Hoofdstuk 2

Star

We zaten met vijf leerlingen in de kas - mezelf niet meegerekend. De eerste persoon die ik zag was een jongen die me verdacht veel deed denken aan de leerkracht die mijn tassen mee had genomen. Hij negeerde me en hield zich bezig met zijn boeken - NERD! De tweede leerling was maar een rare verschijning. Hij had de grootste bos afro-haar die ik ooit had gezien. Zijn gezicht was rond en zijn felbruine ogen waren megagroot. Een puppy kon er niet tegenop botsten. Enthousiaster dan ik had verwacht stapte hij op me af en schudde me de hand. Hij voelde gloeiend heet aan. 'Ik ben Nike,' zei hij en als hij een hond was geweest, was hij nu vast aan het kwispelen.
'Als het schoenmerk?' vroeg ik.
Hij knikte. Zijn handen vlogen in zijn schoudertas en het duurde even voordat hij gevonden had wat hij zocht. In zijn hand hield hij een enorme bruine rat met een grijze streep op zijn rug. Ik gilde en Lloyd trok me heldhaftig tegen zich aan. Het duurde even voordat ik mezelf hervonden had en hem weg durfde te duwen.
Een andere jongen voegde zich bij ons en rolde met zijn ogen toen hij Nikes rat zag. 'Stop dat ding weg, Nike,' siste hij. Zijn stem had een rare vervorming. Een accent? Ik kon het niet meteen plaatsen.
Deze jongen zag er nog raarder uit dan Nike met zijn afro-kapsel. Zijn haren waren zo zwart als de nacht en zijn huid lijkbleek. Hij kon zo doorgaan voor een lijk in een slechte film.
'Ik ben Dylan,' zei hij met datzelfde accent. 'Sorry. Een oosters accent krijg je er niet zo snel uit,' voegde hij er nog aan toe alsof hij m'n gedachten kon lezen.
'Wie is dat?' vroeg ik wijzend naar de laatste leerling van onze klas, een meisje dat in een van de veste uithoeken van de klas zat.
Dylan keek me aan met een blik die niet veel goeds voorspelde. 'Blijf maar beter uit haar buurt. Dat mens trekt op niks!' Nike knikte instemmend en propte zijn rat met een raar soort tederheid in zijn schoudertas. Ik wist alleszins zeker dat ik nooit zijn boeken zou lenen om bij te schrijven.
'Maar wie ben jij eigenlijk?' vroeg de jongen die een paar seconden geleden nog met zijn neus in de boeken zat. Hij had zich ook bij onze groep gevoegd en lachte me vriendelijk toe. Hij leek net de miniversie van de jongeman in gang. Misschien waren ze wel broers. Dat zou veel verklaren.
'Star,' antwoordde ik.
'Mooie naam,' zei de vriendelijke jongen. 'Ik ben Leonardo. Als in de filmster, maar dan nog knapper.' Hij knipoogde naar me en zette zijn bril recht.
'Ja, ja,' zei Dylan alsof hij het al meerdere keren had gehoord. 'We weten het, casanova.'
'Hup, hup!' zei de heksvrouw terwijl ze de klas binnenstapte. Was dat haar vaste zin of zo? 'Maak je klaar voor de rondleiding!'
Het meisje in de hoek van de klas wilde opstaan, maar de vrouw snauwde haar toe dat ze maar beter hier kon blijven. Wat ze ook had gedaan, het had ervoor gezorgd dat niet veel mensen haar mochten. En toch had ik medelijden met haar.
Ik bleef nog even naar haar staren, voordat Heksvrouw - dat was nu mijn officiële bijnaam voor haar - me bij mijn schouders nam en me dwong haar te volgen.