Dreams are just dreams, but please don't wake me from this one, charpter five..

‘’Maar je vind me wel leuk?’’ ‘’Ja.’zei ik beschaamd. ‘’Dan heb ik hoop.’’ Zei hij blij. Hij sloeg zijn armen om me heen. Dé Bill Kaulitz had dus een oogje op me, en ik wees hem keihard af. Waarom is deze wereld zo moeilijk?


Smakkend werd ik wakker van de felle zonnen stralen in de kamer, ik had onrustig, maar wel heerlijk geslapen. Ik wou overeind komen maar werd door iets tegen gehouden. Ik opende mijn ogen beter en zag dat ik vast zat in Bill’s armen, nouja, ik had mijn armen ook om hem heen geslagen, toen hij me omhelsde ben ik waarschijnlijk in slaap gevallen. En ik denk niet dat Bill van plan was me los te laten. Ik liet me maar weer zakken en met mijn hoofd op zijn borstkast. Als ik had gezegd dat ik hem ook leuk vond zouden we vaker zo liggen, maar ik was degene die hem had afgewezen, hoe kon ik eigenlijk zo stom zijn om nee te zegen, ik vond hem ook leuk, hij was mijn ware, op het moment was hij mijn alles. Als hij zo weg zou zijn, in een heel ander land, zingend met honderden meiden die hetzelfde voelde als ik aan zijn voeten, hoe zou ik dan nog kunnen leven? Ik had hem nodig op dit moment. Ik begon te huilen uit wanhoop. Ik had hem waarschijnlijk gekwetst, straks verpestte hij het hele concert, alleen door mij. ‘’Huil je?’’ hoorde ik Bill mompelen en zijn armen langzaam los maakte. Ik ging recht zitten. ‘’Alsjeblieft, blijf mijn beste vriend!’’ ik begon nog harder te huilen. Geschrokken ging hij overeind zitten en nam me weer in zijn armen. ‘’Gekkie, natuurlijk!’’ Ik duwde hem van me af en keek hem aan. ‘’Echt?’’ ‘’Ja, voor altijd.’’ Ik liet me weer in zijn armen vallen. Stevig hield hij me vast. ‘’Nu ik je heb ontmoet laat ik je ook nooit meer gaan.’’ Ik keek hem aan, hij zou het niet opgeven, en als hij het lang genoeg probeerde zou ik ook nog eens gaan toegeven ook. ‘’Je blijft wel standhouden hé?’’ ‘’Als ik iets wil krijg ik het meestal ook wel.’’ Ik lachte, verwend kreng dat hij was. ‘’Mag ik je vandaag opmaken?’’ vroeg hij spontaan. ‘’Wat wil je?’’ ‘’Je opmaken, ik zag dat je gister geen make-up op had en wil zien hoe het je staat.’’ ‘’Ik draag nooit make- up.’’ ‘’Waarom niet? Ach ja, als je het niet wilt doe ik het niet.’’ Ik voog mijn tranen weg.‘’Nee graag, ga je gang.’’ Hij stond op en liep naar de badkamer, waar ik hem heen volgde. Hij stond gefascineerd naar het stapeltje kleding te kijken, nou ja, mijn bh. ‘’Je zou me opmaken en niet naar een bh staren.’’ Hij werd rood en pakte snel een koffertje dat er stond, vol met make-up. ‘’Je hebt toch alleen iets zwarts nodig voor jouw ogen, meer dan de helft is onnodig man!’’ ‘’Je meende het van die make-up hé?’’ ik knikte, ik droeg het echt nooit.’’Slecht voor je poriën, zegt mijn moeder.’’ ‘’Zolang je het maar weer goed schoon maakt niet!’’ Hij pakte me bij mijn heupen en zette me op de aanrecht en ik keek nu recht in zijn ogen, ik was niet zo heel groot. Eerst begon hij met een poeder mijn hele gezicht onder te poederen en daarna begon hij met mijn ogen. Ik denk dat ik daar wel een half uur zat, en Bill vond het geweldig om me op te maken. Als een klein kind lachte hij de hele tijd. ‘’Je bent gewoon prachtig.’’ Zei hij terwijl hij in zijn handen klapte. Ik sprong van het aanrecht af en keek in de spiegel, ik was inderdaad mooier dan normaal, prachtig was een te groot woord. Mijn ogen waren zwart die uitliepen naar wit. ‘’Dankje.’’ ‘’Dit betekend ook dat je niet teveel moet huilen, het is niet waterproof.’’ Ik glimlachte. ‘’Zal ik niet doen.’’ ‘’Morgen ben ik ook nog hier een halve dag, denk je dat je weer bij me mag blijven slapen of is dat onverstandig?’’ ‘’Onverstandig. Mijn ouders zullen me niet naar buiten laten gaan wanneer ik terug ben.’’ ‘’Ik kan je in een koffer de tourbus in smokkelen?’’ ‘’haha, kon het maar, maar ik zou me graag willen omkleden dus…’’ ik maakte een wegwuif gebaar met mijn handen. ‘’Kan toch best blijven?’’ ‘’Lijkt me niet verstandig.’’ ‘’TOM!’’ riep ik opeens, Tom was naar binnen geslopen en had mijn bh in zijn handen?’’ ‘’Wat?’’ zegt hij schijnheilig. Ik liep naar hem toe om hem terug te pakken alleen hij rende de deur uit. Ik rende achterhem aan alleen ik zag dat hij de gang op was gerent, nee hé. Bill moest zich omhoog houden aan het aanrecht van het lachen. ‘’Help me dan?’’ riep ik terwijl ik mijn broek pakte. Toen ik hem na veel moeite aanhad rende ik de kamer weer in. ‘’Is deze van jou?’’ Zei Georg die opeens in de kamer stond. Beschaamd pakte ik hem aan. ‘’ja.’’ Mompelde ik. ‘’Ik dacht dat hij van Tom’s kamer kwam alleen daar was niemand dus toen maar hier. ‘’Oké.’’ stammelde ik. ‘’Waar is Bill dan?’’ ‘’Mij niet echt proberen te helpen.’’ Hij keek me raar aan en liep naar de badkamer waar hij nu letterlijk op de grond lag van het lachen. ‘’Ik vond het niet grappig.’’ Zei ik alleen maar. ‘’Sorry, ik vond het hilarisch.’’ ‘’Tja, je moet een Kaulitz zijn om dit te begrijpen.’’ Zei Georg die zich weer naar me keerde. ‘’Destiney trouwens.’’ En ik stook mijn hand uit, Georg schudde hem. ‘’Georg.’’ ‘’Dat weet ik.’’ Zei ik lachend. Tom was ondertussen ook weer hier en verontschuldigde hij zich. ‘’Ik verveelde me en moest even kijken wat hier aan de hand was en kon het niet laten, sorry.’’ ‘’Niet meer doen.’’ ‘’Oké, oké’’ Hij liep de kamer weer uit en Georg nodigde ons uit voor het ontbijt. ‘’We komen er zo aan.’’ Zei Bill die weer normaal stond. ‘’Waarom hielp je me niet?’’vroeg ik wanhopig toen de rest weg was. ‘’Ik vond het even heel leuk, maar het spijt me echt.’’ ‘’Is te merken.’’ ‘’Ik laat je wel even alleen.’’ En hij sloot de deur weer achter zich. Ik deed hem snel weer op slot, dit vergeet ik niet meer. Toen ik me weer fatsoenlijk had aangekleed liep ik weer naar buiten. Bill stond ook al klaar en samen gingen we naar benden.

comment?