6.

Met een zwaar gevoel in mijn maag, wacht ik samen met Hermelien bij de enge kerkers. We hebben dit jaar, volgens haar, voor het eerst een andere leraar voor toverdranken dan Sneep. De deuren zwaaien open, en ik loop het slecht verlichtte lokaal in. Ik slik als ik zie dat Hermelien bij meisjes gaat zitten die ik niet ken. Misschien is dit een goed moment om nieuwe vrienden te maken? Nee. Ik loop naar een plek vooraan de klas, maar nog voordat ik zit vraagt de leraar ons op te staan en voor de lange tafel te gaan staan. Ik zou me normaal gesproken afvragen waarom die man zo’n strakke blouse aanheeft, terwijl de knopen bijna uit elkaar springen van zijn dikke buik. In plaats daarvan voel ik mijn hartslag tekeer gaan, en mijn knieën slap worden. Draco staat tegen de muur aan. Nonchalant hangt zijn haar voor zijn ogen en kijkt hij verveeld om zich heen. Een meisje met lang bruin haar staat naast hem, en praat hardop over hoe raar ze het vindt dat we Sneep niet als leraar hebben. Draco kijkt naar de tafel en zijn blik gaat opeens omhoog. Ze ontmoeten die van mij en ik slik. Zijn afwezige uitdrukking verdwijnt, en hij kijkt me op een vreemde manier aan. Ik ben zo geconcentreerd op zijn ogen dat ik pas na een paar seconden merk dat hij op zijn lip bijt. Hermelien, die ziet dat ik niet weet waar ik moet staan, trekt me naar zich toe om naast haar te staan. De nieuwe professor heet Hildebrand Slakhoorn. Ik moet even lachen om zijn naam. Een paar minuten nadat hij begonnen is valt de deur van het lokaal opeens open, en strompelen er twee jongens naar binnen. Ik rol met mijn ogen als ik zie dat het Potter en zijn roodharige vriend zijn. Ik kijk naar de grote ketels met dampende goedjes erin en voel me duizelig worden van de dikke lucht. En dan ruik ik het opeens. Het is een geur die ik niet kan beschrijven maar die me heel sterk het gevoel geeft alsof ik moet huilen. Ik kijk om me heen of iemand anders het merkt, maar iedereen is geconcentreerd op Slakhoorn. Hij vertelt net dat wat er in de ketel naast hem zit, en het heet blijkbaar amortentia.
‘Het ruikt bij iedereen verschillend.’ Zegt Hermelien.
‘Inderdaad.’ Slakhoorn kijkt om zich heen voor iemand om naar voren te komen en zijn ogen vallen op mij. Ik zie dat hij even fronst en zijn mondhoeken gaan ene beetje naar beneden, als hij naar mij wijst.
‘Kom, en vertel me eens wat je ruikt.’ Hij probeert te glimlachen maar hij kijkt nog steeds vreemd. Waarom kijkt hij zo naar mij? Alsof ik zojuist voor zijn ogen een moord heb gepleegd. Ik schuifel voorzichtig wat naar voren want ik begin de geur van net steeds sterker te ruiken. Hij wenkt me nog wat meer.
‘Kom maar, het zal je niet bijten hoor.’ Hij lacht, maar iedereen is doodstil als ik boven de ketel sta. De drang om in tranen uit te barsten wordt steeds erger. En ik zie een traan op de grond vallen als ik me besef wat ik het sterkst ruik. Het is een geur die ik bijna vergeten was.

‘Jasmine! Te ver! Je bent te ver gelopen lieverd, je weet dat je niet uit onze voortuin weg mag lopen!’ Het zesjarige meisje speelt beschaamd met haar vlecht en kijkt omlaag.
‘Sorry mammie.’ De vrouw, die de aandacht trok van mensen om haar heen, bukt en kijkt het kleine meisje recht in de ogen aan.
‘Beloof me dat je nooit meer te ver van huis zult gaan? Ik zeg het voor je eigen bestwil liefje, je bent het enige wat ik heb.’ Het laatste zegt ze meer tegen zichzelf, dan tegen het meisje.
‘Oké mammie.’ Het meisje kijkt op en met glinsterende ogen kijkt ze haar moeder aan, die haar tegen zich aan trekt voor een dikke knuffel.
‘Ik hou van je lieverd, hou je ook van mij?’ Het meisje haalt diep adem door haar neus, en de geur van pioenrozen. Haar moeder had haar vaak verteld dat het haar favoriete bloemen waren, na Jasmine’s waar ze haar dochter naar had vernoemd.
‘Ik hou ook van jou mammie.’

Mijn lip trilt als ik antwoord geef.
‘Pioenrozen, en appeltaart.’ Zeg ik met een zachte stem. Professor Slakhoorn kijkt me even aan voordat hij me terugstuurt. De rest van zijn uitleg gaat in een roes voorbij, en ik weet als hij klaar is alleen dat we iets moeten brouwen. Een geluksdrankje. Het doet me niets, wat moet ik met een geluksdrankje? Mijn moeder en Ariëlle terug wensen? Ze zijn allebei dood. Meer dan ooit besef ik me, tussen alle lachende en normale leerlingen, hoe alleen ik ben. Ik heb geen levende familieleden, of echte vrienden meer over. Echte vrienden heb ik überhaupt nooit gehad. Ik kan onmogelijk een maanmeisje zijn, daar ben ik veel te zwak voor. Wie heeft het hele idee bedacht? Het is onzin. Ik zucht en kijk op. Verderop zie ik Draco, die verwoed probeert zijn drankje perfect te krijgen. Bij Jason had ik gelijk door dat hij mij leuk vindt, maar bij Draco weet ik het niet zeker. Zijn blik als hij me aan kijkt bevat zowel haat als iets van.. liefde? Maar nu keek hij alleen kwaad. En wat voel ik voor hem? De momenten dat ik hem zie, voel ik hoe mijn adem stokt en mijn hart sneller begint te slaan. Zo snel, dat ik bang ben dat hij het hoort. Als hij dicht bij me staat bijvoorbeeld, zoals de eerste keer dat we elkaar zagen. Bij de gedachten aan dat moment begon ik al te blozen, maar er was niet eens iets gebeurd.
Ik ben overduidelijk verliefd.
Ik hoor Hermelien en Potter achter me kibbelen, en als ik me omdraai zie ik dat ze de noten die we doormidden moeten snijden, aan het pletten zijn. Ik kijk naar Draco, en zie hoe de noten wegschieten als hij ze probeert te snijden. Ik loop zijn kant op, op weg naar de kast. Ik pak wat doelloze ingrediënten, en loop dezelfde weg terug.
Draco heeft niet door dat ik naast hem sta.
‘Je moet ze pletten.’ Ik zeg het te opeens, want hij kijkt verward naar me op. Zijn blik verzacht.
‘Ín het boek staat snijden.’ Zijn stem klinkt ondanks zijn zachte blik, verassend hard. Ik weet niet waar ik het lef vandaan haal om het mes uit zijn handen te pakken, maar ik doe het toch. Daarna schuif ik voor hem langs naar de tafel, en plet zelf met wat kracht het sap uit de noot. Draco staat best dicht naast me en ik voel zijn warme adem in mijn nek. Ik voel dat ik kippenvel krijg, en merk dat hij naar pepermunt ruikt. Ik kijk hem triomfantelijk aan en geef het mes, na het druppelen van het sap in zijn drankje, terug aan hem. Daarbij raken zijn vingers mijn hand, en voel ik een zacht schokje door mijn lichaam gaan. Hetzelfde als toen hij me opving.
‘Dankjewel Franse.’ Zegt hij zacht en glimlacht. Tijdens de twee dierbare seconden dat ik naar zijn gezicht kijk, merk ik de moedervlekken in zijn hals op. En de lichtblauwe, bijna grijze kleur van zijn ogen. Ik voel mijn ademhaling verzwaren en ik merk dat hij even naar mijn lippen kijkt. Het gevoel in mijn buik draait en draait, en ik heb het gevoel alsof ik zweef, als er iemand zachtjes kucht achter ons. We draaien ons tegelijk om, en ik kijk naar het meisje dat eerder deze les naast hem stond.
‘De tijd is bijna om Draco.’ Zegt ze, en ze werpt mij een vieze blik toe. Ik doe een stap naar achteren.
‘Dankje.’ Zegt hij, en glimlacht naar me. Zijn stem klinkt relaxter, en zijn ogen staan rustiger.
Ik glimlach ongemakkelijk en loop weg. Recht naar mijn tafel waar ik ga zitten. Ik voel Hermelien’s blik in mijn rug branden, en ik weet dat ze heeft gezien wat er net gebeurde. Ik zag het in Draco’s ogen toen hij mij zag. Hij vind mij ook leuk.