Season 2 Chapter 11

Het was stil in het ijspaleis. Het was stil op het koninklijke plein. Het leek wel alsof het overal stil was op de planeet Adrastea.
Zenuwachtig stond ik te wachten op het koninklijke plein op de andere. Op het plein verzamelde alle strijders die mee zouden gaan met de aanval. Iedereen had zijn of haar strijderstenue aan en was volledig bewapend.
Ik stond samen met Liam, Vera en de nichtjes te wachten totdat er een teken was van Madelief en haar kinderen.
Madelief kwam samen met haar kinderen het paleis uit gelopen en kwamen richting ons.
‘Ben je klaar om de grootste tiran gevangen te nemen?’ vroeg Madelief aan mij.
‘Absoluut, ik ben hier met een missie en ik zal er hoe dan ook in slagen’.
‘Mooi, dan kunnen we vertrekken’ zei Madelief en langzaam kwam de gehele formatie in beweging.

We waren de stad inmiddels al uit en we liepen veilig tussen de bomen door, richting de berg waar de villa van de Bokkenrijders zich bevond.
Onderweg kwamen we geen enkele Bokkenrijder tegen en dat riep meteen vraagtekens op.
‘Normaal gesproken wemelt het altijd van de Bokkenrijders’ zei Vera.
‘Ze weten dat Fabian en ik de villa hebben ontdekt’ zei Christopher. ‘Ze hebben zich vast en zeker voorbereid’.
‘Hoe lang nog voordat we er zijn?’ vroeg Juliette.
‘Ik kan de berg al zien liggen’ zei ik.
Ik zag in de verte de berg al liggen, maar ik begon me zorgen te maken toen ik nog geen enkel tegen zag van de villa.
Naarmate we dichterbij stonden, begon ik steeds meer te twijfelen of ik het me toch niet ingebeeld had. Ongeveer 200 meter verwijderd van de berg bleven we stil staan.
‘Fabian, kun je de villa zien?’ vroeg Madelief.
Ik concentreerde me even en daarna trok er een zilveren glinstering zich over de top van de berg. Langzaam kwam de villa in zicht. Het was de eerste keer dat ik het zag vanaf een afstandje.
‘Ik zie de villa’ zei ik. ‘Ik schat dat als ik het aanraak, het ook zichtbaar moet worden voor jullie. Toen ik nog met mijn broeders en zusters leefde, verborgen we wel vaker spullen. Met een aanraking wordt het weer zichtbaar’.
‘Interessant’ zei Madelief. ‘Dat had ik eerder moeten weten na al die sterren die ik hier heb zien komen en gaan’.
Ik keek opzij, strak in de ogen van Madelief. ‘Hoeveel heb je er dan wel niet gezien?’ vroeg ik. ‘Een normaal mens maakt er toch maximaal maar 2 mee?’

‘DAAR ZIJN ZE!’ werd er ineens geroepen en ik schrok op en keek naar de villa. De deuren vlogen open en tientallen Bokkenrijders kwamen de villa uit gestormd.
‘IEDEREEN IN DE AANVAL!’ schreeuwde Madelief en met een hoop geschreeuw en lawaai kwam onze groep in beweging.
Ik zette mijn voet al naar voren toen Madelief mij tegen hield.
‘Wij vechten niet mee’ zei ze tegen mij. ‘Wij gaan met z’n vijven via de achterkant van de berg. Onze missie is om Hugo gevangen te nemen, niet om afgemaakt te worden in de veldslag’.
Vera, Liam en de nichtjes bleven staan en keken mij vragend aan.
‘Mogen zij ook mee?’ vroeg ik.
Christopher keek naar Madelief en toen naar Amira en Juliette.
‘Als extra bescherming’ voegde ik eraan toe.
‘Goed dan’ zei Madelief. ‘Maar we moeten wel nu gaan, voordat de Bokkenrijders ons in de gaten krijgen’.

Terwijl we een omweg door het bos namen, konden we de veldslag tussen de bomen door bekijken.
Er bleven maar Bokkenrijders uit de villa komen en even was ik bang dat we hun aantallen onderschat hadden.
IJs vloog door de lucht, gevolgd door bijlen en zwaarden. Ik zag hoe verschillende ijsmannen en ijsvrouwen dapper vochten tegen de Bokkenrijders.
Het wemelden van de witte Bokkenrijders die goed opgewassen waren tegen de mensen van het ijsvolk.
‘We kunnen de berg op via de achterkant’ zei Madelief.
‘Huh, hoe weet jij dat nou weer?’ vroeg ik. ‘Dit is toch de eerste keer dat je de berg ziet?’
‘Ik heb de berg nog onderzocht, toen jij het verlies van Geronimo aan het verwerken was’ zei Christopher.
‘Maar wist jij dan nog waar de berg lag?’ vroeg ik. ‘Ik bedoel, ik heb jouw met je rug ernaartoe teruggebracht naar het ijspaleis’.
‘Ik heb wel goed opgelet hoor, op de terug reis’ zei Christopher.
‘Bokkenrijders op elf uur’ zei Vera. Drie witte Bokkenrijders kwamen de bossen door gelopen. Christopher rende samen met Amira en Juliette voorop en bevroren zonder moeite de Bokkenrijders’.
‘Hier moeten we de berg op’ zei Madelief. ‘We zijn nog maar een paar honderd meter verwijderd van de grootste crimineel van de planeet’.