Chapter 1.1 Lyra/Fable

Het licht dat tussen de raffelende gordijnen door scheen, verlichte de kamer. Fable opende met zacht kreunende geluiden haar ogen en kneep ze meteen weer dicht tegen de felle stralen van de ochtend zon. Langzaam opende ze haar ogen weer en bekeek de bijna lege kamer, waar een stoffig knuffeldraakje aan het voeteinde van haar bed stond. De oogjes die van heldere witte kralen waren gemaakt, leken haar doordringend aan te kijken. Natuurlijk kon het niks anders zijn dan verbeelding. Op de gangen waren tikkende voetstappen te horen van blokhakjes. Ook op deze vroege ochtend werden er al volop gesprekken gevoerd over latijn en wiskunde.
Ieder kind in dit weeshuis kwam van een ander continent, sommige kwamen uit hetzelfde dorp of stad, maar niemand was gelijk. Fable kroop langzaam uit bed, waardoor de onderlaken meeschoof en kreukels gaf.
Fable zette haar blote voeten op de koude stenen en voelde een rilling door haar rug lopen, waardoor haar nekharen overeind ging staan.
Ze was opgenomen in het weeshuis toen ze nog maar negen maanden was. De eigenaar van het huis, die Margareth heette.
Het scheen dat een mysterieuze vrouw met gouden haren, Fable in de armen had geduwd en zonder wat te zeggen is verdwenen.
En dan had je noch de huidhoudster. Ze heette Abra, ze was stevig gebouwd, grote voorgevel en haar achterwerk was niet om aan te zien. Iedereen hier mocht haar niet, behalve Margareth.
Fable liep met schuivelvoetjes naar de doucheruimte en schoot een van de hokjes binnen. Ze liet de mouwen van haar pyjama jurkje over haar armen glijden en liet het gewoon op de grond vallen.
Voorzichtig stapte ze naar de kraan toe en drukte op de knop.
Iedere douch had een tijdschakelaar, je had minstens vijf minuten om te douchen, dan kon je in iedere geval als je klaar was, niet meer op de knop drukken totdat er een rood lampje ging branden, dat duurde minstens een uur.
Fable liet het koude water over haar lichaam stromen en sloot voor even haar ogen. Haar fantasie kwam altijd naar boven op de meest apparte plekken.
Fable neuriede een oud kinderliedje dat ze ooit gehoord had. Het was een slaapliedje, waarbij de woorden voor haar geen betekenis hadden. De douchekop druppende nog na en toen pas kwam Fable terug in de werkelijkheid en zag dat haar witte haren nog niet gewassen was.
Fable haalde haar schouders op en pakte een schuurpapieren handoek en droogde haar lichaam af. Ze stapt in haar ondergoed, die ze klaar had gelegd, de douchkabiene uit en liep naar haar wastafel.
Ze pakte de borstel waar op de houten kant een draak was gekerft. Ze borstelde haar vrij lange haren, terwijl ze naar haar spiegelbeeld.
Haar gezicht was jong, haar ogen leken mee te kleuren met wat ze droeg en haar witte haren glinsterde bij iedere haal die ze maakte met haar borstel. Ze begon weer het liedje te zingen.
Ze trok haar dagelijke kleding aan en liep de badkamer uit, opweg naar de eetzaal.

Iedereen kende het verhaal van Fable en zij kende het verhaal van vele andere. Iedereen die geen familie meer had en wachtte tot er iemand kwam opdagen om haar te adopteren.
Ze liep op haar flatjes de gang door, naar de enorme zaal waar drie rijen tot helemaal achterin stonden. Daar stond dwars een ere tafel, waar alleen de belangrijke mensen aan zaten, waaronder Margareth, haar man en twee dochters.
Ze zocht tussen de kinderen nog een plaatsje om te zitten, maar het was vol, druk en bovenal te veel lawaai. Fable drong tussen twee meiden, greep wat brood en beleg en liep ongezien de zaal weer uit naar de binnenplein.
Fable ging ergens op het muurtje zitten en brak er een stukje van het brood af, gooide het op de grond voor de twee apparte duiven. De ene was wit met zwarte vlekken en de ander zwart met witte vlekken.
Allebei hadden ze een opvallende kleur groene ogen, dan niet klopte bij een duif.
Fable had het opgezocht in boeken en las dat duiven meestal grijs waren met rode of zwarte ogen, niet groen en blauw. De twee duiven koerde wat tegen elkaar en op de een of andere mannier kon ze de duiven verstaan, maar wist niet wat de woorden betekende.