Thema wedstrijd Divergent

Mijn leven is te vergelijken met een kopje koffie, bitter en het lijkt niks toe te voegen aan het ontbijt. Maar probeer als koffiedrinker het is over te slaan en je eindigt met fikse koppijn. De koffie wordt niet gewaardeerd zoals dat lekkere chocoladecroissantje. Toch zie je dat juist de onzichtbare stabiele factor, alles behalve overbodig is.

De sfeer in ons huis was moeilijk te omschrijven, het leek wel een combinatie van angst en hoop. Het voelde als een bom die elk moment kon exploderen. Iedereen liep daarom op eieren, en zelf ik hield me een keer in. In plaats van luidruchtig en chagrijnig wakker te worden tot het ongenoegen van Clara, was ik stil en rustig als een echte onzelfzuchtige. Ik zeurde niet om een kopje koffie, zoals ik normaal elke morgen deed. Nee, rustig kwam ik naar beneden, en zonder een verwijt over mijn lippen te laten ontsnappen begon voor mij het ontbijt. Voor het eerst in weken zeurde ik niet om chocolade croissantjes en nam ik genoegen met wat koffie. Mijn vader keek fronste naar me vanaf de andere kant van de eettafel, alsof hij mijn humeur probeerde in te schatten. Toch richtte hij zich snel weer op de krant, hij was nooit zo spraakzaam in de ochtend. Normaal gesproken negeerde hij al mijn pogingen tot gesprekken en at hij in stilte. Deze ochtend was geen uitzondering, ons enig contact was door wat steelse blikken. Hij probeerde mijn aparte gedrag te verklaren, en begon zorgelijk te kijken toen hij de verkeerde conclusie trok.

Ik voelde de steen in mijn maag weer terugkeren, alsof ik al niet voor genoeg ellende en voornamelijk stress had gezorgd. Mijn ouders maakten zich namelijk enorm zorgen om me, zelfs Clara leek me niet te vertrouwen. Hoewel ik beter kan zeggen juist Clara leek me niet te vertrouwen. Mijn oudere zus kende me veel te goed daarvoor, ze kende mijn karakter. Ze wist dat ik te luidruchtig was, dat ik mijn mening niet graag voor me hield. Dat ik me eigenlijk zelden gedroeg zoals het zou moeten, dat ik misschien niet in Zelfverloochening thuis hoorde. Vaak genoeg had ze me terecht gewezen, had ze me geprobeerd wat manieren te leren. Al vanaf jongs af aan had ik die problemen met de regels, ik wilde me er aan houden maar toch ging het telkens weer mis. Ik was te nieuwsgierig, ik wilde mijn eigen grenzen verkennen in plaats naar die van een andere te luisteren. In mijn ogen was er niks mis met wat nieuwsgierigheid, ik kon me gewoon niet anders gedragen. Mijn ouders zagen het ook, voelde dat ik anders was. Ze waren bang om me te verliezen aan een andere fractie, bang om ons gezin te zien instorten. Als ik weg was, wie zou er dan strijken, of schoonmaken? Mama kampte al heel haar leven met een soort chronische burn-out, zij kon het niet overnemen. Ze had al gedwongen moeten stoppen met haar goed betaalde baan, iets wat ze nog steeds niet had kunnen accepteren. We hoopte allemaal dat ze snel haar leven zou herpakken, maar op dit moment was er een wonder nodig om haar überhaupt uit bed te krijgen. Ook Clara en papa konden niet helpen, ze moesten werken. Nadat mama haar loonstrook weg was gevallen moest ook Clara lange uren maken om de medicijnen te betalen, en ons gezin te onderhouden. Nee logischer wijs was de taak van het huishouden op mijn schouders gevallen, een regeling waar mee iedereen kon leven. Ik vond het persoonlijk niet erg om te doen, het was mijn manier van een steentje bijdragen aan het gezin. Maar als ik onze fractie zou verlaten, was er niemand die het over zou kunnen nemen. Mijn familie zou er dan alleen voor staan. Deze gedachte spookte al enige tijd door mijn hoofd, het hield me in bedwang. Hoe vaak ik het ook probeerde op te lossen, telkens kwam ik op het zelfde uit. Soms kon je niet voor jezelf kiezen, familie gaat altijd voor.

Ik keek weer peinzend naar mijn vader die tegen over me zat aan de tafel. Alle zorgen en stress hadden hem plots zo oud gemaakt. Langzaam dronk ik het laatste restje koffie op, om zo nog wat kostbare tijd te kunnen rekken. Ik wist dat zodra mijn ontbijt op was, er een keuze gemaakt moest worden . Een keuze die niet alleen mijn leven drastisch kon laten veranderen, maar ook van mijn dierbaren. Het zou een keuze worden die liet zien dat soms pas op het laatste moment naar komt waar je thuis hoort. Die laat zien wat echte opoffering is.

Als puntje bij paaltje komt, zou ik koffie in plaats van het chocolade croissantje kiezen.[ /i]