Hoofdstuk 5

Star

Ik zette me aan een rond tafeltje en de rest - Leonardo, Dylan, Lloyd en Nike - volgde mijn voorbeeld. Zowel Nike als Leonardo hadden me een deel van hun lunch aangeboden. En omdat Nike niet echt een goede indruk op me maakte - niet gemeen bedoeld -, besloot ik om enkel op Leonardo's aanbod in te gaan. Tussen de schijven bruin brood zat pindakaas, iets wat ik eigenlijk totaal niet graat at. Maar ik had honger. Wanhopig veel honger. Dus eigenlijk maakte het niet uit hoe ranzig die boterhammen smaakte.
Dylan nam kleine slokjes van zijn drankje en bleef me de hele tijd nauwlettend in de gaten houden. 'Wat ben jij eigenlijk?' vroeg hij na het zoveelste slokje van zijn drankje.
Ik keek hem verward aan. 'Mens, hoezo.'
Leonardo schaterde het uit van het lachen. Na een tijdje begon het me echt te irriteren. Net zoals Dylans onheilspellende blik. 'O, nee,' leek hij te willen zeggen. Maar dat deed hij niet. Dylan was een man van weinig woorden. En als hij dan toch iets zei, dan had dat betekenis. Het deed me denken aan hetgeen wat mijn moeder altijd zei. Praten is zilver, zwijgen goud.
Leonardo kwam eindelijk terug tot bedaren. 'Nee,' zei hij nog in de nasleep van zijn lachbui. 'Serieus, wat ben je?'
Nike was de hele tijd met zijn eten bezig geweest, maar keek nu ook op. Ik merkte dat alle drie zijn boterhammendozen al leeg waren, terwijl ik nog maar aan de helft van mijn enkele boterham zat.
'Onze school wordt door buitenstanders ook wel eens de "Freakschool" genoemd,' zei Dylan met zijn handen zo stevig om zijn flesje geklemd dat zijn knokkels wit zagen. 'Daar is een reden voor.'
'Ho, wacht,' zei Lloyd die zich opeens ook moeide. 'Dit ga je haar toch niet echt vertellen, hè?'
'Ze kan er beter nu achter komen dan wanneer het al te laat is,' zei Dylan op een toon waardin zijn accent sterk doorklonk. 'We zijn anders, Star. En niet anders als in de zin van niet normaal.'
'Sorry,' zei ik vrij grof. 'Maar niet normaal is de enige zin van het woord anders die ik ken. Maken jullie nu een grap?' Ik was gekwetst. Ik vertrouwde deze mensen en nu wilde ze een stomme grap met me uithalen. Nou, niet met Star.
Boos stond ik op, maar Lloyd greep me bij mijn arm en dwong me terug te gaan zitten. 'Luister nu even. Een minuutje maar.'
Met tegenzin luisterde ik naar hetgeen wat Lloyd me vertellen. Wat me opviel, was dat hij nu opeens met een rare tongval praatte. 'We zijn anders als in monsterlijk,' begon hij. 'Vrij letterlijk. Iedereen die hier les volgt heeft een speciale gaven of hoort thuis bij een bepaalde groepering. Eigenlijk...'
'Dus je wilt zeggen dat deze school vol zit met superhelden en monsters?' Ik rolde met mijn ogen en keek hem boos aan. 'Hoe dom denken jullie dat ik ben?' zei ik woedend en ik stond terug op om me te voegen bij een minder rare groep. Op dit moment waren wij en het eenzame meisje, waarvan ik de naam nog steeds niet wist, de enige in de kantine, maar dat kon niet lang meer duren.
'Star, wacht nu even!' riep Leonardo me na. Ik hoorde hoe zijn zware voetstappen de mijne volgden en ik versnelde mijn pas zodat ik in de gang kwam te lopen. Ik wierp een blik over mijn schouder en zag opgelucht dat ik Leonardo had afgeschud.
Ik dwaalde een beetje door de gangen en was zo diep in gedachten verzonken dat ik niet eens merkte dat er nog iemand anders in de gang liep. Ik zag hem veel te laat en kon hem niet meer ontwijken. Een botsing was het eerste wat ik vreesde, maar de jongen liep dwars door me heen. Letterlijk. Ik voelde een rilling toen hij het deed, niet meer.
Nee, dit kon niet.
Ik draaide me naar de jongen om en zag dat hij ongestoord verder liep. Dat was niet hetgeen wat me het meest stoorde. Nee, hetgeen waarbij ik echt huiverde, was het feit dat het lichaam van de jongen lichtjes flikkerde.