Z&S 14

“Dat weet ik, maar naar mijn mening heeft Sybelle dat verdiend, ze heeft mijn wonden verzorgd na de aanval van die dieren, en Lilou is nog maar een kind. Geef toe, vader, de marteling van die boeien is nergens voor nodig.”
“Goed dan”, besloot koning August. “Zolang ze gehoorzaam zijn, mag je hen zelf houden. Maar als ze ook maar één fout maken, gaan ze onmiddellijk naar de gevangenis, zoals alle anderen.”
“Dank u, vader”, zei Tansy met een kleine buiging. Ze wenkte een bediende dichterbij en gaf die opdracht de kettingen te halen. De bijeenkomst werden beëindigd en Tansy wenkte Sybelle en Lilou haar te volgen.

“Kom binnen”, zei Tansy met een grote glimlach. Ze opende de deuren van haar vertrekken.
“Wauw”, verzuchtte Sybelle. “Is dit jouw kamer?”
“Ja. Jullie mogen hier ook slapen.”
“Tansy, heb jij ook een bad?”, vroeg Lilou. “Ik ben vuil.” Tansy lachte.
“Natuurlijk heb ik een bad, Lilou, maar je moet nog even wachten tot ik die boeien los kan maken.”
Het duurde even, maar uiteindelijk kwam de bediende binnen met een houten kist.
“Het spijt me, hoogheid, ik kon ze niet meteen vinden.”
“Geen probleem”, zei Tansy kalm. “Kunt u dit aan mijn vader geven? U kunt gaan.” De bediende nam de brief, die Tansy intussen had geschreven, aan, maakte een buiging en liep de kamer uit.
“Wat is dat?”, vroeg Lilou.
“Een andere manier om jullie gevangen te houden, veel makkelijker dan die boeien.”
“Het doet toch geen pijn?”, vroeg Sybelle aarzelend.
“Nee, geen pijn”, beloofde Tansy. “Het is alleen even wennen in het begin.” Ze opende de kist, die vol - op het eerste zicht eenvoudige - halskettingen lag, allemaal met een klein metalen plaatje eraan. Tansy nam er een ketting uit en hing die om Sybelles hals. Hetzelfde deed ze bij Lilou. Op beide metalen plaatjes verscheen meteen haar naam. Tansy maakte de handboeien los.
“Wat doen die kettingen precies?”
“Ze nemen al jullie magische krachten af”, legde Tansy uit. “Je kan ook niet meer vliegen, maar verder wel vrij bewegen. Al mag je natuurlijk niet zomaar ergens heen.”