen zijn als het ware zichtbaar in het donker. De lichten waren uit, en het enige dat telde waren wij. Mijn hand ligt precies op dezelfde plek als waar hij eerst lag, op zijn wang.
Ik houd de opkomende tranen tegen, die vechten om niet uit mijn ooghoeken te verdwijnen en zich een weg te volgen naar mijn wangen.
Het besef is er. Nu de daden nog. Mijn ademhaling ging ongecontroleerd verder. "Ik wil het goed doen. Op een goede manier wil ik dit met je aangaan," is zijn woord tegen het mijne. Zijn hand vormt een weg langs mijn wang, en terwijl hij over mijn wang streelt, stopt hij op die plek. Meerdere keren heeft hij geprobeerd me met dit trucje om te praten, me op andere gedachten te brengen en alsnog met hem de liefde te bedrijven. "Dat is ook de reden waarom ik het wil."

Enkele minuten later staan we nog steeds tegenover elkaar. Weliswaar niet meer in dezelfde positie, maar wel zo danig dat ik zijn adem kan voelen.
"Twijfelen is het stomste wat er bestaat. Ik bedoel, het is ja of nee en niet misschien," glimlach ik dankbaar. "Je hebt me echt iets doen beseffen, weet je dat?"
"Oh, wat dan?" was het zijn beurt om te vragen. "Ik denk, nee, ik weet zeker, dat dit het goede moment is. Straks is het te laat, kan geen van ons de mooie herinneringen meer terug halen. Wat we hebben, Jack.. Dat is weliswaar onbreekbaar, maar het gevoel is er en blijft er," zeg ik, met tranen van blijdschap.
Het is nu of nooit, besef ik me. Jack glimlacht half. Er is één ding dat me niet onopgemerkt blijft; zijn grijns staat nog steeds op zijn mond.
Onze gezichten waren nog een aantal centimeters van elkaar verwijderd. Ik kan zijn warme adem over mijn lippen voelen strijken.
Het zou nog fijner zijn als het hier zou gebeuren. Herinneringen die het lijstje aan kunnen vullen. "Ik wil het. En het lijkt erop-"
Ik overbrug de laatste centimeters, om mijn lippen de zijne te raken. Heel lichtjes en secuur. Ik snoer hem de mond, omdat het nodig is.
Zijn hand bevindt zich op mijn wang, die langzaam afdwaalt naar mijn heup. Hij trekt me nog ietsje dichter tegen zich aan, waardoor onze lichamen nu tegen elkaar aan staan. Eventjes verbreekt hij het contact tussen onze lippen, om mij daarna op te tillen.
"We doen het op jouw manier. Je moet er van kunnen genieten, ik wil dat je deze keer niet meer vergeet." De wereld lijkt zo klein na deze woorden.
"Dat gebeurt niet. Ik zal dit nooit meer vergeten, dat kan ik je verzekeren," zeg ik, voordat ik mijn lippen weer op de zijne druk.
Kleine vlinders dansen rond in mijn buik. Mijn gedachten slaan op hol, als ik word neergelegd op de slaapzak. Jack hangt boven me. Zijn gezicht is veranderd, in een serieus gezicht. Hij legt zijn armen rond mijn middel, en ik kan alleen maar toekijken hoe hij weer dichterbij komt, en zijn lippen zachtjes en liefdevol op de mijne drukt. Het ritme van het bonken van mijn hart gaat razendsnel, het zorgt ervoor dat ik even op adem moet komen en mijn lippen van de zijne haal. Ik breng mijn handen naar zijn heupen om hem nog dichterbij te trekken. Zijn ademhaling was gejaagd, ongecontroleerd. Daarentegen probeer ik kalm te blijven op de momenten dat het nodig is. Bedenkelijk staar ik in zijn helder blauwe ogen, die vol vragen zitten, waar ik niet eens zeker alle antwoorden op weet. Alle mogelijke plekken die Jack mocht aanraken zaten verstopt onder mijn kleren, die hij het liefst nu meteen uit zou willen trekken.
Zo snel gaat dat niet. Ik grinnik even om mijn eigen gedachten. Ik ken hem al zo lang, dus waarom zou ik hem gewoon niet kunnen vertrouwen?
"Dus, wat word het?" fluistert hij en drukt lustig zijn lippen in mijn nek. Ik laat de woorden op mij inwerken. Al zijn aanrakingen lijken zoveel impact te hebben.
"Laten we anders eerst wat makkelijker beginnen.." zegt hij. Ik stem ermee in. Voordat hij opstaat, drukt hij nog een kusje op mijn wang.