De Zuidelijke Waterstam - 25

“Ze vielen uw soldaten toch niet aan? Ze vochten met elkaar, heb ik begrepen.”
“Ze trainden in het gevecht.”

“Het waren kinderen, commandant. Ze hebben het recht om te spelen en dus ook op verzorging als daar iets bij gebeurd.”
“Ze lieten zich leiden door het voorbeeld van hun vaders”, protesteerde hij. “Twee mannen die in de gevangenis zitten omdat ze op het punt stonden mee een opstand te beginnen.”
“Het blijven kinderen”, zei ik kalm. “Maar iets anders, vertel eens, hoe zit het met de opbouw van de stam?”
“Die mensen willen ons er niet mee helpen en alleen kunnen mijn mannen dat niet.”
“Dan geven jullie hen toch gewoon het geld zodat ze zelf aan de slag kunnen?”
“Geen sprake van, dan kopen ze dingen om te gebruiken in een opstand.”
“U heeft heel weinig vertrouwen in de stam, is het niet?” De commandant knikte. “Waar is het geld?”
“In, euh, in mijn kantoor”, zei hij, plots duidelijk geschrokken.
“Ga het halen”, beval ik meteen.
“Wa-waarom?”
“Nu!” Aarzelend liep de commandant weg. Niet later kwam hij terug met een geldzak. Ik nam hem aan en keek erin.
“Zitten de laatste belastingen hier ook bij in?”
“Ja, prinses.” Ik keerde de zak om en begon het geld te tellen.
“Dit is het geld van de laatste belastingen, het geld dat u mijn zuster moet opsturen”, zei ik, en ik schoof de helft opzij. “En dit is nog geen tiende van wat we u hebben toegestuurd voor de opbouw van de stam.” Ik deed het geld weer in de zak. “Waar is de rest?”
“Dat, dat hebben we gebruikt om eten te kopen, prinses.” Hij probeerde zich groot te houden.
“Veel eten moet dat geweest zijn dan. En dat eten heeft u allemaal weer verkocht?”
“Hoe, hoe bedoelt u?”
“U zei net dat wie niet betaalde geen eten mocht kopen. Dus ik veronderstel dat u dat eten allemaal verkocht heeft aan mensen van de stam?”
“Ze, ze hebben vaak niet alles gekocht, prinses.”
“En wat heeft u dan met de overschotten gedaan? Uw mannen moesten vast ook eten.”
“Ja, ja, dat hebben wij opgegeten, prinses.”