Season 2 Chapter 3

Een aantal jaar ging voorbij en de ijskoning en vuurkoning hadden een eigen rijk opgericht.
De planeet was netjes in twee delen verdeeld en er heerste een tijd van vrede. De mensen die geen ijs of vuur konden besturen, mochten kiezen of ze in de vuurdistricten of in het ijsrijk wilde wonen. In het geval dat ze dit beide niet wilde, waren er tussen de twee gebieden van de elementen, delen opricht waar de mensen zonder element konden wonen.
De ster was een heel ander verhaal. Het was een lange slanke vrouw die zo af en toe op dook. Het was een mysterieuze verschijning en de mensen op Adrastea wisten niet zo goed wat ze met haar aan moesten.
Hugo daarin tegen was door geen mens meer gezien. Sommige dachten dat hij dood was, andere dachten dat hij ergens in het diepste van de duisternis een plan aan het broeden was om wraak te nemen.
En ze hadden gelijk.
Hugo hield zich schuil in de schaduw van de nacht, wachtend op het juiste moment. Hij vond een berg met helemaal op de top van de berg een grote villa. Het huis had een glorieuze uitstraling wat Hugo trok. Hij opende de deur en liep naar binnen. Daar smeedde hij zijn plannen om een bende te vormen, die de huizen en kerken van de mensen op Adrastea zou leeg roven.
Al snel vond hij volgelingen die net zo’n hekel hadden aan de elementen als hij zelf.
Hugo was een aantrekkelijke man om te zien, dus zijn uitstraling trok zowel mannen als vrouwen die hem wilde volgen.
De vrouwen vonden hem vooral aantrekkelijk en wilde maar al te graag zwanger van hem worden.
De mannen keken tegen hem op en wilde net zo worden als hij.
De eerste berovingen vonden plaats en al snel werden ze bekend als de Bokkenrijders. Niemand wist dat Hugo van den Loonsche-Duinen de leider was van de bende en iedereen was nu wel tot de conclusie gekomen dat hij overleden was.
Op een bepaalde nacht hadden de Bokkenrijders een kapel op het oog.
De Abdij van Postel.
Het was voor iedereen bekend dat deze Abdij een vermogen had liggen aan goud en zilver. Hugo besloot om mee te gaan en al snel zat iedereen op zijn of haar paard. Ze reden in het diepst van de nacht naar de Abdij en ramden de deur. Overal lagen zilveren kandelaren en gouden kelken. Alles werd in grote jutten zakken gedaan.
Plotseling voelde Hugo een slanke hand op zijn schouder. Hij draaide zich om en achter hem stond een jonge slanke vrouw, met haar ogen vol vuur. Alle Bokkenrijders zagen haar en de vrouw leek te zweven in haar lange witte jurk. Even voelde Hugo iets van angst en de vrouw sprak tot hem.
‘Gij Hugo van den Loonsche-Duinen, gij ontheiligt hier dit huis, zo kom tot inkeer en roep niet de toren des heren over uw af’.
Maar Hugo overwon zijn angst, maakte haar belachelijk met schamperen lach en stootte haar ruw terug.
Hugo draaide zich snel om naar de andere Bokkenrijders, maar hij zag dat ze oploste in het niets.

Een dag later kwam Hugo weer terug bij zijn villa. Hij schrok, boven op gevel stond zij, de dame uit de kapel. Haar armen zweefde, zo wiegde ze in de wind. Hugo hoorde haar stem, ook al stond hij helemaal beneden en zij bovenop het dak.
‘Nergens in uw eigen huis, noch waar ook ter wereld, zult gij rust of vrede vinden. Ik neem je jouw schoonheid af en verander je in een harteloze oude man. Verder zal ik jouw paarden veranderen in Bokken, als tegen van de eeuwige nacht. Jij zal nooit meer een vrouw vinden die ook maar een klein beetje liefde voor u over heeft’.
De vrouw gaf een fel wit licht en verdween van het dak.
Hugo was inmiddels niet meer de aantrekkelijke man die hij eerst was, maar een oude verrimpelde lelijke man met lange grijze haren. Hij maakte de deur open en stormde zijn villa binnen. Hij deed de deur op slot en zuchtte diep. Hij draaide zich om en schrok toen hij de vrouw opnieuw achter hem zag staan.
‘Vergeet dit niet. Spot nooit met een ster, en zeker niet met de opperster van de hemel. Ik spreek een vloek over jouw villa uit. Hij zal voor alle bewoners onzichtbaar zijn, behalve voor de sterren die eens in de honderd jaar neer zullen dalen op deze planeet. Met als doel om jou voor eens en voor altijd achterna te zitten, totdat je je eigen leven niet meer zeker bent. Alleen dan zal jij van je fouten leren’.
De opperster vormde zich tot een lichtbol en schoot terug de hemel in, dwars door het dak van het huis.
De volgelingen van Hugo, doomde op in het niets. Allemaal waren ze even lelijk en oud als Hugo zelf.
En op dat moment, vormde zich een Supernova in de hemel en viel de tweede ster neer op de planeet.

Lieve lezers, ik doe aan de Story of the month wedstrijd mee. Het leek mij erg leuk en natuurlijk zoals alle andere deelnemers, wil ik erg graag winnen. Mocht je een kijkje willen nemen, dan is hier de link van mijn story Link Story en hier is eventueel ook de link van de poll Link Poll Alvast heel erg bedankt!