Season 2 Chapter 14

De terugtocht was erg stil geweest.
Vera, Melodie en Tanja hadden de hele weg gehuild en Liam had het lichaam van Lilly getild.
Ik had af en toe over mijn schouder gekeken om te zien of Hugo nog steeds naar mij keek, en dat was zo.
Toen we aankwamen bij het ijspaleis, kreeg ik een boze blik toegeworpen van Madelief en had ze Hugo hardhandig uit de handen van de vuurstrijders getrokken.
De mensen van het ijsvolk keken vol afschuw naar de zes vuurstrijders die bij ons stonden.
‘Maak je klaar voor de executie’ had Madelief gezegd.
Ik had me snel omgekleed en stond nu zenuwachtig te wachten totdat ik opgeroepen werd.

Het koninklijke plein stond vol met toeschouwers en in het midden van het plein stond een grote schandpaal waar Hugo aan vastgebonden stond.
Er waren hekken gemaakt van ijs waar het ijsvolk achter moest blijven staan.
Ik stond onder een overdekking van de kazerne waar ijsmannen werden opgeleid.
Naast mij stonden Vera en Liam zenuwachtig te trillen.
Melodie en Tanja waren afscheid aan het nemen van hun zus. Vera en Liam hadden daar graag bij willen zijn, maar ze hadden de opdracht gekregen om Hugo onder schot te houden met hun pijl en boog zodat hij met geen mogelijkheid kon ontsnappen.
Christopher, Amira en Juliette stonden al klaar op het hoge balkon dat zich helemaal bovenin de hoogste toren van het paleis bevond.
Christopher wenkte naar Liam en Vera dat ze klaar moesten gaan staan.
‘Succes’ zei Liam tegen mij en hij gaf een kneepje in mijn schouder.

Toen Vera en Liam weg waren, kwamen Sandra en de andere vuurstrijders naast mij staan.
‘Ben je er klaar voor?’ vroeg Sandra.
‘Ik hoef alleen maar mijn boemerang te richten op Hugo en hem vervolgens weg te gooien. Het vuile werk doet de boemerang voor me’ zei ik om een poging te doen om de zenuwen van me af te schudden.
‘Als ik jou was, zou ik maar goed richten’ zei Sandra en ze liep vervolgens richting Hugo samen met de andere vuurstrijders.
Ik dacht goed na over wat Sandra zo juist zei, dat ik goed moest richten.
Natuurlijk zou ik goed richten, ze wist toch wel dat ik altijd goed richtte, maar toen ineens bedacht ik me iets.
De kleine puzzelstukjes die door mijn hoofd vlogen, vielen eindelijk op zijn plek.
Ik begon een beetje te hyperventileren toen er verschillende gedachtes door mijn hoofd vlogen.
‘Vertrouw niemand’ hoorde ik de opperster in mijn hoofd zeggen.
Madelief zei dat ze al vele sterren had gezien in haar leven, terwijl een normaal mens er maar twee ziet.
Christopher wist dat er een weg was aan de achterkant van de berg, maar dat was onmogelijk omdat hij niet exact had geweten waar de villa lag.
De onverklaarbare reden waarom de vuurdistricten een oorlog hadden gestart met het ijsvolk.
De overgave van Christopher, Amira en Juliette tegenover de Bokkenrijders.
Mijn boemerang die verdwenen was toen ik mezelf moest verdedigen tegenover Hugo, terwijl Madelief de boemerang in haar hand had.

En op dat moment realiseerde ik me dat ik me had vergist.
Ik had Madelief nooit mogen vertrouwen.
Ik keek toe hoe Madelief het balkon kwam opgelopen en hoe het ijsvolk luid begon te juichen.
‘Bespaar je applaus, want de echte held, is Fabian de gevallen ster!’
Ik schrok wakker uit mijn gedachtes en liep richting het koninklijke plein. Het ijsvolk juichte hard voor me en onderweg gaven verschillende mensen een kneepje in mijn schouders.
Ik zag hoe Hugo aan de schandpaal was vastgebonden en hoe hij omsingeld was door de vijf vuurstrijders en Sandra.
Vera en Liam stonden aan beide kanten van me schuin voor me en hielden Hugo onder schot met hun pijl en boog.
Ik haalde mijn boemerang tevoorschijn en even was het doodstil op het koninklijke plein, in Faldatror, op heel de planeet. Het was overal muisstil.
Het enige geluid dat er te horen was, was de zware ademhaling van Hugo van den Loonsche-Duinen.

Ik hief mijn boemerang richtte hem op Hugo en realiseerde toen ineens dat Sandra gelijk had. Ik moest goed richten, en dat zou ik doen ook.
Mijn boemerang verplaatste zicht naar boven en ik gooide hem de lucht in.
Nog één laatste seconde was het stil.
Mijn boemerang schoot door de lucht en sneed Madelief’s keel door.
Haar lichaam zakte als een pudding in elkaar en ze viel voorover. Haar lichaam viel over de rand van het balkon en duikelde naar beneden en kwam met een doffe klap neer op de grond.
De trots van heel het ijsvolk, was zojuist vermoord door mij.