Chapitre Trente-Trois

Ines Leveque

"Wat?", vraag ik als ze me met de meest nieuwsgierige blik aankijkt.
"Nou? Zei hij nog wat?"
"Nee", antwoord ik als ik een slok van m'n mok hete chocomel neem. Het is inderdaad heet. Te heet. Zo charmant als het ook maar kan zijn, spuug ik het terug in mijn beker. Lekker, Ines.
"Helemaal niet?"
"Nee, Mel", verzeker ik haar. Ik weet niet waarom ze denkt dat Liam het tegen mij over haar gaat hebben. Ik heb hem echt niet verteld dat Amelia mijn beste vriendin is. En Mel denkt nog steeds dat Liam maar een collega is, niet dat hij eigenlijk mijn baas is. Ik zie dat Amelia zucht en voor zich uit begint te staren. Ze is weer voor de zoveelste keer in gedachte verzonken. Ik zou graag willen dat ik er iets aan kan doen. Liam is nog steeds een leuker dan leuke man, maar Amelia wilt hem. Ik gun het Amelia zo erg. En vooral nu Luca weer achter haar aan zit, wil ik koste dat het kost voorkomen dat ze terug krabbelt naar hem. Ze is veel beter af met Liam, ook al... ach, ik moet me ook niet aanstellen.
"Ik zal het hem morgen op het werk eens subtiel vragen, goed?", stel ik voor. Zolang ze Luca maar uit haar kop zet. Ze knikt en ik zie aan haar dat het haar een beetje hoop geeft.

"En? Heeft hij een vriendin hoorde ik laatst?", vraag ik subtiel aan Pièrre als we Liam zien langskomen. Hij loopt verder door naar zijn kantoor en sluit de deur. We staan bij het kopieerapparaat en kijken nog even naar het kantoor.
"Ja, zoiets vertelde hij me. Een leuk en mooi meisje die hij paar maanden geleden ontmoet heeft", antwoordt hij. "Alhoewel ik hem de afgelopen weken er niet meer over heb gehoord."
"Is het al voorbij?", vis ik. Ik probeer het een beetje nonchalant te doen en bestudeer ondertussen mijn, nog gisteravond rood gelakte, nagels.
"Dat weet ik niet", reageert hij terwijl hij door gaat met kopiëren. Dan kijkt hij ineens op met een vragende blik. "Sinds wanneer ben jij zo nieuwsgierig?"
"Altijd al geweest", glimlach ik op mijn allerliefst. Dan gaat de deur open van het kantoor en kijken we beide naar Liam die naar buiten stapt. Ik draai me snel weer om naar het kopieerapparaat als hij onze kant uit komt.
"Pièrre, heb jij die map nog van die zaak van vorig jaar?"
"Welke map?", hoor ik Pièrre vragen. Ik kijk even naar ze om maar draai me ook snel weer weg.
"Je weet wel", fluistert Liam.
"O, ja, wacht even, die moet ik dan nog even zoeken." Ondertussen ga ik druk verder met alles wat geprint moet worden en hou ik me er buiten. "Hoe is het trouwens met dat meisje?" Ik spits mijn oren en luister nog aandachtiger mee. "Dat meisje uit dat cafè."
"Oh, dat is niks meer, he", hoor ik hem luchtig zeggen.
"Wat jammer, waarom niet?", vraagt Pièrre door. Goed zo, Pièrre!
"Jij bent ook niet nieuwsgierig, he?" klinkt het wat geirriteerd.
"Altijd al geweest", word er gelachen. "Maar vertel, wat is er gebeurd?"
"We hebben het er nog wel een keer over, regel jij me dat dossier? Leg het maar op mijn bureau." En daarmee loopt Liam weg. Shit. Heb ik er nog niks aan gehad.

"En?" Ik ben nog niet binnen of Amelia hangt al aan mijn lippen. Zoals altijd ruikt het weer naar heerlijk eten. Helaas moet ik haar teleurstellen.
"Hij wilde het er niet over hebben", antwoord ik. Ik zie haar teleurstelling. Snel draait ze zich weer om.
"Je kunt als beste naar hem toe gaan en het hem gewoon zeggen", spreek ik eerlijk uit. Ze knikt en er komt alleen een korte 'uhu' van d'r vandaan. Ik hoop dat ze er zelf wat aan gaat doen in plaats van dat ze blijft wachten op een wonder.