De Zuidelijke Waterstam - 21

Ook heel wat andere mensen van de waterstam werden vastgehouden door leden van de vuurnatie, wie niet werd vastgehouden stond angstig in een groepje bijeen.

“Wat is hier aan de hand?”, schreeuwde ik. De commandant stond vlakbij.
“Prinses!” Even leek hij verstijfd te zijn, maar daarna maakte hij snel een buiging.
“Wat is hier aan de hand, commandant?”, herhaalde ik streng.
“Een rel, prinses. Een aantal van deze mensen begingen een overtreding. Toen we hen daarop wezen, werden ze brutaal. We wilden hen arresteren, maar plots viel de hele stam ons aan. En dat meisje is blijkbaar de avatar.” Hij wees op Katara. “Ze bracht iedereen in gevaar.”
“Ik heb gezien wat er met haar gebeurd is, ja.” Ik keek naar haar. “Katara, kom hier”, gebood ik. Meteen gaf één van de soldaten een ruk aan haar arm. Onnodig, want ze haastte zich meteen om naar me toe te komen. “Laat haar los.”
“Maar prinses, ze is gevaarlijk, ze…”, protesteerde de commandant.
“Dat is een bevel.” De soldaten lieten haar los, maar bleven wel vlak bij haar staan.
“Tante Lizzie, ik, het spijt me, ik…”, begon ze. De commandant stapte naar voor en gaf haar een slag in haar gezicht. Ze zonk doodsbang ineen.
“Respect tonen voor de prinses! Je spreekt niet zonder dat ze je iets vraagt. Je spreekt haar aan met hoogheid!”
“Commandant, uit de weg. Ik was met haar bezig.”
“Maar…”
“U spreekt ook de hele tijd voor uw beurt. Dit meisje is duidelijk erg geschrokken van wat er gebeurd is. Het helpt absoluut niets als u haar nog banger maakt.”
“Mijn excuses, prinses”, mompelde hij, maar aan zijn gezicht zag ik dat hij het niet meende. Ik boog voorover en hielp Katara recht.
“Wat is er gebeurd?”, vroeg ik vriendelijk.
“Ik, ik weet het niet”, snikte ze. “Ik… We waren gewoon een jongen aan het verzorgen en toen zeiden ze dat dat niet mocht en namen ze tante Yue gevangen en papa ook en, en… Ik weet echt niet hoe het kwam, tante, echt, ik wou niemand kwaad doen. Ik, ik verloor plots mijn beheersing, geloof ik, maar…”