W35

Het duurde een paar minuten voor ze de anderen gevonden hadden. De jongens hadden het schip veilig aan de grond weten krijgen, redelijk beschut tussen de rotsen, zodat de monsters enkel langs achter en boven konden aanvallen, hoewel een enkeling toch tussen het schip en de rotsen kwam. Ze zaten allemaal verscholen in het schip, dat ook niet ongehavend gebleven was. Barsten in de ruiten, rook uit de achterkant, nog redelijk kleine brokstukken er naast. Bloom besefte dat het ook hier maar een kwestie van tijd zou zijn voor het schip helemaal zou bezwijken.
Zodra de monsters, Bloom wist nog steeds niet wat het waren, ze zag enkel razendsnelle zwarte strepen door de lucht schieten, haar opmerkten, kwamen er een aantal op haar af. Ze waren sneller dan Bloom had voorzien en nog voor ze een veilige koepel om zich heen had doen verschijnen, had ze kleine wonden op haar armen en benen. Niet meer dan schrammen en een paar plekken die wat blauw zouden worden, maar Bloom besefte dat ze deze vijand niet mocht onderschatten.
Met de koepel om zich heen vloog Bloom naar het schip. Daar zette ze snel ook een koepel omheen, alleen slaagde ze daar niet in zonder dat er nog drie monsters bij in zaten. Ze vloekte. Alledrie de monsters probeerden haar aan te vallen zodra ze door hadden dat ze gevangen zaten, maar alle aanvallen botsten tegen de kleine koepel waar Bloom in zat. De monsters bekoelden hun woede op het schip. Bloom probeerde hen op te jagen en vloog achter hen aan, zo snel ze kon, maar haalde hen niet in. Een soort gemene lach klonk in de koepel, terwijl de vooruit van het schip het begaf. Meteen vloog Bloom er door. De jongens stonden in een klein groepje bij elkaar met getrokken wapens, om de ernstig gewonde Musa en Layla heen.