W32

De volgende dag genoot Bloom ervan bij Sky te zijn. Saladin maakte er veel minder problemen van dan Griselda wanneer er meisjes op de kamer waren.
“Het komt goed, liefste, ik beloof het”, fluisterde Sky in haar oor. “Het heeft alleen even tijd nodig.”
“Ik hoop het Sky, maar ik word enkel banger. Wat als er overal mensen zich tegen me keren?”
“Er zullen er altijd genoeg zijn die je steunen.”
“Het komt goed, Bloom”, zei Brandon ook. Alle jongens knikten instemmend.
“Vergeet niet dat er ook heel wat heersers achter je staan, Bloom”, zei Flora. “Ze waren allemaal zo dankbaar vorig jaar, dat je hen gered had en beschermd, ze hebben allemaal één voor één ingestemd, en die dankbaarheid werd enkel groter toen je hen bevrijdde.”
“Bedankt, Flora”, zei Bloom opgelucht.

Codatorta stormde de kamer binnen.
“Vlug, een schip eerstejaars zit vreselijk in de problemen, hun halve schip is vernield en ze worden aangevallen door vreselijke beesten.” Sky en de jongens sprongen op.
“Sorry Bloom, maar dit kunnen onze derdejaars niet oplossen”, zei Codatorta.
“Wij gaan mee”, zei Bloom meteen.
“Goed”, zei Codatorta. “Misschien geen slecht idee, jullie kan ik dat wel toevertrouwen.”
“We vertrekken meteen.” Ze renden naar hun schip, dat al de hele week klaar stond.

Met de coördinaten die ze gekregen hadden van het laatste sein van de eerstejaars, vlogen ze zo snel ze konden naar de plaats van het ongeluk. Ze hoopten maar dat ze het schip snel zouden vinden, want de verbinding met Red Fountain was ook gevallen voor de eerstejaars.
“Daar!”, riep Musa, toen ze een rookpluim zag. Sky maakte meteen een bocht.
“Daarbeneden!”, riep Layla al snel, toen ze één van de jongens gewond op de grond zag liggen.
“Laat ons eruit Sky”, zei Bloom meteen. Sky opende de deuren en de Winx vlogen het schip meteen uit.
“Musa, Layla, blijf bij het schip en de jongens”, riep Bloom. Zelf vloog ze met de andere vier naar beneden en raapte de gewonde jongen op.