De Zuidelijke Waterstam - 26

“En wat heeft u dan met de overschotten gedaan? Uw mannen moesten vast ook eten.”
“Ja, ja, dat hebben wij opgegeten, prinses.”

“U moest uw eten zelf betalen van uw loon”, zei ik poeslief. “Net als uw mannen. Maar dat bent u vast helemaal vergeten, is het niet? U wilde ons natuurlijk niet bedriegen?”
“Nee, natuurlijk niet”, zei hij snel.
“Wat, u bent het niet vergeten?”
“Ik, nee, nee, ik bedoel, natuurlijk was ik het vergeten, ik wilde jullie niet bedriegen, ik…”
“Leugenaar.” Ik sloeg hem in zijn gezicht. “U heeft deze mensen onderdrukt, in plaats van hen te helpen.”
“Nee, nee, ik zweer…”
“Zijn er zo nog dingen die u moet opbiechten, of zal ik het meteen aan hen gaan vragen?”
“Nee, er is niets meer, echt niet!” Ik keek hem schattend aan.
“Goed dan. Kunt u me even uw kantoor tonen? Ik moet nog een rapport schrijven en dat doe ik graag op een rustige plaats.” Ik deed alsof ik hem geloofde en hij trapte er in.
“Natuurlijk, prinses”, zei hij opgelucht. “Hierheen, graag.” Hij ging me voor door een aantal gangen, waar al heel wat meer inrichting te zien was dan ik verwacht had. Dus daar was de rest van het geld heen, want ze konden het onmogelijk allemaal opgegeten hebben.
Hij opende een deur en ik keek binnen.
“Noemt u dit een kantoor?” Ik keek hem aan.
“Euh, ja, natuurlijk. Hier ligt alles, schrijfgerief, documenten, …”
“Dat zal wel, ja. Dit is inderdaad een kantoor, aangezien er ook zo duidelijk een schrijftafel aanwezig is.”
“Inderdaad”, pikte hij daar gretig op in.
“Maar wat ik me afvraag, is wat al die versieringen in uw kantoor doen.”
“Gewoon, voor de gezelligheid. Ik dacht, een beetje aankleding kan geen kwaad, ik zit hier toch lang genoeg, een beetje het gevoel dat ik thuis ben…” Zijn stem stief weg door mijn blik. Ik liep het kantoor in en keek rond.
“Prachtige vaas, gemaakt in het Aarderijk, lijkt me?”
“Ja, prinses, ze komt uit Ba-Sing-Se.”
“Wat een kast, die versieringen, zo prachtig gedetailleerd. Daar moet veel werk in gekropen zijn. Waar heeft u die gekocht?”
“Ook in het Aarderijk, prinses, een dorpje hier niet ver vandaan.”
“Hij lijkt me behoorlijk duur.”
“Ach, dat viel wel mee.”