Hoofdstuk 2.2 | Warlocks

Harry stak zijn handen in zijn zakken, terwijl hij er een beetje ongemakkelijk bij stond te kijken. De personen voor hem hadden elkaar duidelijk lang niet gezien en hij wilde hun moment van hereniging niet verpesten. Daarom bleef hij staan, wachtend tot iemand zijn aanwezigheid zou opmerken. Dit gebeurde snel genoeg. De vrouw, Myrith, maakte zich los van de omhelzing en hoewel ze niet naar hem keek, wist Harry door de volgende woorden dat hij niet op een of andere manier onzichtbaar was geworden.
“Ik had graag nog even zo willen blijven staan, maar zou je me kunnen vertellen waarom je een aardling hebt meegebracht naar ons terrein?” Harry keek voor de eerste keer sinds zijn aankomst om zich heen. Hij bevond zich in het midden van een groot grasveld, voor een enorm houten huis dat er nogal instabiel uitzag en ook nodig een verfbeurt kon gebruiken. Aan de oppervlakte werd het huis omringd door een plateau, waar je doormiddel van een trappetje gemakkelijk op kon komen.
“Dat zal ik je allemaal uitleggen. Als je eerst zo vriendelijk wilt zijn ons binnen te laten.” Myrith keek even wantrouwend Harry’s richting uit, maar gebaarde uiteindelijk toch dat ze mee moesten komen. Harry had eigenlijk nog geen idee waar hij zich bevond en wat Myrith precies was - het leek hem sterk dat ze een gewoon mens was, gezien het feit dat ze hem ‘aardling’ genoemd had en niet bepaald blij oogde met zijn aanwezigheid -.

Vanbinnen was het huis absoluut niet zoals je bij het aanzicht van de buitenkant zou denken. Het interieur was niet modern te noemen, maar alle meubels en andere spullen waren zo neergezet dat alles er heel erg knus uitzag. Gele en oranje vlammen flakkerden in de open haard, wat zorgde voor een ontzettend gezellige sfeer. Ze bevonden zich in de woonkamer. Harry was zo druk geweest met rondkijken dat hij helemaal niet in de gaten had gehad dat Louis en Myrith al waren gaan zitten.
“Ik snap dat mijn huis zeer interessant is, maar voel je vrij om te gaan zitten.” Fantastisch, Myrith en Louis deelden hun passie voor cynische opmerkingen, was de eerste gedachte die bij Harry opkwam. Zijn wangen kleurden een lichte kleur rood, waarna hij plaatsnam op de comfortabel uitziende stoel dicht bij het vuur. Hij had besloten dat Myrith niet zijn meest favoriete persoon was. Net op het moment dat Harry naar de deur keek, die op de een of andere manier weer open stond terwijl hij hem achter zich had gesloten, verscheen er een hoofdje om de hoek. Een klein meisje met donkerbruin haar dat los over haar schouders hing. Een jaar of zeven, schatte Harry. Daarachter verscheen een ander meisje, waarschijnlijk iets ouder dan hemzelf. Ze had blond haar dat in een losse knot gebonden was.
Het kleine meisje fluisterde iets in het oor van de oudere en keek haar vragend aan.
“Dus, je bent hier omdat je Louis wilt helpen?” Harry draaide zijn hoofd meteen Myrith’s richting uit en knikte.
“Wacht, hoe hebben jullie dat besproken zonder dat ik het in de gaten heb gehad?” vroeg hij daarna, nogal verward. Myrith en Louis hadden voor zover Harry wist niet gepraat in de tijd dat ze in de woonkamer waren gearriveerd, of zijn gehoor moest ontzettend beschadigd zijn.
“O ja, ik was bijna vergeten te vertellen dat Myrith een heksenmeester is. En ik kan haar beelden laten zien, net zoals ik bij jou deed. Het enige verschil is dat zij terug kan praten. Ze weet dus al alles wat nodig is.” Dingen werden ineens een stuk duidelijker.
“En waarom zijn we hier precies?”
“Lieve Harry. Als heksenmeester is Myrith in staat om aardlingen te doen geloven wat zij wil. Ze kan dus makkelijk een smoes voor je ouders verzinnen, dat is punt één. De tweede reden is omdat we wel wat versterking kunnen gebruiken. En Myrith heeft toevallig een aantal goede strijders als kinderen, waarvan er hopelijk een paar bereid zijn om met ons mee te komen.” Bij deze woorden zag Harry de gezichtsuitdrukking van Myrith veranderen, wat duidelijk aangaf dat Louis haar hierover nog niet op de hoogte had gebracht.
“Oh?” ze ging iets rechter zitten en streek een paars/blauwe lok uit haar gezicht. “Wat laat je denken dat ik hiermee instem?”
“Het is Phoebe waar het om gaat.”
“Goed, goed. Eden, Ciel, kom.” Hoewel de woorden op een normaal volume waren uitgesproken, bleken ze duidelijk hoorbaar te zijn geweest voor de personen die de kamer in kwamen lopen. Als eerst het meisje die Harry ook in de deuropening had zien staan, direct gevolgd door een jongen met dezelfde haarkleur, zo mogelijk zelfs iets lichter.
Ze namen beide plaats op de bank tegenover Myrith en Louis.