Hoofdstuk 9

Mackenzie

'En?' vroeg ik terwijl ik bijna op en neer sprong naast hem. 'Wat vind je er van?' Hij gaf mee een stralende glimlach.
'Het is prachtig,' zei hij en hij drukte een kus op mijn voorhoofd. 'Echt iets voor jou.' Ik wist dat ik straalde, van blijdschap en trots. Ineens werd zijn glimlach een ondeugende grijns en het volgende moment had hij me op de bank geduwd en begon hij te kietelen.
'Nee... stop... Li... Liam!' hikte ik. Zijn grijns werd alleen breder. 'Stop!' Ik kreeg het voor elkaar om zijn beide armen beet te pakken en kon zo voorkomen dat hij verder ging met kietelen. 'Waarom deed je dat?' Hij boog glimlachend voorover en drukte een kusje op mijn wang. 'O, nu gaan we weer niet praten?' vroeg ik terwijl ik een grinnik niet kon onderdrukken. Hij kuste me opnieuw en ging toen naast me op de bank liggen. Wat behoorlijk krap was, want een bank is niet bedoeld voor twee personen om op te liggen.

'Marlieke?' klonk ineens een zware stem van beneden. 'Je deur staat nog open.'
'Dat moet de koningin zijn!' siste ik zachtjes tegen Liam die me aan keek alsof ik op mijn achterhoofd gevallen was. Hierdoor begon ik zo te lachen dat ik hem per ongeluk van de bank af duwde en wel... hij had zijn armen om mij heen geslagen dus even later lagen we samen op de grond. 'Auw...'
'Alles goed?' Ik hoorde snelle voetstappen op de grond en even later stond er een jongen in de kamer. En het enige wat ik kon denken was dat die Loïs wel heel knap moest zijn dat Marlieke Maxim niet knap vond wat holy menoly. 'Jullie zijn Marlieke niet,' stelde meneer dreamy eyes vast.
'Nee, ik ben Mackenzie,' zei ik terwijl ik snel op stond. 'Jij moet Maxim zijn.' Hij stak zijn hand uit en ik schudde hem. 'Dit is Liam, mijn vriendje.' Liam zei niets, wat voor mij niet heel verbazend was, maar Maxim keek wel een beetje verbaasd op.
'Jij bent de vriendin die samen met Marlieke ging wonen, maar toen toch niet samen mocht wonen en daarna ging Marlieke stiekem je spullen verhuizen,' zei hij met een klein glimlachje.
'Jup, that's me,' zei ik terwijl ik een beetje begon te blozen. Marlieke hield ook nooit op met praten.
'Je hebt een heel zwaar bed,' zei hij grijnzend. O, shit, natuurlijk hij had geholpen met verhuizen.
'O, ja, Marlieke had dat gezegd,' zei ik terwijl ik mezelf wel voor mijn hoofd kon slaan. 'Dankjewel.' Hij gaf me een grijns.
'Wel ik laat jullie twee weer alleen,' zei hij grijnzend. Hij gaf Liam een knikje en liep toen de woonkamer uit. 'Ik doe de voordeur ook voor je dicht.'
'Dank je!' riep ik hem achter na terwijl ik me weer naar Liam draaide die Maxim met een bedenkelijke blik achter na keek.